Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης
Τον Έλληνα μπορείς να τον κατηγορήσεις για πολλά πράγματα. Το
σημαντικότερο όμως είναι η ανωριμότητα που τον διέπει. Αυτό ίσως
οφείλεται στο ότι για τα σύγχρονα δεδομένα είναι ένα νεαρό έθνος. Ένα
από τα χαρακτηριστικά της ανωριμότητας είναι μεταξύ άλλων η αδιόρθωτη
συνήθειά του να μην λύνει προβλήματα αλλά να τα βάζει κάτω από το χαλί,
προίκα για τις επόμενες γενεές.
Προχθες είχαμε 29 Αυγούστου. Πέραν των τελευταίων ημερών του καλοκαιριού είναι και η επέτειος λήξης του Εμφυλίου Πολέμου. Συνοπτικά, το Βίτσι «πέφτει» στις δυνάμεις του Εθνικού Στρατού από τους αντάρτες του «Δημοκρατικού Στρατού» (ΔΣΕ) που το υπερασπίζονται. Οι κομμουνιστές παραδίδονται και η Ελλάδα ξεκινά την διαδικασία επούλωσης των πληγών του πολέμου, της Κατοχής και του εμφυλίου σπαραγμού.
Τα πρώτα δύο τοποθετήθηκαν στο πάνθεον της ελληνικής ιστορίας ως
γεγονότα που αποδεικνύουν την γενναιότητα και το σθένος αυτού του λαού. Ο
εμφύλιος από την άλλη δεν έχει τίποτα το γενναίο για να υπερηφανευτεί
κανείς. Ποια υπερηφάνεια υπάρχει στο να σφάζεις τον αδερφό σου με
κονσερβοκούτι; Ή να υπερηφανεύεσαι μπροστά από κομμένα κεφάλια ανταρτών;
Ή να σφάζεις ολόκληρα χωριά; Ή να θέλεις να πετσοκόψεις την χώρα σου
δημιουργώντας «ανεξάρτητες Μακεδονίες»…
Ο κατάλογος της ντροπής είναι μεγάλος και αυτό το ξέρουμε όλοι μας.
Ωστόσο ίσως είναι τόσο μεγάλος που ακόμα δεν έχουμε τελειώσει την
ανάγνωση. Ο εμφύλιος -δεν θα πω υφίσταται ακόμα όπως λένε ορισμένοι-
έχει αφήσει πληγές στην ελληνική κοινωνία που δεν έχουν επουλωθεί. Το
βλέπουμε και σήμερα από τον εμφυλιοπολεμικό λόγο στις πορείες, στις
καθημερινές συζητήσεις μέχρι και στην Βουλή που ακούμε για… γουναράδικα.
Η ελευθερία ωστόσο που έχουμε για να συζητάμε για τον εμφύλιο
οφείλεται σε ένα πράγμα: Στην νίκη του Εθνικού Στρατού ο οποίος με
αυταπάρνηση έσωσε όχι μόνο την Δημοκρατία στην Ελλάδα αλλά και την
εδαφική ακεραιότητα και συνοχή του έθνους μας.
Η νίκη του Εθνικού
Στρατού είναι αυτή που επέτρεψε στην Ελλάδα να σταθεί αντάξια δίπλα στα
μεγάλα έθνη της Ευρώπης, να μπει στην ευρωπαϊκή οικογένεια και να
διαδραματίσει ρόλο στις γεωπολιτικές εξελίξεις.
Η νίκη του Εθνικού
Στρατού επέτρεψε στην Ελλάδα να εκσυγχρονιστεί, να αυξήσει το βιοτικό
επίπεδο, να μην γίνει Αλβανία και να ακολουθήσει τις πολιτιστικές,
πολιτισμικές και τεχνολογικές εξελίξεις που απολαμβάνει η ανθρωπότητα
τον τελευταίο μισό αιώνα.
Ναι για την Ελλάδα το τίμημα ήταν και είναι βαρύ τόσο σε ανθρώπινο
δυναμικό όσο και στην ψυχοσύνθεση του λαού. Ναι ίσως και τα λάθη ήταν
αρκετά, αλλά αυτή είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας -της αυθεντικής όχι της κατ’ όνομα-
να γίνονται λάθη και να μαθαίνει από αυτά για να μην τα επαναλάβει στο
μέλλον.
Στο πλαίσιο αυτό...
είναι όντως ανάγκη να μάθουμε στην νέα γενιά να
αντιμετωπίζει το παρελθόν της χωρίς πάθη και με αντικειμενικά εθνική
ματιά. Μία γενιά που θα απέχει από εκδηλώσεις γιορτής-μίσους στις
εκάστοτε επετείους.
Κάτι που σίγουρα δεν μπορεί να γίνει από τον νυν υπουργό Παιδείας [διαβάστε σχετικά ΕΔΩ]
ο οποίος μπορεί να θέλει να βάλει τον εμφύλιο ως ζήτημα στο πλαίσιο της
αναθεώρησης της Παιδείας. Έκανε λόγο για… «λευκές σελίδες» στα βιβλία
Ιστορίας και προανήγγειλε αλλαγές στα σχολικά εγχειρίδια σημειώνοντας
ότι «η Ιστορία μπορεί να βοηθήσει στο να βελτιώσουμε την πορεία της
χώρας στην έξοδο από την κρίση». Ο υπουργός που αφαιρεί την Ποντιακή
Γενοκτονία από την διδακτέα ύλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου