Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ
Πιθανότατα θα είναι το στιγμιότυπο που θα
γίνει, όπως λένε, viral στα κοινωνικά δίκτυα. Θα δώσει πολλές μονάδες
τηλεθέασης στο Ράδιο Αρβύλα, μπορεί να γίνει σκετσάκι και στις
καλοκαιρινές φτηνές επιθεωρήσεις. Αλλά το θέμα είναι μόνο για γέλια;
Δεν είναι προς θάνατον να μη γνωρίζεις γαλλικά για να διαβάσεις σωστά το όνομα του Ζαν Κλοντ Τρισέ, αγγλικά για του Στίγκλιτς ή γερμανικά για του Μαζούχ. Αλλά η κυρία που προσπαθούσε να τα διαβάσει δεν είναι η πρώτη τυχούσα. Είναι μέλος του ελληνικού Κοινοβουλίου, που δεν γνωρίζει αυτούς που καλεί για εξέταση-ανάκριση στην Εξεταστική για τα Μνημόνια.
Γι’ αυτό δεν είναι για γέλια η εικόνα που από χτες κάνει τον γύρο των ΜΜΕ.
Όπως δεν ήταν για γέλια, πριν από μερικά χρόνια, η εικόνα ενός υφυπουργού, ο οποίος δεν γνώριζε τον νομπελίστα Πολ Κρούγκμαν και τον αποκάλεσε «κυρία».
Δεν είναι για γέλια γιατί τίθενται δύο ερωτήματα:
Πόσο συχνά ακούμε γύρω μας το απλό «δεν ξέρω»;
Αλλά δείχνουν και κάτι χειρότερο:
Ότι οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι να κάνουν επιλογές φέρονται επιπόλαια και ζαμανφουτίστικα. Το «'ντάξει μωρέ» είναι σήμα κατατεθέν σε μεγάλο κομμάτι της δημόσιας ζωής.
Κάπως έτσι αυτή η δύσμοιρη δημόσια ζωή κατατρύχεται (και) από ανθρώπους με «προσόντα» την άγνοια και την έπαρση, την ανικανότητα και τη ροπή προς το βόλεμα, το «δε βαριέσαι», τη συνωμοσιολογία και το «βρες έναν εχθρό». Εντέλει όλα αυτά που δεν αφήνουν το έθνος, τη χώρα, τους ταγούς και τους πολίτες να πλησιάσουν την αυτογνωσία και την αυτοσυνειδησία.
Δεν είναι προς θάνατον να μη γνωρίζεις γαλλικά για να διαβάσεις σωστά το όνομα του Ζαν Κλοντ Τρισέ, αγγλικά για του Στίγκλιτς ή γερμανικά για του Μαζούχ. Αλλά η κυρία που προσπαθούσε να τα διαβάσει δεν είναι η πρώτη τυχούσα. Είναι μέλος του ελληνικού Κοινοβουλίου, που δεν γνωρίζει αυτούς που καλεί για εξέταση-ανάκριση στην Εξεταστική για τα Μνημόνια.
Γι’ αυτό δεν είναι για γέλια η εικόνα που από χτες κάνει τον γύρο των ΜΜΕ.
Όπως δεν ήταν για γέλια, πριν από μερικά χρόνια, η εικόνα ενός υφυπουργού, ο οποίος δεν γνώριζε τον νομπελίστα Πολ Κρούγκμαν και τον αποκάλεσε «κυρία».
Δεν είναι για γέλια γιατί τίθενται δύο ερωτήματα:
- Πώς γίνεται, διάβολε, να σου δίνουν τον κατάλογο με τα ονόματα των μαρτύρων κι εσύ, πριν τον αναγνώσεις, να μην του ρίχνεις μια ματιά; Να δεις ποιοι είναι, βρε αδερφέ, από περιέργεια. Κι αν δεις κάποια -για σένα- ιερογλυφικά, να ρωτήσεις πριν πας να τα διαβάσεις και γίνεις ρεζίλι. Και πώς αποδέχεσαι έναν ρόλο που σε ξεπερνάει; Γιατί δεν λες «βάλτε με σε μια άλλη επιτροπή»;
- Πώς επιλέγονται τα πρόσωπα που προορίζονται για κάποια αποστολή; Ποιος εξετάζει αν διαθέτουν στοιχειώδεις γνώσεις του αντικειμένου; Αρκεί να είσαι δικηγόρος Μεσσηνίας, για να ανακρίνεις τον Τρισέ, όταν δεν μπορείς καλά-καλά να διαβάσεις το όνομά του; Θα μου πείτε, δεν είναι ανάγκη να τον ανακρίνει η συγκεκριμένη ατυχήσασα εθνομήτηρ, υπάρχουν κι άλλοι. Εντάξει, αλλά το κόμμα δεν είχε άλλον ή άλλη που να διαθέτει αυτές τις στοιχειώδεις γνώσεις; Θα μου πείτε, πού να φανταστούν ότι θα άκουσαν αυτό το «Τρίκετ Κλάουντ»; Σωστό κι αυτό.
Πόσο συχνά ακούμε γύρω μας το απλό «δεν ξέρω»;
Αλλά δείχνουν και κάτι χειρότερο:
Ότι οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι να κάνουν επιλογές φέρονται επιπόλαια και ζαμανφουτίστικα. Το «'ντάξει μωρέ» είναι σήμα κατατεθέν σε μεγάλο κομμάτι της δημόσιας ζωής.
Κάπως έτσι αυτή η δύσμοιρη δημόσια ζωή κατατρύχεται (και) από ανθρώπους με «προσόντα» την άγνοια και την έπαρση, την ανικανότητα και τη ροπή προς το βόλεμα, το «δε βαριέσαι», τη συνωμοσιολογία και το «βρες έναν εχθρό». Εντέλει όλα αυτά που δεν αφήνουν το έθνος, τη χώρα, τους ταγούς και τους πολίτες να πλησιάσουν την αυτογνωσία και την αυτοσυνειδησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου