Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ Η. ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Τους ακούς να κλαυθμηρίζουν από τα άγρια χαράματα μέχρι τις πρώτες
μεταμεσονύχτιες ώρες στις εκπομπές όπου φιλοξενούνται σαν άμισθοι
συνεργάτες.
«Κανένας
από μας δεν είναι νεοφιλελεύθερος. Δεν υπήρξαμε ποτέ κάτι τέτοιο. Ίσως
να είπαμε και κάτι παραπάνω προεκλογικά, αλλά σίγουρα δεν είμασταν εμείς
αυτοί. Με ακούσατε ποτέ εμένα να το λέω; Κάτι επαναστάτες της παρόλας
ήτανε. Κάτι Λαφαζάνηδες που θα ύψωναν λέει το ανάστημά τους απέναντι στη
Μέρκελ.»
«Δεν
έχουμε τίποτε με την Καγκελάριο. Είναι φίλη μας. Αυτός ο αιμοβόρος
Σόϊμπλε που θέλει να μας καταστρέψει, φταίει για όλα. Και το παληό
πολιτικό σύστημα που μας έφερε ως εδώ. Εμείς δε φταίμε. Υποφέρουμε και
πονάμε γι΄ αυτά που ψηφίζουμε. Αλλά, είναι αναγκαία για να ορθοποδήσει ο
τόπος και να βρούνε δουλειά οι άνεργοι νέοι».
Τέτοιο σπουδαίο ρεπερτόριο, θα άξιζε να μελοποιηθεί.
Όλοι
οι βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μεμψιμοιρώντας, μιλάνε με τον
ίδιο τρόπο. Τελευταία ψηφίζουν και με τον ίδιον τρόπο. Στην πρόσφατη
Σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος το περασμένο Σαββατοκύριακο,
η απόφαση ελήφθη ομόφωνα.
Δε
βρέθηκε άραγε ούτε ένας να εκφράσει το θυμό της κοινωνίας από τη
ματαίωση των συλλογικών προσδοκιών και την καταρράκωση των «αριστερών»
ιδεών που οι ίδιοι επικαλούνταν στην κομματική μαρκίζα ψαρεύοντας
αφελείς;
Στέκεται κανείς έκθαμβος απέναντί τους, χωρίς βέβαια ίχνος συγκατάθεσης
και σεβασμού για το προσωπικό τους «μαρτύριο».
Όλοι
αυτοί έχουν το κοινό χαρακτηριστικό ότι προέρχονται από έναν κόσμο που
δεν μοιάζει με τον δικό μας: τακτοποιημένο, κανονικό, διαμορφωμένο από
χιλιάδες αυτονόητες εκδουλεύσεις μιας κλειστής κοινωνίας βολεμένων
στελεχών-πολλά από τα οποία με υπολήψιμες αντιστασιακές περγαμηνές στα
κινήματα.
Παπαγαλίζουν στερεότυπα όλοι τους, από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα
μέχρι τον τελευταίο επαρχιώτη βουλευτή πως διαπραγματεύθηκαν σκληρά,
αντιμετωπίζοντας το χειρότερο όμως Μνημόνιο στο οποίο οδήγησαν τη χώρα
σαν μακρυνή κακή ανάμνηση της ανέμελης πολιτικής ενηλικίωσης.
«Τότε
δεν ξέραμε την ισχύ των συσχετισμών» ψελλίζουν αφοπλιστικά.
Η
αποκαρδιωτική αυτή παρατήρηση σημαίνει σε ελεύθερη απόδοση ότι:
Oι
άνθρωποι δεν αισθάνονται υπεύθυνοι για τα δεινά που προκαλεί η πολιτική
τους σε εκτεταμένα κομμάτια της κοινωνίας και απλά αναζητούν άλλοθι για
να ξεφορτώσουν τις ευθύνες τους σε ξένες πλάτες».
Ζούμε αδιάφοροι πλέον και χωρίς προσδοκίες (σ)τη χλεύη της ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου