Πολλοί είναι εντός και εκτός της χώρας που αναρωτιούνται πώς γίνεται
ένας πρωθυπουργός να διατηρεί τόσα υψηλά ποσοστά δημοτικότητας στον
ελληνικό λαό μετά από μία τόσο καταστροφική προσπάθεια διαπραγμάτευσης
με τους (μισητούς) δανειστές.
Η
απάντηση σε αυτή την έκδηλη απορία ίσως να έγκειται στο γεγονός ότι ο
Αλέξης Τσίπρας, όχι εκ προθέσεως, αλλά λόγω διαφόρων συγκυριών, και
μάλλον λόγω συγκεκριμένων προσωπικών ιδιαιτεροτήτων, ενσαρκώνει πιο
πιστά από άλλους Έλληνες ηγέτες τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα, και
τους βασικούς τρόπους συμπεριφοράς και επιχειρείν του παραδοσιακού ήρωα
των Ελλήνων, (αλλά και των Τούρκων), του Καραγκιόζη.
Αυτή η
προσέγγιση του Τσίπρα στον Καραγκιόζη διαφαίνεται ταυτόχρονα και σε
διάφορες αρνητικές αλλά και σε βασικές θετικές πτυχές αυτού του μυθικού
ήρωα της ελληνικής κακομοιριάς.
Τα
βασικότερα θετικά στοιχεία στην προσωπικότητα του Καραγκιόζη
διαφαίνονται στην ικανότητα να ξέρει τον εαυτό του, δηλαδή να γνωρίζει
την φτώχια του, την αδύνατη θέση του στην κοινωνία, την κακομοιριά του,
αλλά και να πολεμάει αενάως να υπερβεί και να ξεπεράσει την θέση του με
κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, γνωρίζοντας πάντα ποιος είναι ο καταπιεστής
του. Οι μυθοπλαστικές υπερβολές, κοινώς ψέματα, που δεν φείδεται ο
Καραγκιόζης στην προσπάθειά του να καλυτερεύσει την θέση του στην
κοινωνία και εναντίον του καταπιεστή, θυμίζουν γλαφυρά τα νταούλια που
υποσχέθηκε ο Αλέξης στο ελληνικό λαό, να παίξει για να επιβάλει έναν
κρητικό χορό στους κακούς δανειστές, αλλά και πολλές άλλες προεκλογικές
υποσχέσεις μέσα ή έξω από την Θεσσαλονίκη.
Η
στάση του Καραγκιόζη εναντίον του καταπιεστή προσεγγίζει πολύ την στάση
του Αλέξη Τσίπρα προς τους δανειστές/καταπιεστές και με άλλους τρόπους.
Η
προσπάθεια να αντισταθεί στην καταπίεση και στον καταπιεστή για να
διεκδικήσει μία καλύτερη ζωή είναι αέναη, και καθημερινή, και κάθε μέσο
είναι θεμιτό για την επιτυχία του σκοπού. Αλλά εδώ έρχεται και η στιγμή
που η Ελλάδα και η Ευρωζώνη έζησαν μαζί έκθαμβες με την στάση και την
συμπεριφορά του Έλληνα πρωθυπουργού. Την στιγμή που διαφαίνεται ο
καταποντισμός, ο Καραγκιόζης/Πρωθυπουργός αρνείται το ολοκαύτωμα, το
Κούγκι του κ. Καμένου, και μετατρέπεται αστραπιαία στον πιο πειθήνιο των
υποταγμένων πολιτών κάτω από την μπότα του Καταπιεστή. Αυτή η απόλυτη
ικανότητα αυτοσυντήρησης του Καραγκιόζη, όταν ξανά και ξανά φτάνει στο
χείλος του γκρεμού, μας την επέδειξε θριαμβευτικά ο τωρινός πρωθυπουργός
της Ελλάδας, είτε μας αρέσει είτε όχι. Και στους περισσότερους Έλληνες
φαίνεται ότι αρέσει, τουλάχιστον έως τώρα.
Αυτή η
θεατρικά αριστουργηματική μεταβολή συμπεριφοράς αλλά και μετατροπή
ταυτότητας, από ύστατο υβριστή της καταπιεστικής εξουσίας στον απόλυτα
υποταγμένο δουλοπάροικο, είναι από τα πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του
Καραγκιόζη, και είναι το πιο εκθαμβωτικό, καινούργιο χαρακτηριστικό του
Αλέξη Τσίπρα, ενός πολιτικού, νέου, και στην ηλικία αλλά και στην
εμπειρία, ο οποίος ακόμα μορφώνεται και διαπλάθεται σαν πολιτικός
μπροστά στα μάτια ενός λαού αλλά και μιας ηπείρου.
Το πόσο
δημοφιλής είναι ένας ηγέτης βασίζεται κατά ένα μεγάλο μέρος στο πόσο
πολύ μπορεί ο λαός, ο μέσος πολίτης, να ταυτιστεί με τον συγκεκριμένο
πολιτικό ηγέτη.
Σε αυτό το θέμα ο μύθος του Καραγκιόζη, εμπεδωμένος όπως
είναι επί γενεές μέσα στην νεοελληνική ψυχή, παίζει ένα βασικό ρόλο.
Ο κάθε πολίτης στην Ελλάδα, ταυτίζεται λίγο ή πολύ με τον Καραγκιόζη, είτε το ξέρει είτε όχι, είτε το παραδέχεται είτε όχι.
Η πελατειακή σχέση, συνδεδεμένη με την αναρχικότητα του ελληνικού
χαρακτήρα, και με την βασική ανυπακοή προς το κράτος, είναι βαθιά
ριζωμένα χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα όλων μας αλλά και στο μυθικό
πρότυπο του ήρωα Καραγκιόζη.
Με την
κάθε παραμικρή παρανομία στους οδικούς νόμους κυκλοφορίας και στην κάθε
παραμικρή συμμετοχή στην πάνδημη μαύρη οικονομία, όπου η θεμιτή
συμμετοχή της κρατικής εξουσίας εξουδετερώνεται και αποκλείεται από τα
δύο μέλη της οποιασδήποτε χρηματικής ή εμπορικής συναλλαγής ανάμεσα σε
δύο πολίτες, παίζουμε όλοι και όλες, καθημερινά και με ενθουσιασμό τον
Καραγκιόζη, με πίστη στην σοφία του αναρχικού μυθικού, απόλυτα
εγωιστικού και ει δυνατόν παράνομου, ή και άνομου Καραγκιόζη.
Πως μπορεί ένας λαός μικρών και μεγάλων Καραγκιόζηδων να μην αγκαλιάσει να μην συμπαθήσει ένα Καραγκιόζη Πρωθυπουργό;
ΟΙ πιο πολλοί από εμάς, θέλαμε πιο έντονα να βρίσουμε τους δανειστές
παρά να τους νικήσουμε.
Θέλαμε να πούμε το δικό μας καημό στην
οικουμένη, παρά να υποταχθούμε στην διοργάνωση της.
Θέλαμε ένα
πρωθυπουργό Καραγκιόζη, σε αντίθεση με τους προηγούμενους πρωθυπουργούς
των μνημονίων που έπαιζαν όλοι τους σε διάφορες αποχρώσεις τον
Χατζηαβάτη, τον φίλο και συμπολίτη του Καραγκιόζη που φέρεται δουλικά
προς την εξουσία, και πάλι όμως δυστυχεί.
Και αν
προσέξατε αυτοί οι Χατζηαβάτηδες χάνονται όλοι, μοιραία και τραγικά, από
το πολιτικό σκηνικό.
Δεν
ξέρω αρκετή ιστορία της νεότερης Ελλάδας για να μπορώ να πω εάν ο
Αλέξης Τσίπρας είναι ο πρώτος ηγέτης της που προσεγγίζει τόσο πολύ σαν
χαρακτήρας τον μύθο του Καραγκιόζη.
Εάν
πράγματι είναι ο πρώτος, τολμώ να αναρωτηθώ:
Eάν τύχει να παραμείνει ο
Αλέξης Τσίπρας στην εξουσία, και εάν συνεχίσει να διαπλάθεται σαν
πολιτικός και σαν ηγέτης, καθώς θα μορφώνεται από τις δυσκολότατες
εμπειρίες που τον περιμένουν, εάν και αυτός ο λαός, θα μπορέσει ίσως, θα
έχει την τύχη να συνεχίσει να διαπλάθεται και αυτός, ό ένας πολίτης
μετά τον άλλο, πέραν από τον μύθο του Καραγκιόζη, που ακόμα κυριαρχεί
στην επικράτεια, και ίσως μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε ένα πιο
αποτελεσματικό, σε ένα πιο κοινωνικά ώριμο μυθικό πρότυπο για την
πατρίδα μας και τους ίδιους τους εαυτούς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου