Toυ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΟΥΔΗ
"Τα σκυλιά ουρλιάζουν, το καραβάνι προχωρεί", Τσιπραϊκό Αραμπέσκ
Τάδε έφη ο σεΐχης του τσύπριζα στην κυνοβουλευτική του ομάδα ως νέος
άραψ Αβερρόης, πλήρης θυμοσοφίας και πρόδρομος της επερχόμενης λαϊκής
θυμηδίας εν όψει της προεξοφλούμενης από τον φλαμπουριάρη (ελληνιστί
σημαιοφόρο) του κόμματος σύμπραξη με τον Άγιο Βασίλη της Ενώσεως
Λεβεντώων, μέρες γιορταστικές που μας έρχονται.
Τώρα το πώς ο ημέτερος
Αγιοβασίλης της ελληνικής ορθόδοξης παράδοσης κατάντησε να έρχεται στη
χώρα μας από την Φινλανδία με έλκυθρο συρόμενο από κερατάδες τάρανδους
είναι μια άλλη εβροπέϊκη ιστορία.
Το καραβάνι συνεχίζει λοιπόν να πορεύεται προερχόμενο από την έρημο
της «υποσακχάρεως» Αφρικής (κατά παλαιότερη έκφραση του τσιπραλέξη σε
τηλεοπτική του εμφάνιση) ενισχυμένο από τις ασιανές ορδές των απογόνων
του Ταμερλάνου, του Σεΐχ αλ Τζέμπελ (του καθ’ ημάς Γέρου του Βουνού) και
των «χασισίμπ» του, των χασισομένων φανατικών ακολούθων του, των
αποκληθέντων από τους δυτικούς σταυροφόρους, κατά παραφθορά της αραβικής
λέξεως, ως «ασασίνων», λέξεως ταυτιζόμενης εννοιολογικά με τους
δολοφόνους (των χριστιανών φυσικά). Ειρήσθω εν παρόδω ότι οι δολοφόνοι
μωαμεθανών στις σταυροφορίες των δυτικών δεν ήταν φυσικά δολοφόνοι, ήταν
απλά χριστιανοί ιππότες στην υπηρεσία του Θεού, που γεμάτοι ευλάβεια
και ανιδιοτέλεια πορεύονταν για να απελευθερώσουν τους Αγίους Τόπους.
Άσχετα τώρα αν, επειδή τα βρήκαν σκούρα με τον Σαλαντίν, στράφηκαν προς
Κωνσταντινούπολη μεριά και φράγκεψαν τον τόπο εν σωτηρίω έτει 1204.
Χρόνια και ζαμάνια μετά, κι αφού φραγκέψαμε ξανά, άφραγκοι πλέον, το
καραβάνι του πολιτικού συρφετού των τσυπριζαίων και του μάγματος των
αφροασιανών λαθρομεταναστών και προσφύγων εισέβαλε στη χώρα μας και
πορεύεται ανεμπόδιστο στην έρημο, γιατί έρημο κατάντησαν την Ελλάδα.
Πορεύεται χωρίς πυξίδα, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς μπούσουλα. Ντουγρού
προς τον γκρεμό.
Κι ας ουρλιάζουν οι «έλληνες σκύλοι». Για φασίστες θα
μιλάμε τώρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου