ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι Κοψοχέρηδες-Καλλιτέχνες του εθνικού μας τσαρλατάνου...

Του Μανώλη Καψή

Ο Γιάννης Ζουγανέλης ήταν ο τελευταίος στη σειρά. Στο σίριαλ που θα μπορούσε να έχει τίτλο "Οι Κοψοχέρηδες του Αλέξη Τσίπρα...".  


Σιγά τα αυγά, θα μου πείτε. Εδώ με "νορμάλ" κυβερνήσεις, στα δυο χρόνια θητείας, ο κόσμος γεμίζει Κοψοχέρηδες. Με τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν διαφορετικά;  


Οι καλλιτέχνες και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όμως μια διαφορετική περίπτωση... 

Κατ' αρχάς, αν τολμήσει κανείς και διαβάσει διεξοδικά τις δηλώσεις των καλλιτεχνών-διανοουμένων (ηθοποιών, συγγραφέων, τραγουδιστών κ.λπ.) για την απογοήτευση που νιώθουν που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, θα εντρυφήσει στο λήμμα "παραλήρημα".

Ο ένας καταγγέλλει τον πρωθυπουργό για τα χονδροειδή ψέματα που είπε (αλλά θεωρεί πολύ φυσιολογικό που αυτός πίστεψε και προπαγάνδισε τις παιδαριώδεις υποσχέσεις του Αλ. Τσίπρα).

Η άλλη εκπλήσσεται που η συναυλία συμπαράστασης στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ εκλαμβάνεται σαν στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ (ενώ τη συμμετοχή του Πάνου Σκουρλέτη στην παιδική χορωδία που συνόδευε την λαϊκή αοιδό, την αντιπαρέρχεται ως λεπτομέρεια).

Ο τρίτος διερωτάται καθημερινά (στον social media "τοίχο" που ορθώνεται μπροστά του) τι θα είχε συμβεί στους δρόμους και τις πλατείες, αν όλα αυτά που κάνει σήμερα η κυβέρνηση Τσίπρα, τα είχε κάνει μια κυβέρνηση Σαμαρά. (Αλλα δεν κάνει αυτοκριτική για τη δική του παρουσία στους δρόμους και τις πλατείες, ούτε για τα συνθήματα που φώναζε.) Η πλήρης (διανοητική) σύγχυση...

Η ταύτιση των διανοουμένων με τη λάθος πλευρά της ιστορίας (που θα έλεγε και ο Δημητρης Παπαδημούλης, ναι, αυτός που έχει κάνει reserver στις πίσω θέσεις απο τον Φιντέλ Κάστρο), είναι ένα θέμα που απασχολεί εδώ και χρόνια.

Η πιο διάσημη περίπτωση είναι ο Ζαν Πωλ Σαρτρ. Ο θεωρητικός της απόλυτης ελευθερίας, που έμεινε (σχεδόν) μέχρι το τέλος πιστός στον σταλινισμό και τον ορθόδοξο σοβιετικό κομμουνισμό.

Τηρουμένων των αναλογιών και όσον αφορά το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και όσον αφορά φυσικά το "μέγεθος" των εγχώριων διανοουμένων, οι δικοί μας στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τις μπούρδες για την περήφανη διαπραγμάτευση (αλλά γρήγορα το μετάνιωσαν, όταν συνειδητοποίησαν ότι τα νταούλια είναι φάλτσα).

Στο βιβλίο του "Το Σύνδρομο της Καρχηδόνας" ο γάλλος καθηγητής Μαρκ Λιλά προσπαθεί να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους οι διανοούμενοι υποστηρίζουν λάθος πολιτικές λύσεις και προσπαθεί να βρει το νήμα ανάμεσα στο πνευματικό έργο των διανοουμένων και τις αυταρχικές πολιτικές.

Στο τέλος, όμως, προσθέτει αφοπλιστικά - κι εδώ ερχόμαστε στα δικά μας - ότι...

 δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τη διάθεση (των καλλιτεχνών και) των διανοουμένων να συνταχθούν με το ρεύμα. Να κερδίσουν λίγη δημοσιότητα και διασημότητα (βρε αδελφέ), από το πολιτικό ρεύμα που κερδίζει στις δημοσκοπήσεις... (και τις εκλογές). Να γίνουν αρεστοί στο κοινό τους.

Οι Γάλλοι έχουν εφεύρει και έναν ειδικό όρο για την τάση αυτή. "Suivistes". Δηλαδή αυτοί που ακολουθούν (άκριτα) το ρεύμα... Τόσο απλά. (Αλλά όχι πάντα με το αζημίωτο για ορισμένους καλλιτέχνες).