ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Πολιτικοί μειωμένης νοημοσύνης

Του ΘΑΝΟΥ ΤΖΗΜΕΡΟΥ

Έκανα το «πείραμα» με το ανηψάκι μου που πάει στην 3η Δημοτικού. Το κατάλαβε, μια χαρά. 

Κάνω το ίδιο πείραμα με εκπροσώπους των κομμάτων, αλλά και δημοσιογράφους που συναντώ στα πάνελς των καναλιών. Πολύ λίγοι το καταλαβαίνουν.

Πάρτε μια γεύση:

Επειδή δεν μου φτάνουν αυτά που βγάζω, δανείζομαι 100 ευρώ, ας πούμε, για έναν χρόνο, με επιτόκιο 5% από τον Γιώργο. Σε ένα τεφτέρι φτιάχνω δύο στήλες: ΕΛΑΒΑ – ΕΔΩΣΑ. 

Στο ΕΛΑΒΑ γράφω τα 100 ευρώ. Στο τέλος του χρόνου δεν έχω να πληρώσω τα 105 που οφείλω με τους τόκους, διότι όχι μόνο δεν αποταμίευσα, αλλά πάλι ξόδεψα περισσότερα από το εισόδημά μου. Ζητάω τώρα από τον Κώστα να μου δανείσει 105 ευρώ για να εξοφλήσω τον Γιώργο και άλλα 30 για να καλύψω τα καινούργια χρέη, που έκανα εν τω μεταξύ. Δίνω τα 105 στον Γιώργο, τα γράφω στην στήλη ΕΔΩΣΑ, γράφω και τα 30 που χρωστούσα σε διάφορους, και στην στήλη ΕΛΑΒΑ γράφω τα 135 που χρωστάω πλέον στον Κώστα. Στο τέλος του άλλου χρόνου, μια από τα ίδια. Πάλι ξόδεψα περισσότερα. Άρα χρειάζομαι νέο δάνειο για να πληρώσω τα 135 στον Κώστα που με τους τόκους έχουν γίνει 141,75 συν τα φρέσκα χρέη που είναι, ας πούμε άλλα 40 ευρώ. Βρίσκω τον Γιάννη και μου τα δανείζει: 141,75 + 40 = 181,75. Τα γράφω στο ΕΛΑΒΑ. Δίνω 141,75 στον Κώστα, 40 σε διάφορους και τα γράφω στο ΕΔΩΣΑ.

Με δυο κουβέντες, κάθε χρόνο δανείζομαι για να πληρώνω τα περυσινά δάνεια και τα καινούργια χρέη. Κι αυτό το κάνω, με τον ίδιο τρόπο, 40 χρόνια συνεχώς. Τι θα έχω στο τέλος; 

Στη στήλη ΕΔΩΣΑ θα μαζευτεί ένα πολύ μεγάλο ποσόν που θα περιλαμβάνει τα τοκοχρεωλύσια (105 + 141,75 +...) συν τις εξοφλήσεις των καινούργιων χρεών (30 + 40 +….).  

Στη στήλη ΕΛΑΒΑ θα μαζευτούν όλα τα δάνεια τα οποία είναι ακριβώς όσα έδωσα, συν το τελευταίο δάνειο.

 Πόσα από αυτά που έδωσα, τα έβγαλα από την τσέπη μου, από τα δικά μου εισοδήματα;  

Ούτε δεκάρα! Ό,τι έδωσα για εξόφληση δανείων το πήρα από καινούργια δάνεια.

Αυτό ήταν το ελληνικό οικονομικό μοντέλο της μεταπολίτευσης. Ούτε δεκάρα από τους φόρους μας δεν πήγε στην αποπληρωμή των δανείων, διότι ουδέποτε είχαμε πρωτογενές, έστω, πλεόνασμα (εκτός από μία φορά: την περίοδο ’91 – ’92 επί Μητσοτάκη). 

Πόσο μυαλό χρειάζεται για να το καταλάβει κάποιος; 

Ενός 8χρονου.

Ας πάμε σε ένα άλλο παράδειγμα:

Για να συσταθεί μια Τράπεζα κάποιοι πρέπει να βάλουν τα κεφάλαια. Όσοι διαθέτουν κεφάλαια σε εμπορικές δραστηριότητες, σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο, το κάνουν με σκοπό το κέρδος. Είναι δηλαδή κερδοσκόποι, όπως ήμασταν εσύ κι εγώ όταν ψάχναμε πού συμφέρει περισσότερο να τοποθετήσουμε τις αποταμιεύσεις μας, τότε που είχαμε: ποια τράπεζα δίνει το μεγαλύτερο επιτόκιο ή αν συμφέρουν οι μετοχές, τα ομόλογα ή τα αμοιβαία κεφάλαια κι όπως είναι τα παιδιά όταν αλλάζουν μεταξύ τους τα παιχνίδια που βαρέθηκαν ή όταν παίζουν MONOPOLY. 

Η ελληνική γλώσσα έχει λέξη για την αθέμιτη επιδίωξη κέρδους: αισχροκέρδεια.  

Δεν έχει όμως λέξη για την τοποθέτηση κεφαλαίων με σκοπό τη χασούρα, διότι δεν υπάρχει τέτοια ενέργεια! Ζημιοσκόπος ή χασοσκόπος δεν υφίσταται. Αν λοιπόν δεν είσαι ευεργέτης, όταν βάζεις τα λεφτά σου κάπου είσαι εξ ορισμού κερδοσκόπος. Μπορεί το αντικείμενο της Τράπεζας να είναι το Α, το Β ή το Ω. Να είναι εμπορική ή επενδυτική. Να έχει εξειδίκευση στην αγροτική οικονομία ή στα διαστημικά ταξίδια. Ό,τι και να είναι όμως, έχει έναν σκοπό: το ΚΕΡΔΟΣ. 

Τράπεζα «ειδικού σκοπού» που συστήνεται με στόχο να χάσουν οι μέτοχοι τα χρήματά τους «αναλαμβάνοντας», δηλαδή αποπληρώνοντας, το δικό μου στεγαστικό, καταναλωτικό ή επιχειρηματικό δάνειο δεν υπάρχει, δεν υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει ποτέ. 

Πόσο μυαλό χρειάζεται για να το καταλάβει κάποιος; 

Ενός 8χρονου. 

Σύμφωνα με την ιατρική αν είσαι ενήλικας και δεν έχεις ούτε το μυαλό ενός 8χρονου, θεωρείσαι μειωμένης νοημοσύνης.

Ιδού λοιπόν ένα μείζον πρόβλημα της δημόσιας ζωής το οποίο το αντιμετωπίζουμε στο ξώφαλτσο κάνοντας χιούμορ. «Είναι απατεώνες ή ηλίθιοι;» είναι ένα ρητορικό ερώτημα που χρησιμοποιείται συχνά, στα όρια της πολιτικής ορθότητας, μετά από σχολιασμό των απίστευτων αποφάσεων ή των προτάσεων του πολιτικού μας κόσμου.  

Θα πρέπει να θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας είναι, με ιατρικούς όρους, μειωμένης νοημοσύνης. Μπορεί να είναι και απατεώνες, το πιθανότερο. Αλλά δεν είναι αυτό το μείζον. Το μεγάλο πρόβλημα, το οποίο γίνεται τραγικά επικίνδυνο στον πολύπλοκο κόσμο μας είναι ότι όσοι καλούνται να λύσουν σύνθετα προβλήματα δεν έχουν την διανοητική ικανότητα να κατανοήσουν ούτε τα απλά.

Το να καταλάβουμε γιατί συνέβη αυτό, πάλι δεν χρειάζεται σοφία: 

Οι ευφυείς και ικανοί (επαγγελματίες, επιστήμονες, στελέχη) όλα αυτά τα χρόνια άκουγαν πολιτική και έφτυναν στον κόρφο τους.  

Ποιος επιτυχημένος μάνατζερ του ιδιωτικού τομέα που δίνει μια εντολή και εφαρμόζεται το επόμενο λεπτό, ήθελε να μπλέξει με έναν καφκικό μηχανισμό, παγωμένο στον χρόνο; 

Ποιος μπορεί να δουλεύει χωρίς αρμοδιότητες, χωρίς οργανόγραμμα, χωρίς στόχους, χωρίς την έννοια του κόστους - αποτελέσματος, χωρίς αξιολόγηση, χωρίς σύστημα bonus-malus, χωρίς πληροφορική, χωρίς… χωρίς… χωρίς…; 

Ποιος θα δεχόταν να είναι έρμαιο των εργατοπατέρων, του κομματικού μηχανισμού, της πελατειακής αντίληψης, των φατριών, των συντεχνιών, των κουμπάρων, των καναλαρχών, των... των... των...;

Έτσι με την πολιτική ασχολήθηκαν κατά κύριο λόγο αυτοί που δεν θα μπορούσαν να ασχοληθούν με τίποτε άλλο. Φυσικά υπήρχαν και εξαιρέσεις, και όχι λίγες. Αλλά το ίδιο το σύστημα τις πέταγε έξω. Όσοι προσπάθησαν κάτι να αλλάξουν, έπρεπε να συγκρούονται από το πρωί μέχρι το βράδυ με ένα σύμπαν μικρόνοιας, ευθυνοφοβίας και τυπολατρίας. Και με ένα παράλληλο σύμπαν λαμογιάς. Δεν αντέχεται αυτό. Στο τέλος θα κατατροπωθείς. Ή από τη βλακεία ή από τις κλίκες.

Άρα, τι;

Η λύση είναι αυτό που ονομάζεται κρίσιμη μάζα. Μέχρι την χρεοκοπία, όλοι «οι του ιδιωτικού» ήμασταν ασφαλείς και ευτυχείς στον μικρόκοσμό μας. Και δεν μιλάω για τους διαπλεκόμενους μεγάλους, που δεν προσμετρούνται στον ιδιωτικό αλλά στον Δημόσιο τομέα, αλλά για εμάς, τους μεσαίους και μικρούς επαγγελματίες που είχαμε τις δουλειές μας, τα κέρδη μας, τα σπίτια μας και τα εξοχικά μας. Που η πολιτική ήταν για τους πολιτικούς, και για μας ήταν η θέση των θεατών. Που μπορεί να χειροκροτούσαμε ή να γιουχάραμε αλλά δεν μας περνούσε από το μυαλό να «πατήσουμε στο σανίδι». Ε, λοιπόν, αυτό το έργο τελείωσε. Έπεσε η αυλαία. Τώρα παίζεις εσύ.

Η λύση θα έρθει αν εσύ που τώρα διαβάζεις αυτό το κείμενο κι ετοιμάζεσαι να γράψεις τις αντιρρήσεις σου ή την κατά 8,6 μοίρες διαφορετική οπτική γωνία σου, δεν πας στα σχόλια αλλά στο τηλέφωνο. Για να μιλήσεις με οποιοδήποτε κόμμα νομίζεις ότι είναι πιο κοντά στις ιδέες σου, δηλώνοντας εθελοντής. Θα συναντήσεις πολλούς μειωμένης νοημοσύνης. Αλλά θα βρεις και κάποιους για να ξεκινήσετε ή να δυναμώσετε τη συνωμοσία των ικανών. Πολύ σύντομα, όταν το πολιτικό σύστημα καταρρεύσει και το κομματικό τοπίο αναδιαταχθεί εκ βάθρων, οι «πυρήνες της φωτιάς» των ευφυών, όπου κι αν βρίσκονται, θα σχηματίσουν την κρίσιμη μάζα, με μεγαλύτερον μέσο όρο IQ, που θα μπορέσει να χτυπήσει το τέρας. 

Ναι, θα πάρει χρόνο, αλλά πρέπει να ξεκινήσει. Λυπάμαι, από τον καναπέ δεν γίνεται. Το βλέπεις, 40 χρόνια τώρα. Αν επιμένεις ότι γίνεται, ίσως πρέπει να αφήσεις το internet και να ξαναπιάσεις την ύλη της 3ης Δημοτικού.