"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ποιος δεν έφαγε ποτέ του άχερα;



Η ευπιστία δεν περιλαμβάνεται στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, ωστόσο η στήλη αποκαλύπτει ότι επίκειται αναψηλάφηση και διεύρυνση της σχετικής λίστας υπό την αιγίδα διεθνούς επιστημονικής ομάδας ειδικών αμαρτιοδιφών. Οι άπιστοι Θωμάδες ας θέσουν τον δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων. Ελαφρόμυαλος ή καλοπροαίρετος, πάσχων ή εξαρτημένος δοξασιών, απελπισμένος ή εθελότυφλος ο εύπιστος θυματοποιείται εύκολα, καθίσταται ενεργούμενο στις ορέξεις κακόβουλων. «Εγώ δεν τρώω άχερα» διαβεβαιώνει ο καθένας με μπαϊράκι την αυτοπεποίθηση, μέχρι να συναντήσει σε κάποια γωνιά τον μάστορά του. Και κάνει τα στραβά μάτια ή βουλώνει τα αυτιά όποιος αγνοεί την πλουμιστή σύνθεση αυτών που ζητούν την ξάστερη γνώμη αστρολόγων, κάθε λογής μέντιουμ, καφετζούδων, αριθμομάντεων, προικισμένων τσαρλατάνων της διεθνούς των αγυρτών.  


Πασιφανές: για να υπάρχει τόση προσφορά υπάρχει και ανάλογη ζήτηση. Ακόμα και οι διακινούμενες εντύπως «θεόπνευστες», επικαιροποιημένες επί παντός τρέχοντος, προφητείες, ανεκδοτολογικού βεληνεκούς, βρίσκουν το πιστό τους ακροατήριο· κάθε άλλο παρά ευάριθμο. Εύπιστοι όλων των χωρών και των καιρών ενωθείτε...
 

Αλιεύω ιστορία παλαιά από τα δικά μας, γόνιμα εδάφη. 


Καθολικά αγράμματος αλλά άριστος χειριστής του μπαλτά ο Χριστόφορος Παπουλάκος, χασάπης ολκής ενάμιση αιώνα πριν, στου Οθωνα τα χρόνια. Οραμα είδε; Κύριος οίδεν, αλλά διέβη εαυτόν και μόνασε, ασκήτεψε, έμαθε γραφή κι ανάγνωση σαν από θαύμα. Υπέργηρος της εποχής, ετών 80, μα κοτσονάτος σαν σημερινός, ντύθηκε ιεροκήρυκας κι όργωνε την Πελοπόννησο σπέρνοντας λόγια ενάρετου βίου. Μιλιούνια τον άκουγαν μ’ ανοιχτό στόμα αναβαπτίζοντας την πίστη τους, κυρίως όταν στρεφόταν κατά της τρισκατάρατης Βαυαροκρατίας και των σε αυτήν υποταγμένων, μηδέ επίσημης Εκκλησίας εξαιρουμένης.
 


Ο δημεγέρτης ρασοφόρος λατρευόταν σαν άγιος, τα σκεύη που έπιανε για να φάει γίνονταν φυλαχτά, προσκύναγαν το χώμα που πατούσε. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Οθων (με ευρύτερη ντόπια θεσμική συναίνεση): αγαπητοί υπήκοοι, μην τον κρεμάσετε σε τσιγκέλι, χριστιανοί είμεθα όλοι, αλλά μαζέψτε τον γρήγορα, κλείστε τον κάπου (π.χ. σε μοναστήρι). Κακός χαμός. Ο πάλαι ποτέ χασάπης Παπουλάκος ζήτησε προστασία στους πάντα έτοιμους για αντίσταση Μανιάτες και το κράτος των Αθηνών απάντησε στέλνοντας τον Γενναίο Κολοκοτρώνη, χύθηκε πάλι αίμα αδελφικό μεταξύ πιστών και εύπιστων.  


Ο Παπουλάκος πέθανε αφήνοντας ανολοκλήρωτο έργο, εξόριστος στην Ανδρο, ετών 91. Πάντα οι εύπιστοι –επικίνδυνοι και μη– θα χλευάζονται από τους ευφυείς, τους ψαγμένους, τους προνομιούχους.


 Τούτο δεν τους συγχωρούν οι προηγούμενοι, λυσσάνε μα δεν το ομολογούν από σεβασμό στο δημοκρατικό κεκτημένο:  
Οτι η ψήφος τους ζυγίζει ακριβώς το ίδιο «μαυτών»


Κοινός τόπος όλων; 


Εύκολα πιστεύουμε εκείνο που μας αρέσει, μας συμφέρει, μας κάνει να ελπίζουμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια: