(Σκίτσο: Καλά πάμε! - Τώρα τα τζιτζίκια τραγουδάνε και τον χειμώνα!)
"Υπάρχει μια ηθική υποχρέωση απέναντι στον λαό μας, απέναντι στην
Ιστορία, απέναντι σε όλους τους λαούς της Ευρώπης που πολέμησαν και
έδωσαν το αίμα τους εναντίον του ναζισμού, μια ιστορική υποχρέωση να
ζητήσουμε από τη Γερμανία να πληρώσει 162 δισ. ευρώ πολεμικές
αποζημιώσεις".
Βρισκόμαστε στις Βερσαλλίες το 1919;
Βρισκόμαστε στο
Πότσνταμ το 1945;
Καθόλου. Βρισκόμαστε στην Αθήνα το 2015 και η δήλωση
έγινε στις προγραμματικές δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα.
Εβδομήντα
χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και περίπου εξήντα χρόνια
μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Ρώμης, 16 χρόνια μετά τη δημιουργία
του ευρώ, ένας ηγέτης που γεννήθηκε το 1974, την επαύριον της πτώσης
της χούντας, δεν βρίσκει τίποτα καλύτερο για να εξηγήσει τις δυσκολίες
της χώρας του από το να δείξει με το δάχτυλο τη Γερμανία ως υπεύθυνη.
Πρόκειται για μια στρατηγική έντασης που πιστεύαμε ότι είχε οριστικά
εγκαταλειφθεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Για να είμαστε ειλικρινείς,
αυτή η γερμανοφοβική ρητορική δεν εκπλήσσει στην παρούσα συγκυρία. Η
Ελλάδα μάς έχει συνηθίσει με πυρετώδη ξεσπάσματα εθνικισμού και
ξενοφοβίας, τα οποία επιτρέπουν να καταπνίγουν κάθε κριτική εναντίον των
ελίτ που διοικούν λανθασμένα τη χώρα.
Δεν είναι τυχαίο ότι το
αφήγημα της σύγχρονης Ελλάδας είναι το αφήγημα του θύματος: θύμα των
Οθωμανών, των ξένων δυνάμεων κατοχής (Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία,
Γερμανία), της Τουρκίας, των ναζί, των Ηνωμένων Πολιτειών (εμφύλιος και
μετά χούντα), των αγορών, της Ευρώπης, της Γερμανίας...
Ο ΣΥΡΙΖΑ
είναι το μεγάφωνο άλλων κομμάτων. Απαιτώντας από το Βερολίνο πολεμικές
αποζημιώσεις, απλώς επαναλαμβάνει όσα έλεγαν τόσα χρόνια τα πιο
εθνικιστικά κομμάτια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από το 2010, τα οποία ωστόσο
δεν κατάφεραν να πείσουν τις τότε κυβερνήσεις να φτάσουν ως το επίσημο
αίτημα. Αυτό, όμως, δεν δίστασε να το κάνει ο Αλ. Τσίπρας. Για να δώσει
τον τόνο, ο πρωθυπουργός, αμέσως μόλις ορκίστηκε, πήγε στο Σκοπευτήριο
της Καισαριανής όπου διακόσιοι αντιστασιακοί κομμουνιστές εκτελέστηκαν
από τους ναζί την 1η Μαΐου του 1944, προκειμένου να αποδείξει ποιος
είναι ο εχθρός...
Η απαίτηση πολεμικών αποζημιώσεων δεν είναι,
λοιπόν, έκπληξη, εκτός για εκείνους που ήλπιζαν ότι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα
έφερνε μια πολιτισμική αλλαγή. Ο Τσίπρας, δείχνοντας ποιος είναι ο
εξωτερικός εχθρός και η αιτία των ελληνικών προβλημάτων, πέτυχε αυτό που
ήθελε: 70% των Ελλήνων τον στηρίζουν στη σκληρή διαπραγμάτευση που
κάνει με τους Ευρωπαίους, περήφανος για την «ανάκτηση της εθνικής
περηφάνιας»...
Αυτό το εθνικιστικό ξέσπασμα δεν σταματάει εδώ:
Ο
σύμμαχός του Π. Καμμένος, υπουργός Άμυνας και ηγέτης των ΑΝΕΛ -ένα κόμμα
της ριζοσπαστικής Δεξιάς ευρωφοβικό, ξενόφοβο, ομόφοβο- έκανε επίδειξη
προκλητικότητας απέναντι στην Τουρκία, πετώντας, στις 30 Ιανουαρίου, με
τους επικεφαλής του στρατού, στα Ίμια.
Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ ότι η
Ελλάδα είναι μια «χώρα σε πολιορκία» δείχνει να είναι μια στρατηγική που
προέκυψε μετά από ώριμη σκέψη.
Κατά βάθος το ελληνικό αίτημα
πολεμικών αποζημιώσεων δεν έχει ιστορικά και πολιτικά κανένα νόημα:
Κατ'
αρχήν, γιατί έκανε αυτό το αίτημα εβδομήντα χρόνια μετά τα γεγονότα;
Είναι περίεργο που τόσες ελληνικές κυβερνήσεις, οι οποίες εξελέγησαν
δημοκρατικά μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου το 1949, δεν κατέθεσαν
ποτέ τέτοιο αίτημα.
Επίσης, ακόμη κι αν η Ελλάδα έπαιρνε τις
πολεμικές αποζημιώσεις, πώς θα απέφευγε την χρεοκοπία;
Αν ξανακάνουμε
την ιστορία, πρέπει να την ξανακάνουμε πλήρως. Όμως, η ιστορία δεν δίνει
δίκιο σε αυτή τη χώρα, ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι η Ελλάδα πήρε
ευρωπαϊκά κονδύλια που αντιστοιχούν στο 4% του ΑΕΠ της εδώ και τριάντα
χρόνια, τα οποία χρησίμευσαν απλώς να τρέφουν την ντόπια πελατοκρατεία.
Η
Αθήνα δεν πρέπει να ξεχνά επίσης ότι τα ευρωπαϊκά κονδύλια είναι
γερμανικά τα περισσότερα. Και κυρίως, να μην ξεχνά ότι η Ευρώπη χτίστηκε
πάνω στη συγγνώμη.
Αλλά όμως, γιατί οι Έλληνες πρέπει να
σταματήσουν στις απαιτήσεις για πολεμικές αποζημιώσεις μόνο από τη
Γερμανία;
Γιατί η Ελλάδα δεν ζητά επανόρθωση από τους Τούρκους, μετά από
τέσσερις αιώνες κατοχής; Ας μη μιλήσουμε για τους Βενετούς, τους
Γάλλους, τους Ρωμαίους, που όλοι κατείχαν την Ελλάδα για ένα διάστημα.
Γιατί αν αυτό συμβεί με τη Γερμανία, τότε ανοίγει η πόρτα για απαιτήσεις
στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο:
Η Γαλλία, για παράδειγμα, δεν έχει
ποτέ πληρώσει αποζημιώσεις στην Αφρική ή στην Ινδοκίνα για την κατοχή, η
Σουηδία δεν έχει ποτέ πληρώσει αποζημιώσεις για τον Πόλεμο των 30 Ετών
κ.λπ. Φαίνεται έτσι πόσο γελοίο είναι το ελληνικό αίτημα.
Η
Ευρωζώνη πρέπει να παραδεχθεί το λάθος της και να πληρώσει με τον ένα ή
άλλο τρόπο το τίμημα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να φέρει αυτό το
πολιτικό επιχείρημα στη διαπραγμάτευση και αυτό είναι διαφορετικό από το
να ζητά πολεμικές αποζημιώσεις.
Πρέπει, όμως, να πούμε ότι αυτή η
απαίτηση έχει τουλάχιστον ένα όφελος:
Μας υπενθυμίζει ότι η ειρήνη δεν
είναι εγγυημένη στην Ευρώπη, αντίθετα. Πάντα θα βρίσκουμε έναν ηγέτη που
επειδή βρίσκεται σε δύσκολη θέση θα είναι έτοιμος να παίξει με τα
σπίρτα της Ιστορίας για να ξανανάψει παλιές έχθρες που πιστεύαμε ότι
είχαν ξεχαστεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μάς προσφέρει το παράδειγμα για να καταλάβουμε
ότι χωρίς αυτή τη μηχανή συμβιβασμών, που είναι η Ε.Ε., τα παλιά πάθη
εκδίκησης μπορούν ακόμη να μας οδηγήσουν στο χειρότερο.
Ας μην ξεχνάμε
ότι ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε από τη μικρή Βοσνία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου