Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Να που άρχισαν τα νταούλια στην Ευρώπη! Μόνο που δεν τα χτυπάμε εμείς, όπως προέβλεψε ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά οι εταίροι μας. Και μένει να δούμε ποιος θα χορέψει στο τέλος καλύτερα!
Να που άρχισαν τα νταούλια στην Ευρώπη! Μόνο που δεν τα χτυπάμε εμείς, όπως προέβλεψε ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά οι εταίροι μας. Και μένει να δούμε ποιος θα χορέψει στο τέλος καλύτερα!
Πριν ακόμη καλά καλά αφομοιωθούν
οι δηλώσεις του υποψήφιου πρωθυπουργού ότι στοχεύει σε ένα «κούρεμα»
τουλάχιστον 50% στο ελληνικό χρέος, ήρθε μία γερή ομοβροντία κρουστών
οργάνων, πιθανότατα νταουλιών. Τα χτυπούσε ο Φινλανδός πρωθυπουργός που
δήλωσε χθες ότι η απάντηση της χώρας του σε ενδεχόμενο ελληνικό αίτημα
για haircut θα είναι ένα ηχηρό και κατηγορηματικό «όχι». Και νομίζω ότι
δεν θα είναι η Φινλανδία η μόνη χώρα που θα αρνηθεί.
Μπορεί στο εσωτερικό ο θυμός να υπερισχύει της ανασφάλειας και αυτό να δίνει προβάδισμα στον ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, ωστόσο οι σχεδιασμοί του για τη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους, αρχίζουν να δέχονται πλήγματα πριν ακόμη καλά καλά εκδηλωθούν. Χρησιμοποιείται μετ’ επιτάσεως η εκτίμηση ότι «Ευρώπη δεν είναι μόνο η Γερμανία» και καλλιεργούνται προσδοκίες ότι με αφορμή την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να απελευθερωθούν δυνάμεις και να δημιουργηθούν συμμαχίες οι οποίες θα ανατρέψουν το σημερινό status quo στην Ευρωζώνη. ΟΚ σύντροφοι, αρκεί να μην υποπέσουμε στην πλάνη του φαινομένου της μπανιέρας. Ξέρετε, που όταν είσαι μέσα στο νερό όλα φαίνονται μεγαλύτερα...
Όμως μέχρι στιγμής τα πράγματα δεν δείχνουν ανατροπή. Δεν έχει υπάρξει ούτε μία δήλωση συμπάθειας από οποιονδήποτε Ευρωπαίο ηγέτη υπέρ ενός «κουρέματος» του ελληνικού Χρέους. Αντίθετα, υπάρχουν σαφείς δηλώσεις περί του αντιθέτου. Και δεν είναι μόνο ο Φινλανδός πρωθυπουργός.
Μπορεί στο εσωτερικό ο θυμός να υπερισχύει της ανασφάλειας και αυτό να δίνει προβάδισμα στον ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, ωστόσο οι σχεδιασμοί του για τη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους, αρχίζουν να δέχονται πλήγματα πριν ακόμη καλά καλά εκδηλωθούν. Χρησιμοποιείται μετ’ επιτάσεως η εκτίμηση ότι «Ευρώπη δεν είναι μόνο η Γερμανία» και καλλιεργούνται προσδοκίες ότι με αφορμή την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να απελευθερωθούν δυνάμεις και να δημιουργηθούν συμμαχίες οι οποίες θα ανατρέψουν το σημερινό status quo στην Ευρωζώνη. ΟΚ σύντροφοι, αρκεί να μην υποπέσουμε στην πλάνη του φαινομένου της μπανιέρας. Ξέρετε, που όταν είσαι μέσα στο νερό όλα φαίνονται μεγαλύτερα...
Όμως μέχρι στιγμής τα πράγματα δεν δείχνουν ανατροπή. Δεν έχει υπάρξει ούτε μία δήλωση συμπάθειας από οποιονδήποτε Ευρωπαίο ηγέτη υπέρ ενός «κουρέματος» του ελληνικού Χρέους. Αντίθετα, υπάρχουν σαφείς δηλώσεις περί του αντιθέτου. Και δεν είναι μόνο ο Φινλανδός πρωθυπουργός.
Βεβαίως, υποστηρίζεται από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα υπάρξουν θεαματικές
αλλαγές και επικράτηση προοδευτικών σχημάτων στις προσεχείς εκλογές
μίας σειράς Ευρωπαϊκών χωρών. Όμως με εξαίρεση τους Podemos που πράγματι
έχουν μεγάλο ρεύμα στην Ισπανία, δεν προκύπτουν ξεκάθαρες ανάλογες
τάσεις σε άλλες χώρες. Ούτε του Νότου, ούτε του Βορρά. Και η μόνη ηχηρή
ενδεχόμενη -παρά φύση βέβαια- συστράτευση για αποκαθήλωση της
γερμανικής κυριαρχίας, μπορεί να έρθει από την ακροδεξιά Μαρί Λεπέν στη
Γαλλία.
Δεν θα αναφερθώ σε άλλες επίδοξες διεθνείς συμμαχίες, όπως εκείνες των αριστερών κομμάτων των χωρών της Λατινικής Αμερικής, γιατί δεν θέλω να κατηγορηθώ ότι σπεκουλάρω με το δράμα της Βενεζουέλας. Θα πρέπει λοιπόν να επαναπροσδιοριστούν οι στόχοι και να καταστρωθεί ένα ρεαλιστικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης και διαπραγμάτευσης με τους εταίρους για το Χρέος. Και το τονίζω γιατί δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι ο Τσίπρας ετοιμάζεται για μνημειώδη κολοτούμπα όταν θα τα βρει σκούρα με τους Γερμανούς.
Αντίθετα πιστεύω ότι ειλικρινά στο μυαλό των στελεχών του κόμματος επικρατεί η άποψη ότι υπάρχει μία ιστορική ευκαιρία μέσω της Ελλάδας να αλλάξει η Ευρώπη.
Δεν θα αναφερθώ σε άλλες επίδοξες διεθνείς συμμαχίες, όπως εκείνες των αριστερών κομμάτων των χωρών της Λατινικής Αμερικής, γιατί δεν θέλω να κατηγορηθώ ότι σπεκουλάρω με το δράμα της Βενεζουέλας. Θα πρέπει λοιπόν να επαναπροσδιοριστούν οι στόχοι και να καταστρωθεί ένα ρεαλιστικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης και διαπραγμάτευσης με τους εταίρους για το Χρέος. Και το τονίζω γιατί δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι ο Τσίπρας ετοιμάζεται για μνημειώδη κολοτούμπα όταν θα τα βρει σκούρα με τους Γερμανούς.
Αντίθετα πιστεύω ότι ειλικρινά στο μυαλό των στελεχών του κόμματος επικρατεί η άποψη ότι υπάρχει μία ιστορική ευκαιρία μέσω της Ελλάδας να αλλάξει η Ευρώπη.
Μόνο που όταν είσαι διατεθειμένος να παίξεις τον ρόλο
της... σκανδάλης που θα τραβηχτεί και όπου βγει, θα πρέπει να είσαι
προετοιμασμένος και για το ενδεχόμενο της αφλογιστίας.
Και το ερώτημα
είναι σαφές:
Έχουν συνεκτιμηθεί οι συνέπειες του ρίσκου;
Αν ναι και
υπάρχει αξιόπιστο σχέδιο καλώς.
Αν όχι όμως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου