Την περασμένη Παρασκευή το βράδυ, περιμένοντας στο λιμάνι της
Μυτιλήνης για να μπω στο πλοίο, παρακολούθησα ζωντανά μία απ’ αυτές τις
σκηνές που προσπερνάμε καθημερινά στα τηλεοπτικά δελτία. Σκηνίτες στην
προκυμαία, ένα τσούρμο στην είσοδο του λιμανιού και λίγο πιο κάτω ένα
άλλο τσούρμο στην είσοδο του πλοίου.
Θα μου πείτε, η εικόνα του τσούρμου
μάς είναι οικεία. Στην Ελλάδα μαθαίνεις να στριμώχνεσαι, να σπρώχνεις
και να φωνάζεις από μικρός. Δεν έχεις άλλον τρόπο να επιβιώσεις. Είναι
προφανές ότι οι άνθρωποι αυτοί που εκβράσθηκαν εκεί από τον πόλεμο, τη
δυστυχία και τη θηριωδία του Ισλαμικού Κράτους το κατάλαβαν από τις
πρώτες κιόλας ημέρες της άφιξής τους.
Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να
σέβεσαι τις παραδόσεις του τόπου που σε υποδέχεται.
Απέναντι στον συνωστισμό μερικοί λιμενικοί οι οποίοι φρόντιζαν για
την επιβίβαση και μερικοί αστυνομικοί, όλοι με χειρουργικές μάσκες, οι
οποίοι προσπαθούσαν να διαχειρισθούν το χάος. Φώναζαν, χειρονομούσαν,
όπως συνήθως αντιδράς όταν αμύνεσαι. Την επομένη είδα στις ειδήσεις
κάποιον αστυνομικό που κρατούσε ένα κλομπ και προσπαθούσε να απωθήσει το
πλήθος, χωρίς να τους χτυπήσει. Σχόλιο του δαιμόνιου ρεπόρτερ: «Ακόμη
και βία χρησιμοποιούν οι αστυνομικοί για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα».
Λέξεις που έχουν χάσει τη σημασία τους ή απλώς κοινή βλακεία;
Σχόλιο
πάντως που δείχνει την αδυναμία κατανόησης του φαινομένου.
Πρόκειται για φαινόμενο ιστορικών διαστάσεων. Η ανθρωπογεωγραφία της
Μέσης Ανατολής αλλάζει και η Ελλάδα είναι παραμεθόριος περιοχή. Τις
προάλλες κολυμπώντας στην Εφταλού, εκεί από όπου ο Βενέζης έβλεπε την
ακτή της Αιολικής του γης, νωρίς το απόγευμα, πριν από τη Δύση, ένας
στολίσκος από καμιά τριανταριά φουσκωτά έκανε την εμφάνισή του στον
ορίζοντα. Σαν να ζεις στη «Μεγαλύτερη μέρα του πολέμου» ή τις πρώτες
σκηνές από τον «Στρατιώτη Ράιαν» στις ακτές της Νορμανδίας. D-day στην
Omaha beach. Αν υπολογίσεις ότι σε κάθε φουσκωτό βρίσκονται καμιά
πενηνταριά ψυχές, το σύνολο σε αφήνει άφωνο. Χίλιες πεντακόσιες ψυχές με
μία μόνον φουρνιά.
Κάτι παλιόπαιδα εκκολαπτόμενα φασιστάκια πέταξαν μολότοφ σε
καταυλισμό Σύρων στην πόλη της Μυτιλήνης. Το μολότοφ έχει καθιερωθεί ως
τρόπος έκφρασης της νεολαίας μας. Και εννοώ έκφρασης, όχι διαμαρτυρίας,
αφού κάθε Σάββατο βράδυ χρησιμοποιείται ως τρόπος διασκέδασης μετά τις
μπίρες στα Εξάρχεια και τα πέριξ.
Την ίδια ημέρα σκηνές στην τηλεόραση
από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Μονάχου, όπου υποδέχονται τους
πρόσφυγες με πανό που γράφουν «Μας συγχωρείτε».
Με μία διαφορά την οποία
αν δεν υπολογίσουμε δεν έχουμε καταλάβει τίποτε από το πρόβλημα της
δικής μας χώρας:
Στον σταθμό του Μονάχου οι πρόσφυγες κατέβαιναν συντεταγμένοι και θα
οδηγούνταν σε χώρο όπου γίνεται υγειονομικός έλεγχος και κατόπιν η
επιλογή. Υποθέτω δε ότι δεν κατασκηνώνουν στον δρόμο, ούτε τους περνάει
από το μυαλό να αφοδεύσουν εν μέση οδώ. Ούτε καν να αντιμιλήσουν στον
ένστολο που τους ζητά να παραμείνουν στην ουρά.
Είναι η διαφορά του
οργανωμένου κράτους από το περίπου κράτος που παριστάνει το κράτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου