Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Ποιον μου θυμίζει, ποιον μου θυμίζει!.. Και δεν εννοώ τη
φυσιογνωμική ομοιότητα, που δεν υπάρχει, αλλά το κοινό πνεύμα που τους
διακρίνει: την τελείως φυσική ωμότητα της συμπεριφοράς και την άνεση με
την οποία ταυτίζουν το δίκαιο με την ισχύ. Ο Σαββίδης είναι σαν τον
Ερντογάν – τάλε κουάλε, αν θυμάστε τη φράση. Οπως ο τελευταίος έρχεται
μέσα στο σπίτι σου, σε εκτοπίζει με τον όγκο του από τον καναπέ σου, για
να σου πει ότι η εκτελεστική εξουσία πρέπει να καθαρίζει, επειδή η
δικαστική αργεί, έτσι και ο άλλος μπουκάρει στο γήπεδο με την πιστόλα σε
κοινή θέα.
Μπορεί το μέγεθος της απειλής να διαφέρει, τα ποιοτικά
χαρακτηριστικά της όμως είναι τα ίδια.
Εχουμε δει σημεία και τέρατα να συμβαίνουν στα γήπεδα και, επίσης,
είμαστε μαθημένοι στην αυθαιρεσία των διαπλεκόμενων επιχειρηματιών – δεν
είναι νέο το είδος στη χώρα. Αυτό, όμως, που είδαμε στην περίπτωση του
Ι. Σαββίδη είναι διαφορετικό και πολύ σοβαρότερο: ένας Ρώσος ολιγάρχης
χωρίς προσχήματα, που συμπεριφέρεται και δρα σαν να βρίσκεται στη Ρωσία
του Πούτιν.
Η εικόνα του ένοπλου Σαββίδη στο γήπεδο και η αντίθεση με
τους άοπλους αστυνομικούς (την άοπλη και αμήχανη Πολιτεία) είναι η
εικόνα μια νέας απειλής που αντιμετωπίζει η χώρα.
Ούτε δέκα ημέρες δεν πέρασαν αφότου στις
ΗΠΑ δημοσιεύθηκαν στοιχεία του πορίσματος του FBI για τη ρωσική ανάμειξη
στις τελευταίες προεδρικές εκλογές. Μέσα στο πλαίσιο του αυξανόμενου
διεθνούς ενδιαφέροντος για τις διχαστικές παρεμβάσεις της Ρωσίας στη
Δύση, είναι φυσικό το θέμα Σαββίδη να αποκτά διεθνείς διαστάσεις και η
εικόνα να προβάλλεται παντού στον κόσμο. Αν η εικόνα του Ερντογάν
συλλαμβάνει την απειλή του τουρκικού παράγοντα, η εικόνα του Ρωσοπόντιου
ολιγάρχη με την πιστόλα του στο γήπεδο αποκαλύπτει τη διείσδυση του
ρωσικού παράγοντα στην Ελλάδα. (Υπάρχει πολιτικός στη Θεσσαλονίκη που να
μην ανήκει στην αυλή του Ι. Σαββίδη; Πλην του Βενιζέλου, εννοείται...)
Καλό είναι, βέβαια, να θυμόμαστε ότι ο Ι. Σαββίδης είναι Ρωσοπόντιος·
δηλαδή, έχει μέσα του τον Υπαρκτό Ελληνισμό. Αυτό σημαίνει ότι και η
τραγωδία συνυπάρχει, όχι πάντα αρμονικά, με τη φάρσα. Τίποτε άλλο δεν το
εκφράζει καλύτερα παρά η ανακοίνωση που εξέδωσε ο ίδιος το πρωί της
Κυριακής, λίγες ώρες πριν από το μοιραίο ματς: «Σας καλώ όλους, όσοι
κάποτε αγαπήσατε τα ασπρόμαυρα χρώματά μας, να γίνετε ασπίδα εναντίον
οποιασδήποτε προβοκάτσιας και να θυμάστε: η τιμή του ΠΑΟΚ είναι στα
χέρια μας και η δύναμή μας δεν είναι μόνο στην ενότητα, αλλά και στην
ικανότητα να ελέγξουμε τα συναισθήματά μας, αποκλείοντας ενέργειες που
θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον μας». Μερικές ώρες αργότερα,
έμπαινε με το κουμπούρι στον αγωνιστικό χώρο. Ισως δεν θα είχε καν γνώση
της ανακοίνωσης. Κάποιος την έγραψε για εκείνον, σιγά μην την κοιτάξει.
Μήπως θα μπορούσε να τη διαβάσει;
Η διακοπή του πρωταθλήματος, στην οποία κατέφυγε η κυβέρνηση, δεν
είναι λύση: θολώνει τα νερά, καθώς μοιράζει το κόστος σε όλους, λες και
αντιστοιχεί στον καθένα μερίδιο ευθύνης για την πιστόλα του Ι. Σαββίδη. Η
διακοπή εξυπηρετεί την κυβέρνηση και κανέναν άλλον. Αγοράζει χρόνο,
μέχρι να δει τι θα κάνει – αν κάνει κάτι.
Διότι...
θα προτιμούσε να μην κάνει τίποτε, θα προτιμούσε να κλείσει τα
μάτια, να μετρήσει μέχρι το 100 και, όταν ανοίξει τα μάτια, το πρόβλημα
να έχει εξαφανιστεί – γιατί πώς να τα βάλει με τον Ι. Σαββίδη;
Και μόνο η
έλλειψη στοιχειώδους τακτ, που τον διακρίνει εμφανώς, εγγυάται ότι, αν
ανάψει ο καβγάς της κυβέρνησης με τον Ι. Σαββίδη, δεν πρόκειται να είναι
αναίμακτος. Τέτοια πολυτέλεια η κυβέρνηση δεν μπορεί να έχει· η
διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει μπει πλέον στη φάση της αποδρομής: στη
φάση, δηλαδή, όπου ό,τι και αν κάνει δεν θα της βγαίνει. Το ξεκατίνιασμα
με τον Ι. Σαββίδη απλώς θα επέσπευδε αυτή τη διαδικασία, που έχει
κατάληξη τις εκλογές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου