Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ
Εικόνα πρώτη: Πέμπτη απόγευμα, παραμονή
Πρωτομαγιάς. Οι δρόμοι που οδηγούν στις εξόδους της Αθήνας έχουν πήξει. Η
πρόσβαση στην εθνική οδό (Κηφισού) από τον παραλιακό δρόμο είναι
μαρτυρική. Το μποτιλιάρισμα ξεκινάει από την αρχή της, στο Στάδιο
Ειρήνης και Φιλίας. Προσπαθώ να φτάσω μέχρι τον σταθμό των υπεραστικών
λεωφορείων, για να πάρω την κόρη μου που έρχεται από την Πάτρα.
Αδύνατον. Πήρε ταξί. Στην πρώτη έξοδο βγαίνω και γυρίζω πίσω.
Εικόνα δεύτερη: Ο ταξιτζής μού λέει: «Η μισή Αθήνα είναι με μια βαλίτσα στο χέρι. Φεύγουν. Όλοι οι δρόμοι είναι μποτιλιαρισμένοι. Έχω χρόνια να δω τέτοιο πράγμα».
Εικόνα τρίτη: Ανήμερα την Πρωτομαγιά. Έχω εικόνα από τους δρόμους που οδηγούν στα νότια. Από τις 10 το πρωί και μετά, ουρές παντού (Παραλιακή, Βουλιαγμένης, Αττική Οδός, Λαυρίου-Σουνίου) μέχρι το Σούνιο.
Εικόνα τέταρτη: Οι ταβέρνες και οι καφετέριες σε όλο το παραλιακό μέτωπο και μέχρι το Λαύριο γεμάτες. Μεταξύ 2 και 4 το απόγευμα ούτε με μέσον δεν βρίσκεις καρέκλα.
Το ερώτημα που τίθεται στην παρέα, μεταξύ σοβαρού και αστείου: Αν η… Μέρκελ είχε τη δυνατότητα να δει αυτήν την εικόνα, μεταμφιεσμένη ως άλλος Χαρούν Αλ Ρασίντ, τι θα έλεγε;
«Μα, είναι χρεοκοπημένη χώρα αυτή;».
Ξέρω ότι κάποιος μπορεί να πει ότι πρόκειται για απλουστευτική προσέγγιση. Και ότι δίπλα στις εκατοντάδες χιλιάδες (ή και εκατομμύρια), που μετακινήθηκαν την Πρωτομαγιά, άλλοι τόσοι δεν πήγαν πουθενά. Ότι δίπλα σ’ αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να ξοδέψουν από μερικές δεκάδες ως μερικές εκατοντάδες ή και χιλιάδες ευρώ υπάρχουν άλλοι τόσοι, που δεν τους περισσεύει ούτε σεντ.
Παρ’ όλα αυτά, αυτή η εικόνα κάτι δείχνει. Ότι μπορεί το κράτος να είναι ολοκληρωτικά χρεοκοπημένο, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τους πολίτες, τουλάχιστον με ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Το οποίο, μάλιστα, δεν δείχνει να φοβάται και τόσο τη χρεοκοπία και το Grexit, παρά τα σχετικά υψηλά ποσοστά που εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις.
Κατανοώ ότι τα μεμονωμένα παραδείγματα μπορεί να μην αποτυπώνουν με απόλυτη ακρίβεια την πραγματικότητα, ωστόσο δεν είναι και τόσο μακριά από αυτήν.
Εκτός αν ισχύει αυτό που έχει πει ο Όσκαρ Ουάιλντ:
«Θα μπορούσα να στερηθώ τα απαραίτητα, αλλά ποτέ τα περιττά».
Εικόνα δεύτερη: Ο ταξιτζής μού λέει: «Η μισή Αθήνα είναι με μια βαλίτσα στο χέρι. Φεύγουν. Όλοι οι δρόμοι είναι μποτιλιαρισμένοι. Έχω χρόνια να δω τέτοιο πράγμα».
Εικόνα τρίτη: Ανήμερα την Πρωτομαγιά. Έχω εικόνα από τους δρόμους που οδηγούν στα νότια. Από τις 10 το πρωί και μετά, ουρές παντού (Παραλιακή, Βουλιαγμένης, Αττική Οδός, Λαυρίου-Σουνίου) μέχρι το Σούνιο.
Εικόνα τέταρτη: Οι ταβέρνες και οι καφετέριες σε όλο το παραλιακό μέτωπο και μέχρι το Λαύριο γεμάτες. Μεταξύ 2 και 4 το απόγευμα ούτε με μέσον δεν βρίσκεις καρέκλα.
Το ερώτημα που τίθεται στην παρέα, μεταξύ σοβαρού και αστείου: Αν η… Μέρκελ είχε τη δυνατότητα να δει αυτήν την εικόνα, μεταμφιεσμένη ως άλλος Χαρούν Αλ Ρασίντ, τι θα έλεγε;
«Μα, είναι χρεοκοπημένη χώρα αυτή;».
Ξέρω ότι κάποιος μπορεί να πει ότι πρόκειται για απλουστευτική προσέγγιση. Και ότι δίπλα στις εκατοντάδες χιλιάδες (ή και εκατομμύρια), που μετακινήθηκαν την Πρωτομαγιά, άλλοι τόσοι δεν πήγαν πουθενά. Ότι δίπλα σ’ αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να ξοδέψουν από μερικές δεκάδες ως μερικές εκατοντάδες ή και χιλιάδες ευρώ υπάρχουν άλλοι τόσοι, που δεν τους περισσεύει ούτε σεντ.
Παρ’ όλα αυτά, αυτή η εικόνα κάτι δείχνει. Ότι μπορεί το κράτος να είναι ολοκληρωτικά χρεοκοπημένο, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τους πολίτες, τουλάχιστον με ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Το οποίο, μάλιστα, δεν δείχνει να φοβάται και τόσο τη χρεοκοπία και το Grexit, παρά τα σχετικά υψηλά ποσοστά που εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις.
Κατανοώ ότι τα μεμονωμένα παραδείγματα μπορεί να μην αποτυπώνουν με απόλυτη ακρίβεια την πραγματικότητα, ωστόσο δεν είναι και τόσο μακριά από αυτήν.
Εκτός αν ισχύει αυτό που έχει πει ο Όσκαρ Ουάιλντ:
«Θα μπορούσα να στερηθώ τα απαραίτητα, αλλά ποτέ τα περιττά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου