ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Χωρίς ταυτότητα

Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ

Η έννοια του πλαστού έχει λάβει εντυπωσιακές διαστάσεις με την περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα ως πολιτικού ανδρός.  

Την παντελή έλλειψη του αυθεντικού πάνω του ανέδειξε η έλευσή του στην εξουσία.  

Επρόκειτο περί μοναδικής απογύμνωσης που ολοκληρώθηκε μέσα σε μόλις επτά μήνες.  

Εως τις 25 Ιανουαρίου, ως εκπρόσωπος του αντιμνημονιακού κύματος της ριζοσπαστικής αριστεράς, διέθετε όντως έναν συγκεκριμένο πολιτικό ρόλο (που εν τέλει αποδείχθηκε απλώς σχήμα, χωρίς περιεχόμενο), και οι όποιοι τακτικισμοί του εξαντλούνταν στο εσωτερικό του κόμματός του, συνεπώς όσοι μη γνωρίζοντες δεν ήμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τη βαθύτερη ουσία του προβλήματος που λέγεται Αλέξης Τσίπρας.
Μονάχα το παιχνίδι που έπαιξε με τον Φώτη Κουβέλη και την προεδρία της Δημοκρατίας προκειμένου να εκβιάσει τις εκλογές του Ιανουαρίου (αντί να περιμένει να ορθοποδήσει λίγο η χώρα και να κερδίσει τις εκλογές σε φυσικό χρόνο, χωρίς ακροδεξιά δεκανίκια) έδειξε πως την έλλειψη ουσιαστικής πολιτικής ταυτότητας ήξερε να την αντικαθιστά με αυτούς τους μικροπολιτικούς, μικροκομματικούς αυτοσχέδιους τακτικισμούς. Και είναι πραγματικά πολύ αστείο το ότι τώρα διατυμπανίζει πως «έβαλε πάνω από το κόμμα τη χώρα» λες και είναι εξαιρετικό κάτι τέτοιο και όχι αυτονόητο (ακριβώς επειδή για εκείνον και τον κύκλο του, με τη μαρξιστική-λενινιστική τους παιδεία, δεν είναι καθόλου αυτονόητο το να βάζεις τη χώρα πάνω απ’ την «ιερότητα» του κόμματος). 

 Ειδικά αυτή τη στιγμή, ο κ. Τσίπρας κινείται χωρίς ρόλο και χωρίς ταυτότητα. Από τη στιγμή που παραχώρησε τον αντιμνημονιακό μανδύα στον κ. Λαφαζάνη και στους λοιπούς δραχμιστές, απομένει μετέωρος να τονίζει κατ’ επανάληψη «πόσο και πώς εξαπατήθηκε από συνεργάτες, στελέχη και δανειστές» (διότι η εικόνα του αθώου θύματος πιάνει πάντα), να ποντάρει στην εντελώς κάλπικη εικόνα του «νέου» έναντι του «παλαιού», βαφτίζοντας τη μέρα νύχτα κατά το δοκούν και ανάλογα με την περίσταση (το πύρινο προεκλογικό αντιμνημονιακό δόγμα της Θεσσαλονίκης, κατά τον κ. Τσίπρα, δεν έρχεται σε αντίθεση με το νέο μνημόνιο που έφερε – το οποίο βαφτίζει «συμφωνία»).
Θα πείτε: 

Μα χτυπάει ακόμη την πρωτιά στις εκλογές. 

Σύμφωνοι – αν και δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα είναι πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον. Αλλά ακόμη κι αν είναι, δεν θα είναι η πρώτη φορά που ο ελληνικός λαός θα ψηφίσει την καταστροφή του. Εξάλλου, ένα επτάμηνο, παρότι η χώρα έφτασε στον γκρεμό, είναι μικρό διάστημα για να έχει σοβαρή φθορά (και προτού καταφτάσουν οι φόροι και τα λοιπά βαριά μέτρα του μνημονίου της «Πρώτης φοράς Αριστεράς») ένα νεανικό πρόσωπο που έχει φορέσει προσωπεία άλλων πολιτικών του παρελθόντος δίχως όμως να έχει δικό του πρόσωπο.  

Από τα συνθήματα και τον τόνο της φωνής έως το βλέμμα και τις χειρονομίες, σχεδόν τα πάντα πάνω στον κ. Τσίπρα είναι ξένα, δανεικά. Και το μόνο που προσπάθησε αυτούς τους επτά μήνες ήταν να γραπωθεί από την εξουσία, αυτοσχεδιάζοντας βάσει αυτού του σκοπού και μόνον. Οι αυτοσχεδιαστικοί του τακτικισμοί έφτασαν στο αποκορύφωμα όταν ανέτρεψε επί της ουσίας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Και όταν επίσης τρόμαξε (ευτυχώς!) με το που είδε την πραγματική εικόνα της χώρας την επομένη της άτακτης εξόδου από την Ευρωζώνη. Τώρα, αν ο κ. Λαφαζάνης κινείται με αυτόματο πιλότο ακολουθώντας την προ 25ης Ιανουαρίου αντιμνημονιακή ρητορική του τότε ΣΥΡΙΖΑ, ο τωρινός ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας ακροβατούν πάνω σε μια μικροπολιτικάντικη ατζέντα.
Δεν ξέρω ποιους πείθει ακόμη. Και δεν είναι βέβαια ότι πείθουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι – κάθε άλλο. Η κραυγαλέα όμως αδυναμία του κ. Τσίπρα να κυβερνήσει στοιχειωδώς είναι ό,τι περισσότερο θυμόμαστε όλοι από αυτό το δραματικό επτάμηνο.