Μας είχε προειδοποιήσει εγκαίρως ο
Νίκος Παναγιωτόπουλος, με την ταινία του, αλλά την εποχή εκείνη, αρχές
μιλένιουμ, κανείς δεν μπορούσε να μαντέψει το appeal του Αλέξη Τσίπρα.
Με ορισμένες σκηνοθετικές και φωτιστικές αβάντες, το ρόλο της μοιραίας
ντιζέζ είχε τότε κρατήσει η Θεοφανία Παπαθωμά.
Αν δεν τη θυμάστε εσείς,
δεν πειράζει. Τη θυμούνται και την καλοθυμούνται τα θύματα της
γοητείας της, μικρομεσαίοι, μικροεπιχειρηματίες, μικρομαφιόζοι,
προσήλυτοι της διανόησης, μεροκαματιάρηδες του πνεύματος και της
εργασίας, όλα τα σκυλιά της ελληνικής νύχτας που αλυχτούν έκτοτε μέσα
στο κεφάλι μου.
Από φωνή-κορμί και ο Αλέξης Τσίπρας, δεν λέει να
εγκαταλείψει το πάλκο ακόμη και τώρα που βγήκε το γκαρσόνι με τη
μαλαστούπα κι άρχισε να αναποδογυρίζει τις καρέκλες.
Όσο η μαρκίζα μένει αναμμένη, η ιλαροτραγωδία θα
συνεχίζεται και τα μαχαίρια θα λαμποκοπούν στα πέριξ σοκάκια.
Πρώτος-πρώτος ο Βαρουφάκης, ντιλετάντης μεν αλλά μανούλα στο λαϊκό
μελόδραμα «Αμάρτησα για το παιδί μου». Το ίδιο περίπου θα έλεγε και η,
ογδονταπέντε ετών, μητέρα της Νάντιας Βαλαβάνη, αν ήταν εις θέσιν να
αντιληφθεί επακριβώς πώς τα κατάφερε η κόρη της να της μουντζουρώσει την
υπόληψη και το γαλήνιό της γήρας. Με τα οικογενειακά του
Κωνσταντόπουλου ας ασχοληθεί ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός. Εγώ, μόνον την
κάρα του αγίου Λαφαζάνη θέλω να μου προσέξετε στο πακετάρισμα.
Μαλακά-μαλακά να γίνει η ανακομιδή γιατί έχει ακόμη μεγάλο γκελ στα
μίντια που λαχταρούν κάτι «αυθεντικό και συνεπές» που άμα τ’ ασημώσεις
κάνει θαύματα.
Μεχρι πότε θα ασημώνω τα άδεια κεφάλια αυτής της ψευδεπίγραφης Αριστεράς των εξ αίματος και των εξ αγχιστείας;
Οι πρώτοι με θλίβουν και οι δεύτεροι με αηδιάζουν.
Είδα κι εγώ μια φορά live τον Αλέξη Τσίπρα του 4%:
Ειχε έρθει στο Πρώτο Νεκροταφείο για μια αρπαχτή πάνω από το σκήνωμα του
Λεωνίδα Κύρκου τον οποίον πριν από λίγες μέρες είχε προλάβει να
σκυλοβρίσει δημοσίως.
Κανείς μας δεν μίλησε τότε κι ούτε κανείς μπήκε
στον πειρασμό να τον αποτρέψει.
Λίγο αργότερα, έπεσαν και κάτι γιούχα,
όταν έφτασε στο κοιμητήριο ο Γιώργος Παπανδρέου με το πρώτο μνημόνιο
νωπό ακόμα στην εσωτερική του τσέπη. Αυτά τα γιούχα κι αυτή η σιωπή
αλυχτούν, μέρες τώρα, μέσα στο κεφάλι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου