Του ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΟΥΔΗ
Η αναδρομή στην πρόσφατη
ελληνική ιστορία φέρνει και πάλι στην επιφάνεια ένα τυπικό
χαρακτηριστικό των καθ’ ημάς κομμουνιστογενών πολιτικών δυνάμεων, την
«παθογένεια του δηλωσία», την ροπή δηλαδή πολλών εκ των μελών τους, όταν
βρεθούν κάτω από εξωτερική πίεση να υπογράφουν δήλωση μετανοίας και
αποποίησης των «πιστεύω» τους, εντασσόμενοι έτσι σε ένα κοινωνικό
mainstream, σε ένα δηλαδή κυρίαρχο και επιβαλλόμενο πολιτικό ρεύμα
σκέψης και δράσης που τους επιτρέπει να παραμένουν στην κούρσα
διεκδίκησης της εξουσίας ως «καλά παιδιά» που έπαψαν να (τ)συρίζουν,
αποδεχόμενα την αρχή του «μην κλαις γιατί θα φας κι άλλη».
Εν
προκειμένω, η στάση του «τσύπριζα», του μέρους δηλαδή του υπό τον τσίπρα
«σύριζα» που παραμένει πιστό στην ιδεολογική αλλαξοπιστία του αρχηγού
του, καθιστά το «σύνδρομο του δηλωσία» κάτι περισσότερο από ορατό
(κοινώς «βγάζει μάτι») ως οδοδείκτη τής για «πρώτη φορά αριστερά»
διακυβέρνησης της χώρας η οποία πιστή στον εκάστοτε δρόμο που δείχνει το
κομματικό ανεμούριο (πάντα κατά που φυσά ο άνεμος των ψήφων, μια όταν
είμαι στην απέξω «δεν πληρώνω», μια όταν γίνω υπουργός «πληρώνω», και
μια «πληρώνει η τράπεζα» τη μαμά μου) αποτελεί ισχυρό μαγνητικό πόλο
έλξεως για το κάθε συντροφικό στρουμφάκι, πολιτικό μογγολάκι και
γλωσσικά ακατάληπτο παπαγαλογιαννάκι.
Θα αντιτείνει φυσικά κανείς, ότι η
διακυβέρνηση της άμοιρης χώρας μας δεν είναι αμιγώς αριστερά, αλλά
εντόνως υβριδική, δεδομένης της πρόσμιξης ή ενδεχομένως και της
επιμειξίας της με «νεφελίμ», τουτέστιν με την «φυλή των ανέλων», την
οποία κάποιοι, δικοί μας και ξένοι, την κατατάσσουν στο δεξιό ή και
υπερδεξιό υπερφυσικό (ψεκασμένο) μέρος του πολιτικού φάσματος.
Η ανάλυσή
τους είναι και σωστή και λάθος, καθότι αυτή η «πολιτική επιμόλυνση» της
αριστεράς δεν έχει ιδεολογικές επιπτώσεις, δεδομένου ότι το κύριο
χαρακτηριστικό τής εν λόγω πολιτικής φυλής των «ανελίμ» δεν είναι μια
κάποια δεξιά ιδεοληψία, έστω και παραφυσική, αλλά απλά και μόνον η
πολιτική της ιδιοτέλεια για προσωπική λαθροβίωση των μελών της στους
διαδρόμους της εξουσίας, ιδιότητα που συνάδει όμως με την «τυχοδιωκτική
και τυχάρπαστη δεξιά» την οποία de jure και επαξίως εκπροσωπεί. Η
πολιτική δουλεία της στην αριστερά, καθίσταται άλλωστε εμφανής με την
στάση της σε νομοσχέδια αναφορικά με το μεταναστευτικό και την
ιθαγένεια, την ισλαμοποίηση της χώρας (τζαμί), και την παιδεία, τα οποία
ναι μεν καταψηφίζει για τα προσχήματα, ουδέποτε όμως θέτει θέμα
παραμονής της στο κυβερνητικό συνονθύλευμα, ως όφειλε, αν πράγματι
εμφορείτο από εθνικιστική δεξιά ιδεολογία.
Κάτω από αυτήν την γωνία
θέασης θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει και τους ανέλους ως δηλωσίες,
αυτήν την φορά «δηλωσίες υποταγής» στις πολιτικές ακροβασίες του
«(τ)σύ(π)ριζα», προκειμένου να διασφαλίσουν την υπουργοποίηση του κάθε
χαϊκάλι και την συνέχιση της συμμετοχής τους στους ρυθμούς του
κυβερνητικού χαλι-γκάλι (με έμφαση στο πρώτο συνθετικό του εν λόγω
ξέφρενου χορού της εξουσίας).
Όπως συνάγεται από τα παραπάνω (κατά την
τρέχουσα έκφραση των «εγχειριδίων» ή και των «ινδικών χοιριδίων» της
λαϊκής επιστήμης), φαίνεται ότι
Το γενικότερο «σύνδρομο του δηλωσία»
καθίσταται σταδιακά δομικό χαρακτηριστικό της αριστερής και αδέξιας
πολιτικής μας γελοιογραφίας, με τις «υπεύθυνες δηλώσεις του νόμου 105»
να βρίσκονται σε ζήτηση, εξού και η παρατηρούμενη έλλειψή τους στα
ψιλικατζίδικα και τα περίπτερα, η συνάδουσα όμως με την έλλειψη
πολιτικής ευθύνης από τους ψιλικατζήδες και τους περιπτερούχους της ήδη
πτωχευμένης πολιτικής μας (επί του παρόντος) σκηνής, της οποίας την
πτώση της αυλαίας αδυνατούμε να επιταχύνουμε, ελλείψει λαχανικών, η
ανατίμηση των οποίων τα καθιστά πανάκριβα προς ρίψη κατά παντός
«υπευθύνου», παλιάτσου, καραγκιόζη ή αρλεκίνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου