Το πέρασμα της Τουρκίας σε μια
διεκδικητική στρατηγική δεν είναι καινούργιο.
Ξεκίνησε (1973) με την
εκχώρηση αδειών έρευνας για υδρογονάνθρακες σε περιοχές της ελληνικής
αιγαιακής υφαλοκρηπίδας, συνεχίστηκε (1974) με την απειλή πολέμου σε
περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων, κορυφώθηκε (1974) με
την εισβολή στην Κύπρο, πήρε νέες διαστάσεις με τις απόπειρες
τετελεσμένων στο Αιγαίο (1976 και 1987), διευρύνθηκε (1996) με τη
διεκδίκηση ακαθόριστου αριθμού νησίδων και φτάνει τώρα στην πειρατική
δράση του Μπαρμπαρός.
Κατέγραψε έκτοτε η Τουρκία σημαντικές επιτυχίες σε βάρος του
Ελληνισμού: εξαναγκασμό της Ελλάδας να κρατά ανενεργά τα δικαιώματά της
για επέκταση των χωρικών υδάτων, ανακήρυξη Συνορεύουσας και
Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στο Αιγαίο, αποχή από κάθε έρευνα και
γεώτρηση σε ολόκληρη την αιγαιακή υφαλοκρηπίδα, «γκρίζες ζώνες». Και
βέβαια κατοχή, εποικισμό, εθνοκάθαρση και εκτουρκισμό της κατεχόμενης
Κύπρου. Αλλά και επιβολή της αξίωσης για νέο ομόσπονδο κράτος, άρνηση
αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας και αμφισβήτηση των κυριαρχικών
δικαιωμάτων της. Μια πορεία που συνεχίζει με όσα πειρατικά επιχειρεί
σήμερα στην κυπριακή ΑΟΖ.
Μείζονος σημασίας ζήτημα εγείρεται, στο μεταξύ, και με την
απόπειρα της τουρκικής πολιτικής να περάσει, από την έγερση μειονοτικού
ζητήματος, στην υποκίνηση αυτονομιστικού κινήματος στη Θράκη.
Με
πρωταγωνιστές το τουρκικό προξενείο στην Κομοτηνή και τους
αυτοαποκαλούμενους «τουρκικούς συλλόγους», αναπτύσσονται, την ώρα αυτή,
συντονισμένες κινήσεις στην ίδια κατεύθυνση. Προετοιμάζεται, για το
πρώτο εξάμηνο του χρόνου, σύναξη στην Κομοτηνή των αυτονομιστικών
κινημάτων της Ευρώπης. Υποβάλλονται διαμαρτυρίες σε ξένες πρεσβείες για
δήθεν παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μουσουλμάνων.
Συντελείται, με την αρωγή τουρκικών τραπεζών, μεταβίβαση μεγάλων
εκτάσεων γης από το χριστιανικό στο μουσουλμανικό πληθυσμό. Μεθοδεύεται,
ενόψει των επόμενων εθνικών εκλογών, μαζική μεταφορά από τη γείτονα
μουσουλμάνων με ελληνική ιθαγένεια, προκειμένου να αναδείξει η Θράκη
αποκλειστικά και μόνο μουσουλμάνους βουλευτές.
Ακριβώς παραδίπλα, το κράτος των Σκοπίων, αφ' ενός αντιμετωπίζει
την απειλή των Αλβανών εθνικιστών που θέλουν ένα μέρος του στους
κόλπους της «Μεγάλης Αλβανίας» και αφ' ετέρου επιμένει στις ανιστόρητες
αλυτρωτικές εμμονές και την εχθρότητα απέναντι στην Ελλάδα. Με
κατασκευάσματα μικρομεγαλισμού και μια μάταιη απόπειρα να διαγράψουν, να
παραγράψουν και να ξαναγράψουν την ιστορία αιώνων, αποδεικνύουν στείρα
αντιπαλότητα και υπονομεύουν την προοπτική ένταξης στους ευρωατλαντικούς
θεσμούς.
Το ενδιαφέρον των Αμερικανών, των Γερμανών και άλλων για ταχεία
ένταξη, όχι μόνο των Σκοπίων, αλλά γενικότερα των Δυτικών Βαλκανίων στο
ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση επιφυλάσσει ένταση των πιέσεων προς την
Αθήνα. Η Ελλάδα, ωστόσο, είναι οχυρωμένη στην ομόφωνη απόφαση που πήρε
το ΝΑΤΟ το 2008 στο Βουκουρέστι και η θέση αυτή δεν εγκαταλείπεται. Παρ'
όλα αυτά, η εκκρεμότητα δεν παύει να συνιστά πίεση στη χώρα.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, επανεμφανίζονται παραδίπλα, όπως
φάνηκε με το πρόσφατο συμβάν στο Βελιγράδι, οι Αλβανοί εθνικιστές, που
επισείουν απειλή αποσταθεροποίησης στην ευρύτερη περιοχή, ανεβάζουν την
ένταση Αλβανίας - Σερβίας, τροφοδοτούν τις αποσχιστικές τάσεις στα
Σκόπια και επιβαρύνουν τις ελληνοαλβανικές σχέσεις.
Δεν είναι, άλλωστε,
μόνο ο χάρτης της «Μεγάλης Αλβανίας» με τις επεκτατικές βλέψεις στη Δ.
Μακεδονία, την Ηπειρο και την Κέρκυρα.
Είναι και η εισβολή των
εξτρεμιστών στο μειονοτικό χωριό Δερβιτσάνη, σαν συνέχεια πολλών άλλων
επιθέσεων εναντίον του εκεί Ελληνισμού.
Είναι προπάντων η πολιτική και
διπλωματική ένταση που προκαλείται από τα Τίρανα, καθώς παρά τη θετική
ψήφο της Ελλάδας για την πορεία τους προς την Ε.Ε., αρνούνται να
αποδεχτούν τη συμφωνία Καραμανλή - Μπερίσα για την οριοθέτηση των
θαλασσίων ζωνών, απαιτούν την ανατροπή της και αφήνουν να εννοηθεί πως
δεν αποκλείουν προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου