Του ΠΕΤΡΟΥ ΛΑΖΟΥ
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70
άρχισε, λόγω των συνθηκών ζωής που δημιουργούσε η μεταπολίτευση και ο
(άμετρος και) "πλέριος" εκδημοκρατισμός της χώρας, να καλλιεργείται στην
Ελλάδα μία αίσθηση ελαφρότητας. Μία στάση ζωής η οποία αντιμετώπιζε την
ευθύνη σαν κάτι το απευκταίο, κάτι το περιττό…
Φράσεις σαν το "Έλα μωρέ τώρα; Και τι
έγινε;", το "Ωχ αδερφέ μου, άσε με τώρα" και το "Ξέρεις ποιος είμαι
‘γω;", έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας του Έλληνα.
Στην
αρχή, αυτή η (απόλυτα μηδενιστική αλλά και αντισυμβατική) αντιμετώπιση
εφαρμοζόταν σε απλά, μικρά, καθημερινά πράγματα. Δεν χανόταν κι ο κόσμος
αν π.χ. ένας άντρας δεν ξυριζόταν κάθε μέρα κ.ο.κ.
Σιγά-σιγά όμως, προχώρησε και απλώθηκε
σε σαφώς πιο σημαντικά ζητήματα. Η περιβόητη φράση για το "μισό
δισ. δραχμές" και "το δωράκι" αποτελεί περίλαμπρο και εξαιρετικό δείγμα
της συγκεκριμένης νοοτροπίας. Όπως ήταν φυσιολογικό, όταν έγινε γνωστό
ότι ο πρωθυπουργός της χώρας (και ιερόν τέρας της πολιτικής για
ορισμένους, πάρα πολλούς τότε) αντιμετώπιζε τέτοιες υποθέσεις υπό τέτοιο
πρίσμα, το πράγμα πήρε γιγαντιαίες διαστάσεις…
Η ζωή πολλές φορές όμως, παίζει περίεργα
παιχνίδια. Και πληρώνει με το ίδιο νόμισμα. Λίγο καιρό μετά, ήρθαν τα
ειδικά δικαστήρια και όλα τα γνωστά γεγονότα των αρχών της δεκαετίας του
1990. Αλλά τα αποδεικτικά στοιχεία ήταν πενιχρά και οι ουσιαστικές
καταδίκες, ανύπαρκτες. Όλα όσα είχαν διαδραματιστεί, είχαν στηριχτεί σε
πολλά (μα πάρα πολλά) λόγια του αέρα και ελάχιστη ουσία…
Η εν λόγω νοοτροπία καταλάγιασε για
κάμποσο χρονικό διάστημα. Δυο με τρία χρόνια μετά, άρχισε να φουντώνει
και πάλι. Μάλιστα απόκτησε και "αδερφάκια":
Ο εαυτουλισμός και ο
παρτακισμός (sic), ανδρώθηκαν και περπατούσαν όμορφοι και υπέροχοι,
δίπλα στον ωχαδερφισμό. Κάθε μέρα και πιο πολύ, κάθε μήνα και πιο
γρήγορα…
Μ' αυτά και με τ' άλλα, φτάσαμε στις αρχές του 21ου
αιώνα. Όπου η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών "τα έπαιρνε" και ο
κάθε Γιαννίτσης και Σπράος, ήταν "βαλτοί, να φάνε το ψωμί και την
σύνταξη του φτωχού"…
Προσέξτε όμως! Για απειροελάχιστα
"γεγονότα" και ελάχιστους "κατηγορούμενους" υπήρχαν κανονικές,
πραγματικές και ουσιαστικές αποδείξεις. Προσωπικά, μπορώ να θυμηθώ μόνον
έναν από εκείνη την εποχή. Καταδικάστηκαν αργότερα άλλοι δύο
(πασίγνωστοι) πολιτικοί, αλλά για πράξεις που απέρρεαν από την διαφθορά.
Όχι την διαφθορά, αυτήν καθ’ εαυτή.
Παρ’ όλα αυτά, όλος ο "κόζμος" επέμενε:
"οι 9 στους 10 τα παίρνουν". Όποιος δε τολμούσε να ρωτήσει, πως ήταν
δυνατό τόσοι άνθρωποι στο επίκεντρο της κοινής γνώμης να είναι
διεφθαρμένοι αλλά να μην υπάρχει η παραμικρή ΑΠΤΗ
απόδειξη διαφθοράς, χαρακτηριζόταν από βλάκας έως πληρωμένος και όργανο
των διεφθαρμένων. Ακόμη και αν δεν είχε ποτέ την παραμικρή σχέση με την
πολιτική ή τους πολιτικούς…
Τα χρόνια περνούσαν κι άλλαζαν μέσα στην
ευδαιμονία των δανεικών, αλλά η νοοτροπία παρέμενε και απλωνόταν. Μέχρι
ολόκληρη κυβέρνηση έπεσε εξαιτίας σκανδάλου, για το οποίο (πρόσφατα) η
Δικαιοσύνη αποφάνθηκε ότι ήταν ανύπαρκτο (Βατοπέδι)! Αθωώνοντας
τελεσίδικα και όσους από τους "ενεχόμενους", είχαν φτάσει στο εδώλιο του
κατηγορουμένου…
Με την έλευση της κρίσης, τα πράγματα
έγιναν χειροτέρεψαν (πάντα υπάρχει χειρότερο). Ο "ολοκληρωτικός
πόλεμος", οι παλαβές, συνομωσιακές κατηγορίες και έωλοι ισχυρισμοί
εναντίον κάθε αντιπάλου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., των ΑΝ.ΕΛ. κ.λπ., ήταν μία
έκφανση αυτού του τρόπου σκέψης.
Μία διαφορετική, εκδηλώθηκε από την ίδια
την Πολιτεία. Όταν, λίγο μετά τις εκλογές του 2012, ο Γενικός
Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων αποφάσισε ότι εάν το ΣΔΟΕ (ή κάποια άλλη
υπηρεσία, Δ.Ο.Υ. κ.λπ.) βρει στους λογαριασμούς φορολογουμένου πολίτη,
χρήματα τα οποία δεν αναλογούσαν στα μέχρι τότε δηλωθέντα εισοδήματά
του, έπρεπε να τον θεωρήσει ένοχο φοροδιαφυγής και να του καταλογίσει
πρόστιμα, προσαυξήσεις κ.λπ. Ο δε φορολογούμενος, για να έχει το
δικαίωμα προσφυγής στην Δικαιοσύνη, όφειλε να καταβάλλει το 50% της
συνολικής οφειλής!
Δηλαδή το κράτος, όχι μόνο στέρησε από τους πολίτες του το θεμελιώδες δικαίωμα του τεκμηρίου αθωότητας αλλά και δημιούργησε διακρίσεις μεταξύ τους. Στερώντας, από όσους δεν είχαν την δυνατότητα πληρωμής της μισής οφειλής, το επίσης θεμελιώδες δικαίωμα, προσφυγής στην Δικαιοσύνη!
Ευτυχώς όμως, οι Θεσμοί της Δημοκρατίας λειτουργούν ακόμη. Με προχθεσινή του απόφαση, το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάνθηκε ότι το βάρος της απόδειξης ενοχής, βαραίνει την Πολιτεία. Η οποία πλέον, οφείλει ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ
ότι υπήρξε φοροδιαφυγή. Και όχι να καταδικάζει με υπόνοιες και σκέτες
ενδείξεις. Μια απόφαση απλή αλλά και, συνάμα, συνταρακτική και
μνημειώδης.
Σίγουρα, πολλοί θα πουν ότι...
"Έλα μωρέ!
Και τι έγινε;", "Ξέρεις πόσο κονέ είναι ο δικηγόρος;" και άλλα παρόμοια.
Ευτυχώς, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Έγινε κάτι πολύ μεγάλο και πολύ
σημαντικό. Τουλάχιστον για την Ελλάδα της κρίσης, όπου τ’ αυτονόητα, ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια, δεν είναι καθόλου αυτονόητα.
Μακάρι, η παραπάνω απόφαση, να γίνει
αφετηρία και ορόσημο για μια αλλαγή νοοτροπίας, από άπαντες. Από τον
τελευταίο πολίτη, μέχρι τον Πρώτο. Και να μην ενοχοποιηθεί χωρίς
αποδείξεις ξανά, ΚΑΝΕΙΣ σε αυτή την χώρα. Είτε είναι δικηγόρος, είτε πολιτικός, είτε οδοκαθαριστής, είτε… αστροναύτης!
Διότι, το τεκμήριο της αθωότητας, είναι
θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Και όταν καταπατούνται θεμελιώδη
ανθρώπινα δικαιώματα, παραβιάζεται η ορθή απονομή της Δικαιοσύνης. Ένας
βασικός πυλώνας Δημοκρατίας. Βάζοντας έτσι σε κίνδυνο, την ίδια της την
ύπαρξη…
Από το σημείο αυτό, μέχρι ν’ ακουστούν
ερπύστριες κάτω από τα παράθυρά μας, η απόσταση είναι πάρα πολύ μικρή.
Υπάρχει κανείς λογικός άνθρωπος, ο οποίος να θέλει να την δει να
διανύεται;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου