Αμήχανος, όπως αναρίθμητοι άλλοι δυνάμει αναγνώστες, απέναντι σε κάθε
πληθωρική εποχική βιβλιοπαραγωγή, αλλά ακόλουθος πειστικών προτάσεων
ειδημόνων, με καταλαμβάνει επιπρόσθετο άγχος, πέρα από τα ασφυκτικά
χρονίζοντα που γονάτισαν σχεδόν όλους.
Πόσες σταγόνες να επιλέξεις και
τι να πρωτοπρολάβεις να διαβάσεις, κουβαλώντας γήινο προσδόκιμο, μέσα σε
αυτόν τον ωκεανό, όταν υπό την πίεση του χρόνου η επίγνωση του «εν οίδα
ότι ουδέν οίδα» συμμαχεί με την ύπουλη επίσκεψη της ματαιότητας;
Μια
λύση φθηνή και συνήθως επιτυχής, εάν είσαι υπήκοος της γνώμης των πολλών
και νόμιμος χρήστης πλαστής ταυτότητας, είναι η εξής: Αποστηθίζεις
τίτλο, ονοματεπώνυμο συγγραφέα με βασικά βιογραφικά του στοιχεία,
περιληπτικά το «διά ταύτα» του βιβλίου και δοθείσης ευκαιρίας διατηρείς
αθρυμμάτιστη τη βιτρίνα του ενημερωμένου πολίτη του κόσμου. Οι
ισχυρομνήμονες έχουν εδώ ένα σαφές προβάδισμα. Η εν λόγω πρακτική,
εμπλουτισμένη από το δαιμόνιο ενός Μπόρχες, θα μπορούσε να ενταχθεί ως
συνημμένο κεφάλαιο στην «Παγκόσμια ιστορία της ατιμίας» του. Το να
υποκρίνεσαι ότι ξέρεις κάτι για το οποίο έχεις μαύρα μεσάνυχτα
συγγενεύει με το να ανακαλύπτεις βεβαιότητές σου να καταρρέουν. Σε
μεγάλα και μικρά, επώδυνα και ανώδυνα. Διαβάζεις, για παράδειγμα, ύστερα
από χρόνια πολλά, βιβλία που είχες ξεψαχνίσει στη νιότη της ανέμελης
έπαρσης και νέα δίοδος ανοίγεται μπροστά, άλλα νοήματα κι εικόνες
ανατρέπουν θέσφατά σου. Η πλάνη, αόρατη, υπομονετική, δημοκρατικότατη,
χτυπά ταμπουρωμένους ενηλίκους των οποίων η οίηση έχει μετατοπιστεί στο
φάσμα της ακαμψίας.
Από τους σοφότερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ο εκλιπών (δεν θα ήθελε να αναφέρω το όνομά του), ευρύτατης αποδοχής, πλήρης ελαττωμάτων, αγνωστικιστής, αιρετικός εφ’ όλης της ύλης, φιλοπαίγμων, εγγράμματος παλαιάς κοπής σε βαθμό ενοχλητικό. «Να ξέρεις τι αληθινά ξέρεις, γνωρίζοντας τι δεν ξέρεις» είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση, έλεγε χωρίς διδακτισμό.
Κιβωτός γνώσεων, βαθύς μελετητής, μεταξύ πολλών άλλων, των
Γραφών· την Καινή Διαθήκη, στην οποία μέσω της παλάμης μας ορκιζόμαστε
στο δικαστήριο, την είχε αποστηθίσει.
Μη έχοντας θεολογική εξάρτυση,
ξεχώριζε τρία πρόσωπα, πλην Ιησού φυσικά:
Τον φανατικό διώκτη της
Εκκλησίας και κατόπιν Απόστολο των Εθνών Παύλο, ως κορυφαία περίπτωση
μεταστροφής έστω και διά της Επιφοιτήσεως.
Τον Ιούδα που αν και μαθητής
του Χριστού, μάρτυρας των θαυμάτων του, κατέστη διαιώνιος εκπρόσωπος των
απανταχού προδοτών.
Και τον αγιασθέντα Πέτρο, που έως και «μάχαιραν
είλκυσεν» για να προστατεύσει από τη σύλληψη τον Δάσκαλό Του. Ο ίδιος
«πριν αλέκτορα φωνήσαι» έγινε δεσμώτης της συγκλονιστικότερης (τρις)
άρνησης.
Λαϊκή σύνοψη:
Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις.
Ενιοι ιεράρχες το αγνοούν, εκστομίζοντας, με αφορμή το σύμφωνο
συμβίωσης, άγιες ημέρες, λόγια που εμπίπτουν στον άγραφο νόμο περί
απανθρωπιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου