Του ΤΑΣΟΥ ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ
Η συνάντηση Βαρουφάκη-Ντάισελμπλουμ, την
Παρασκευή, πήγε καλύτερα απ' ό,τι έδειξε η συνέντευξη τύπου που
ακολούθησε. Τουλάχιστον αυτή ήταν η εικόνα του συνομιλητή του Γ.
Βαρουφάκη. Κάθε πλευρά είπε ξεκάθαρα τι θέλει και τι δεν θέλει. Αλλά
καμία πλευρά δεν είπε τι θα κάνει.
Τι θέλει η Αθήνα: Χρόνο, ρευστότητα για να κρατηθεί όρθιο το πιστωτικό σύστημα, να μην πάρει τη δόση των 7.5 δισ. μαζί με τα προαπαιτούμενα μέτρα, να μην επιστρέψει η τρόικα. Να της δοθεί η δυνατότητα να επεξεργασθεί ένα εναλλακτικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που να είναι ελληνικό. Αργότερα -αλλά πιθανόν μέσα στο 2015- μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων ώστε να υπάρχουν περιθώρια ασκησης πολιτικής.
Τι θέλουν οι Βρυξέλλες: Όρους για κάθε είδους επιπλέον χρηματοδότηση (σε αυτούς συμπεριλαμβάνεται έμμεσα και ο μηχανισμός «Έκτακτη Βοήθεια Ρευστότητας», ELA), εποπτεία της εφαρμογής αυτών των όρων, διότι δεν εμπιστεύονται την ελληνική διοίκηση και το πολιτικό προσωπικό, πληρωμή εν τω μεταξύ των χρεών, αναμόρφωση της τρόικας, χρονοδιαγράμματα που τηρούνται, όχι ξήλωμα μέτρων που ήταν προαπαιτούμενα σε προηγούμενες αξιολογήσεις και έναντι των οποίων δόθηκαν δόσεις, πολιτική σταθερότητα, όχι νέα αιτήματα για μεγάλη καινούργια βοήθεια.
Το Βερολίνο και ο Γιούνκερ έχουν αποδεχθεί το τέλος της εποχής της τρόικας, ήδη από το φθινόπωρο. Υπάρχουν δύο προβλήματα:
- Με ποια μορφή θα συμμετέχει το ΔΝΤ που δεν είναι ευρωπαϊκός μηχανισμός.
- Πώς θα συμμετέχει η ΕΚΤ, η συμμετοχή της οποίας σε προγράμματα σωτηρίας είναι νομικά προβληματική, όπως σημείωσε στην εισήγησή του ο Ισπανός εισαγγελέας του ευρωδικαστηρίου.
Άρα, η τρόικα φεύγει. Και έρχονται κάποιοι επόπτες, την ανάγκη ύπαρξης των οποίων επισήμανε ο νέος υπουργός Οικονομικών στο Παρίσι. Όμως, για αυτό θα γίνει διαπραγμάτευση. Και επειδή η τρόικα «εφευρέθηκε» από τους Γερμανούς, η Μέρκελ επέμεινε να μπει το ΔΝΤ στην εποπτεία, διεκδικούν αυτοί από τον Γιούνκερ να μην το «δώσει» χωρίς να του «δώσουν» (σ.σ. η νέα ελληνική κυβέρνηση).
Το πρόγραμμα τελειώνει εδώ χωρίς τα 7,5 δισ. αλλά και χωρίς να ξηλωθούν μέτρα που ήταν προαπαιτούμενα σε προηγούμενες δόσεις.
Αν ξηλωθούν τέτοια μέτρα, οι Ευρωπαίοι έχουν δύο όπλα:
Το «μαξιλάρι» της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που χρειάζεται η Αθήνα, καθώς μέσα στον Φεβρουάριο το πρωτογενές πλεόνασμα θα γίνει προωτογενές έλλειμμα, και τη ρευστότητα των τραπεζών μέσω της ΕΚΤ.
Ως εδώ ο συμβιβασμός νομίζω ότι είναι μάλλον απλός (βεβαια οι πολιτικοί και στις δύο πλευρές της εξίσωσης έχουν τα προβλήματά τους, αλλά αυτά αφορούν τους ίδιους και όσους αντιμετωπίζουν το θέμα ως πόλεμο).
Μένει το πιο δύσκολο:
Ο χρόνος. Η νέα ελληνική κυβέρνηση επιθυμεί να της δοθεί χρόνος για να παρουσιάσει ένα πρόγραμμα. Οι Ευρωπαίοι θα της δώσουν τον χρόνο ως το καλοκαίρι. Και τι θα πάρουν;
Αυτό το «τι» είναι, ίσως, το πιο δύσκολο σημείο της διαπραγμάτευσης .
Πρέπει να είναι κάτι συγκεκριμένο, μετρήσιμο και άρα επαληθεύσιμο.
Θα είναι κάποιες διαρθρωτικές αλλαγές που θα ξεβολέψουν κάποιους ή πολλούς;
Θα είναι η λειτουργική, νομική και πολιτική ανεξαρτησία της Γενικής Γραμματείας Εσόδων; Ζητήματα που αφορούν τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων;
Ή ίσως και πολλά από αυτά;
Τι θέλει η Αθήνα: Χρόνο, ρευστότητα για να κρατηθεί όρθιο το πιστωτικό σύστημα, να μην πάρει τη δόση των 7.5 δισ. μαζί με τα προαπαιτούμενα μέτρα, να μην επιστρέψει η τρόικα. Να της δοθεί η δυνατότητα να επεξεργασθεί ένα εναλλακτικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που να είναι ελληνικό. Αργότερα -αλλά πιθανόν μέσα στο 2015- μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων ώστε να υπάρχουν περιθώρια ασκησης πολιτικής.
Τι θέλουν οι Βρυξέλλες: Όρους για κάθε είδους επιπλέον χρηματοδότηση (σε αυτούς συμπεριλαμβάνεται έμμεσα και ο μηχανισμός «Έκτακτη Βοήθεια Ρευστότητας», ELA), εποπτεία της εφαρμογής αυτών των όρων, διότι δεν εμπιστεύονται την ελληνική διοίκηση και το πολιτικό προσωπικό, πληρωμή εν τω μεταξύ των χρεών, αναμόρφωση της τρόικας, χρονοδιαγράμματα που τηρούνται, όχι ξήλωμα μέτρων που ήταν προαπαιτούμενα σε προηγούμενες αξιολογήσεις και έναντι των οποίων δόθηκαν δόσεις, πολιτική σταθερότητα, όχι νέα αιτήματα για μεγάλη καινούργια βοήθεια.
Το Βερολίνο και ο Γιούνκερ έχουν αποδεχθεί το τέλος της εποχής της τρόικας, ήδη από το φθινόπωρο. Υπάρχουν δύο προβλήματα:
- Με ποια μορφή θα συμμετέχει το ΔΝΤ που δεν είναι ευρωπαϊκός μηχανισμός.
- Πώς θα συμμετέχει η ΕΚΤ, η συμμετοχή της οποίας σε προγράμματα σωτηρίας είναι νομικά προβληματική, όπως σημείωσε στην εισήγησή του ο Ισπανός εισαγγελέας του ευρωδικαστηρίου.
Άρα, η τρόικα φεύγει. Και έρχονται κάποιοι επόπτες, την ανάγκη ύπαρξης των οποίων επισήμανε ο νέος υπουργός Οικονομικών στο Παρίσι. Όμως, για αυτό θα γίνει διαπραγμάτευση. Και επειδή η τρόικα «εφευρέθηκε» από τους Γερμανούς, η Μέρκελ επέμεινε να μπει το ΔΝΤ στην εποπτεία, διεκδικούν αυτοί από τον Γιούνκερ να μην το «δώσει» χωρίς να του «δώσουν» (σ.σ. η νέα ελληνική κυβέρνηση).
Το πρόγραμμα τελειώνει εδώ χωρίς τα 7,5 δισ. αλλά και χωρίς να ξηλωθούν μέτρα που ήταν προαπαιτούμενα σε προηγούμενες δόσεις.
Αν ξηλωθούν τέτοια μέτρα, οι Ευρωπαίοι έχουν δύο όπλα:
Το «μαξιλάρι» της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που χρειάζεται η Αθήνα, καθώς μέσα στον Φεβρουάριο το πρωτογενές πλεόνασμα θα γίνει προωτογενές έλλειμμα, και τη ρευστότητα των τραπεζών μέσω της ΕΚΤ.
Ως εδώ ο συμβιβασμός νομίζω ότι είναι μάλλον απλός (βεβαια οι πολιτικοί και στις δύο πλευρές της εξίσωσης έχουν τα προβλήματά τους, αλλά αυτά αφορούν τους ίδιους και όσους αντιμετωπίζουν το θέμα ως πόλεμο).
Μένει το πιο δύσκολο:
Ο χρόνος. Η νέα ελληνική κυβέρνηση επιθυμεί να της δοθεί χρόνος για να παρουσιάσει ένα πρόγραμμα. Οι Ευρωπαίοι θα της δώσουν τον χρόνο ως το καλοκαίρι. Και τι θα πάρουν;
Αυτό το «τι» είναι, ίσως, το πιο δύσκολο σημείο της διαπραγμάτευσης .
Πρέπει να είναι κάτι συγκεκριμένο, μετρήσιμο και άρα επαληθεύσιμο.
Θα είναι κάποιες διαρθρωτικές αλλαγές που θα ξεβολέψουν κάποιους ή πολλούς;
Θα είναι η λειτουργική, νομική και πολιτική ανεξαρτησία της Γενικής Γραμματείας Εσόδων; Ζητήματα που αφορούν τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων;
Ή ίσως και πολλά από αυτά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου