Του ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΥΡΙΔΗ
Τι μπορεί να πάει στραβά για την κυβέρνηση;
Να μην πληρώσουν οι Γερμανοί τον λογαριασμό.
Πως μπορεί να πείσουν τους Γερμανούς να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη;
Αν τους μιλήσουν στην γλώσσα που ο Σόιμπλε και οι φίλοι του γνωρίζουν καλά: Φόροι, φόροι, φόροι.
Ποιό είναι το πιο πιθανό σενάριο;
Πάμε και βλέπουμε!
Θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και να επισημάνουμε ότι η κυβέρνηση έχει κάνει αρκετό θόρυβο με την στάση της και έχει αναγκάσει τους Ευρωπαίους να μας προσέξουν.
Θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και να επισημάνουμε ότι η κυβέρνηση έχει κάνει αρκετό θόρυβο με την στάση της και έχει αναγκάσει τους Ευρωπαίους να μας προσέξουν.
Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι να υπάρξει αποτέλεσμα, χρειάζεται να διανυθεί μία μεγάλη απόσταση.
Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει ένα εθνικό σχέδιο γι΄ αυτές τις συζητήσεις και μια εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης. Κάτι που είχε ζητήσει στο παρελθόν ο κ. Σαμαράς και του το είχε αρνηθεί η τότε αντιπολίτευση. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι θα πρέπει να το επισημάνουμε. Το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε, όμως, δεν επιτρέπει μικροπρέπειες και τακτικισμούς. Βαδίζουμε πάνω σε τεντωμένο σκοινί και η κατάσταση χαρακτηρίζεται ως κρίσιμη και επικίνδυνη.
Βλέπω διαφόρους να βιάζονται να ανοίξουν τις σαμπάνιες και να πανηγυρίσουν για την επιτυχία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Τους διαβεβαιώνουμε ότι όλη η Ελλάδα προσεύχεται για ένα καλό αποτέλεσμα, εκτός ελαχίστων φανατικών και ανόητων. Καλά θα κάνουν, όμως, να είναι εγκρατείς. Οι μάχες αυτού του είδους δεν κερδίζονται με επικοινωνιακά τερτίπια ούτε με ενδυματολογικές επαναστάσεις. Χρειάζεται ουσία.
Το γεγονός ότι οι Αμερικανοί έκαναν μία σημαντική πολιτική δήλωση δεν σημαίνει ότι θα μας δανείσουν ή ότι θα στείλουν επενδύσεις αμερικανικών εταιρειών στην Ελλάδα. Δεν το έχουν κάνει τα προηγούμενα χρόνια και δεν πιστεύουμε ότι θα το κάνουν τώρα. Μακάρι να διαψευστούμε, αλλά δεν μπορούμε να στηρίζουμε τις όποιες ελπίδες μας μόνο σε δηλώσεις στήριξης.
Όπως κι αν δει κανείς τα πράγματα, από όποια πλευρά κι αν εξετάσει τον κύβο, ο γρίφος του ελληνικού ζητήματος έχει την λύση του στο Βερολίνο.
Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει ένα εθνικό σχέδιο γι΄ αυτές τις συζητήσεις και μια εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης. Κάτι που είχε ζητήσει στο παρελθόν ο κ. Σαμαράς και του το είχε αρνηθεί η τότε αντιπολίτευση. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι θα πρέπει να το επισημάνουμε. Το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε, όμως, δεν επιτρέπει μικροπρέπειες και τακτικισμούς. Βαδίζουμε πάνω σε τεντωμένο σκοινί και η κατάσταση χαρακτηρίζεται ως κρίσιμη και επικίνδυνη.
Βλέπω διαφόρους να βιάζονται να ανοίξουν τις σαμπάνιες και να πανηγυρίσουν για την επιτυχία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Τους διαβεβαιώνουμε ότι όλη η Ελλάδα προσεύχεται για ένα καλό αποτέλεσμα, εκτός ελαχίστων φανατικών και ανόητων. Καλά θα κάνουν, όμως, να είναι εγκρατείς. Οι μάχες αυτού του είδους δεν κερδίζονται με επικοινωνιακά τερτίπια ούτε με ενδυματολογικές επαναστάσεις. Χρειάζεται ουσία.
Το γεγονός ότι οι Αμερικανοί έκαναν μία σημαντική πολιτική δήλωση δεν σημαίνει ότι θα μας δανείσουν ή ότι θα στείλουν επενδύσεις αμερικανικών εταιρειών στην Ελλάδα. Δεν το έχουν κάνει τα προηγούμενα χρόνια και δεν πιστεύουμε ότι θα το κάνουν τώρα. Μακάρι να διαψευστούμε, αλλά δεν μπορούμε να στηρίζουμε τις όποιες ελπίδες μας μόνο σε δηλώσεις στήριξης.
Όπως κι αν δει κανείς τα πράγματα, από όποια πλευρά κι αν εξετάσει τον κύβο, ο γρίφος του ελληνικού ζητήματος έχει την λύση του στο Βερολίνο.
Όταν λέμε να συμφωνήσουμε με την Ευρώπη, στην πραγματικότητα εννοούμε το να συμφωνήσουμε με τους Γερμανούς, αφού αυτοί θα κληθούν στο τέλος να πληρώσουν τον λογαριασμό. Κι η εμπειρία έχει αποδείξει ότι Γαλλία και Ιταλία συντάσσονται, συνήθως, με την Γερμανία και τις άλλες πλούσιες χώρες του Βορρά. Κι αν προσέξει κανείς τις δηλώσεις των Γάλλων, αυτό επισημάνθηκε πολλές φορές. Μίλησαν για γαλλογερμανικό άξονα. Και να μην ξεχνάμε τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης! Μετά την στροφή μας υπέρ της Ρωσίας χάσαμε και εκείνους που ακούν Ρωσία και αλλάζουν για τους γνωστούς ιστορικούς λόγους πεζοδρόμιο...
Το βασικό μου ερώτημα, λοιπόν, είναι το πως θα πειστούν οι Γερμανοί να κάνουν πίσω.
Το βασικό μου ερώτημα, λοιπόν, είναι το πως θα πειστούν οι Γερμανοί να κάνουν πίσω.
Θα σας πω το ακριβώς λέει το ρεπορτάζ!
Αν η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προχωρήσει το έργο των μεταρρυθμίσεων από εκεί που το σταμάτησε η κυβέρνηση Σαμαρά το καλοκαίρι του 2014, τότε οι Γερμανοί είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν. Και λιγότερο πλεόνασμα θα δεχτούν και επιμήκυνση θα αποφασίσουν (την οποία έτσι ή αλλιώς οφείλουν από την απόφαση του 2012) και όλα θα εξελιχτούν καλά. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν μπορεί να ακολουθήσει μια τέτοια πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν ονομάσει το μνημόνιο "νέο πρόγραμμα" και τα νέα άγρια φορολογικά μέτρα "κοινωνική δικαιοσύνη". Αυτά τα έκανε και ο Ανδρέας.
Θα ήθελα πολύ να πιστέψω ότι αυτό το "καλό σενάριο" θα είναι εκείνο που τελικά θα δούμε να εξελίσσεται. Ωστόσο, αναρωτιόμαστε αν υπάρχει Plan B και ποιό μπορεί να είναι αυτό.
Με άλλα λόγια, δεν καταλαβαίνουμε τι θα συμβεί στην περίπτωση εκείνη που η Ευρώπη δεν μας δώσει τα χρήματα που λείπουν για να καλύψει η χώρα τις υποχρεώσεις της το 2015!
Διότι ζητάμε αυτή την στιγμή χρήματα με ένα νέο πρόγραμμα (περί αυτού πρόκειται) από εκείνους που τους λέμε ότι δεν θα τους πληρώσουμε τα παλιά χρέη. Κι όσοι λένε ότι δεν ζητάμε χρήματα, ας μας πουν πως θα καλυφθούν οι ανάγκες. Να μην συζητάμε για το που θα βρεθούν χρήματα για τις νέες εξαγγελίες τους.
Με τους Γερμανούς, λοιπόν, είναι καλό να ξέρει κανείς ότι συνήθως δεν μπλοφάρουν.
Με τους Γερμανούς, λοιπόν, είναι καλό να ξέρει κανείς ότι συνήθως δεν μπλοφάρουν.
Για τους Έλληνες, δεν μπορεί να ξέρει κάποιος αν μπλοφάρουν ή αν έχουν πράγματι καλό χαρτί.
Ας ελπίσουμε ότι έχουμε καλό χαρτί και δεν παίζουμε τα πάντα πάνω σε μία μεγάλη μπλόφα.
Ο Ανδρέας έπαιζε πόκερ. Ήταν όμως καλός παίκτης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου