ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Αριστερό υπαρξιακό angst

Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ

Οι αριστεροί είναι καλύτεροι στον πόλεμο παρά στην ειρήνη. Είναι επίσης καλύτεροι στη δικτατορία παρά στη δημοκρατία. Ως προς την τελευταία, αισθάνονται πολύ πιο βολικά όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση: κριτική εκ του ασφαλούς, πολεμική ανέξοδη, ρητορική του ανέφικτου και πάει λέγοντας.
Και στον πόλεμο και στη δικτατορία, ο αριστερός βρίσκεται στο στοιχείο του: ρήξη, σύγκρουση, αυτοθυσία. 

Σήμερα όμως δεν βρισκόμαστε σε πόλεμο και έχουμε δημοκρατία (παρακαλώ, μην πει κάποιος ότι κατά βάθος «έχουμε πόλεμο» ή ότι «δεν έχουμε δημοκρατία» διότι το κουράσαμε πια – όπως το κουράσαμε με τα «πραξικοπήματα» και με τη συστηματική αποδόμηση εννοιών: «Κοινωνική γενοκτονία» – Ζωή Κωνσταντοπούλου, «τα κρεματόρια των μνημονίων» – Παναγιώτης Λαφαζάνης).
 


Το πρόβλημα ξεκινά λοιπόν με το τι γίνεται μετά: όταν έχει λήξει ο πόλεμος και πρέπει να περάσουμε στην ανοικοδόμηση· όταν έχει πέσει η χούντα και πρέπει να αποκατασταθούν οι δημοκρατικοί θεσμοί, όταν, με μια κουβέντα, πρέπει από τη διάρρηξη να περάσουμε στη σύνθεση. 

Εκεί, η αμηχανία του αριστερού είναι έκδηλη. Οπως και η ροπή του προς τις εκπτώσεις. Είναι φοβερά απογοητευτικό να έχεις, π.χ., βασανιστεί στα ΕΑΤ-ΕΣΑ για την αντιστασιακή σου δράση και, δεκαετίες μετά, με το που βρίσκεσαι στην εξουσία, να ενδίδεις σε ποταπές παρατυπίες με σεβαστά υπόλοιπα στον τραπεζικό σου λογαριασμό σε καιρό οξύτατης οικονομικής κρίσης, στα πρότυπα του (δεξιού) βουλγαράκειου «νόμιμου άρα και ηθικού».
Κι αν εδώ πρόκειται για περιπτωσιολογία, το βλέπουμε και στην ευρύτερη εικόνα: πώς κινήθηκε η «για-πρώτη-φορά-αριστερά» κυβέρνηση ήδη από το χρονικό σημείο μηδέν που ανέλαβε την εξουσία (σύμπραξη με τη λαϊκή ακροδεξιά – οπορτουνισμός και αμοραλισμός δηλαδή).  

Είδαμε και τη συνέχεια: η διαπραγματευτική γραμμή με τους εταίρους ήταν στο πνεύμα της ρήξης κι ενός εκβιασμού απέναντι σε κάτι ξένα «παιδιά» που έχουν και την ευφυΐα και την εμπειρία και το χρήμα. 

Αποτέλεσμα: Βατερλώ.
 

Εν αναμονή του σχηματισμού και, κυρίως, της άσκησης κρισιμότατης για την επιβίωση της χώρας πολιτικής βάσει της τελευταίας ψηφοφορίας στη Βουλή, το αριστερό υπαρξιακό angst (η αγωνία της επιλογής) χτυπάει κόκκινο (με την κακή έννοια). 

Ετσι είναι όμως: 

Η ενηλικίωση έχει συχνά κάτι βίαιο. Και ενηλικίωση σημαίνει ακριβώς αυτό: επιλογή, δράση, σύνθεση.