Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Τελικά, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ένας άτυχος και
δυστυχισμένος άνθρωπος. Και αναφέρομαι στις γνήσιες, πιστεύω,
προσπάθειές του να επιλύσει το Κυπριακό και να επανενώσει την Κύπρο…
Βέβαια, η επανένωση του νησιού δεν μπορεί να επιτευχθεί με τη λύση
της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας που προωθείται από τους Βρετανούς
και δυστυχώς αποδέχονται ο κ. Αναστασιάδης και τα δύο μεγάλα κόμματα,
οι δεξιοί του ΔΗΣΥ και οι κομμουνιστές του ΑΚΕΛ, αλλά αυτό είναι ένα
άλλο ζήτημα.
Ο Πρόεδρος, λοιπόν, στην προσπάθειά του να τερματίσει το δράμα της
Κύπρου, έχει την ατυχία να βρίσκεται αντιμέτωπος με δύο ανθρώπους, που
σκέφτονται εντελώς διαφορετικά από αυτόν:
– Τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, ο οποίος καλοκάθησε στην
καρέκλα του επικεφαλής του κατοχικού καθεστώτος και «την είδε»… πρόεδρος
υπερδύναμης, και
– Τον ειδικό σύμβουλο του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, αυτήν τη
μουσίτσα, τον Έσπεν Μπαρθ Άιντα, ο οποίος στο τραπέζι των
διαπραγματεύσεων είναι ο απολογητής της Τουρκίας και αυτός που ανέλαβε
να επιβάλει τις απαράδεκτες θέσεις της και να προστατεύσει τα τουρκικά
στρατηγικά συμφέροντα μετά την όποια λύση.
Ο κ. Αναστασιάδης βρίσκεται μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης και αυτή η
διαπίστωση τον θυμώνει πολύ. Στους ανθρώπους που εμπιστεύεται δεν
κρύβεται. Άλλωστε ο χαρακτήρας του είναι τόσο εκρηκτικός, και όσο και αν
προσπαθεί το δείχνει.
Τον Άιντα δεν τον ανέχεται πια διότι, ιδιαίτερα το τελευταίο
διάστημα, εκφράζει αποκλειστικά και μόνο τα «θέλω» των Τούρκων. Όπως
ομολόγησε σε ένα συνομιλητή του, ο άνθρωπος του Μπαν κι Μουν είναι
προκλητικός. Και ο τρόπος που προσπάθησε να επιβάλει την πενταμερή
διάσκεψη, με τη συμμετοχή του κατοχικού καθεστώτος, ανάγκασε ακόμα και
τους πιο αισιόδοξους στο προεδρικό «στρατόπεδο» να κάνουν ένα βήμα πίσω.
Ανέμενα ότι η αντίδραση του Προέδρου θα γινόταν γνωστή στους πολίτες,
διότι όσο δεν γνωστοποιεί αυτά τα παλαβά που ακούει στις
διαπραγματεύσεις, ο λαός μένει με την εντύπωση ότι «όλα πάνε καλά». Δεν
τον εξυπηρετεί καθόλου αυτό που κάνει: να επιστρέφει στο Προεδρικό και
να ξεσπά στους τέσσερις τοίχους του γραφείου του. Ο λαός κυριαρχείται
από ηττοπάθεια, ακριβώς επειδή ο κ. Αναστασιάδης σιωπά στις προσβολές
του κ. Άιντα, ενώ οι ξένοι διακηρύσσουν ότι «το τέλος (των
διαπραγματεύσεων) είναι κοντά». Αυτό που σίγουρα είναι κοντά, εάν δεν
αντιδράσει ο Πρόεδρος, είναι το τέλος της Κύπρου.
Από την άλλη πλευρά, ο κατοχικός ηγέτης, τον οποίο ο κ. Αναστασιάδης
θεωρούσε «φυσικό του σύμμαχο» στο «κοινό όραμα» της επανένωσης της
Κύπρου, είναι απογοητευτικός. Μερικοί φωνάζαμε για τον κύριο αυτό από
την αρχή και αντισταθήκαμε σε εκείνα τα «σαρωτικά» δημοσιεύματα που τον
«θεοποίησαν». Έπαιξε ένα ρόλο, στην αρχή τον έπαιξε καλά, αλλά από τις
εκδηλώσεις για τη βάρβαρη εισβολή και κατοχή, στις 20 Ιουλίου 2015,
διακρίνει κανείς διά γυμνού οφθαλμού ότι το θέατρο τελείωσε και το έργο
του «καλού» αντικαταστάθηκε με αυτό που πραγματικά είναι. Ο Ακιντζί
προωθεί τις πάγιες θέσεις της κατοχικής δύναμης σε όλα τα επίπεδα. Τα
ψέματα που ειπώθηκαν για το λεγόμενο προσφυγικό κατέρρευσαν σαν χάρτινος
πύργος.
Πού φτάσαμε όμως, μετά από 41 χρόνια κατοχής… Και γι’ αυτό φταίμε και
οι δημοσιογράφοι. Ο βίαιος εκδιωγμός 200 χιλιάδων συμπολιτών μας από
τις τουρκικές κατοχικές δυνάμεις κλείνει σε μία λέξη:
«Προσφυγικό».
Ε,
όχι κύριε Πρόεδρε. Πώς μπορείτε να δέχεστε τον βιασμό και της δικής σας
συνείδησης. Μιλάμε για τις ζωές και το βιος χιλιάδων Ελληνοκυπρίων. Και
είστε υποχρεωμένος να παλέψετε για τα δίκαια και τα δικαιώματά τους.
Δημοσιογραφικά παρακολουθώ το Κυπριακό από το 1981… Βρέθηκα με
δεκάδες συναδέλφους έξω από τις κλειστές πόρτες των χώρων διεξαγωγής των
διαπραγματεύσεων: Στην Αμερική, στην Κύπρο και στην Ελβετία. Ήταν σε
όλους γνωστό ότι τα διάφορα σχέδια, γραπτά και μη, προέβλεπαν με τον ένα
ή τον άλλο τρόπο την επιστροφή της Αμμοχώστου και της Μόρφου. Ούτε ο
Ραούφ Ντενκτάς δεν βγήκε, εν μέσω διαπραγματεύσεων, να ειρωνευθεί για το
εδαφικό τον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας που είχε απέναντί του. Ο
Μουσταφά Ακιντζί το διέπραξε με τη Μόρφου. Στο μεταξύ, εν μέσω πάντα
διαπραγματεύσεων, σύμφωνα με την εφημερίδα Κίπρις, οι κατακτητές
συζητούν την ανοικοδόμηση της Αμμοχώστου. Όχι για να είναι έτοιμη σε
περίπτωση λύσης, αλλά επειδή έχουν προφανώς αποφασίσει ότι «δεν
παραδίδεται».
Το παιγνίδι των διαπραγματεύσεων είναι σικέ και οι κ. Ακιντζί και
Άιντα θεωρούν τον κ. Αναστασιάδη απλά έναν κομπάρσο. Δεν του αξίζει…
Οδηγούν τα πράγματα ολοταχώς στην «όποια λύση» και δυστυχώς, παρά την
πρόοδο που σημειώνει η οικονομία, προσφέρεται ακόμα για να
χρησιμοποιηθεί ως εκβιασμός.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει ακόμα χρόνο για να μην βρεθεί στη
δυσάρεστη θέση που βρέθηκε, τον Μάρτιο του 2013, στις Βρυξέλλες όταν οι
Ευρωπαίοι εταίροι, εκβιαστικά του επέβαλαν το «κούρεμα» των καταθέσεων
των πολιτών. Δεν πρέπει να φτάσει εκεί…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Όταν τίθεται το θέμα της μείωσης των
μισθών και λοιπών ωφελημάτων των βουλευτών, η άμεση απάντησή τους είναι
ότι πρέπει να έχουν τα (οικονομικά) εφόδια να αντιστέκονται σε όσους
επιχειρήσουν να τους εξαγοράσουν. Αυτή είναι η «άμυνα» των πολιτικών σε
όλο τον κόσμο. Είναι ένας ψεύτικος ισχυρισμός και διαψεύδεται από την
πραγματικότητα. Βρέστε έναν πολιτικό, που κάλυψε από την τσέπη του τα
έξοδα ενός προεκλογικού αγώνα. Βρέστε έστω και ένα για να του κάνουμε
άγαλμα. Δυστυχώς, ούτε με το φανάρι του Διογένη θα τον βρείτε. Αντίθετα
εισέρχονται φτωχοί στην πολιτική και… εξέρχονται πλούσιοι. Ντροπή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου