Προτού καλά καλά ξημερώσει η μέρα
που θα έμπαινε σε εφαρμογή η σχετική τουρκική αγγελία, το σεισμογραφικό
Barbaros, συνοδευόμενο από πολεμικά σκάφη, βρισκόταν στην κυπριακή ΑΟΖ.
Σχεδόν ταυτόχρονα, ύστερα από άδεια των Αρχών της Κύπρου,
άρχιζαν στα ανατολικά της, σε περιοχή που εφάπτεται εκείνης που δέσμευσε
η Τουρκία, ασκήσεις του ρωσικού πολεμικού ναυτικού. Λίγο αργότερα, σε
συνεργασία με την Κυπριακή Εθνοφρουρά, ξεκινούσε και το Ισραήλ μεγάλη
αεροναυτική άσκηση στην άλλη πλευρά του νησιού. Και μόλις πριν
ξεκινήσουν όλα αυτά, είχαν φτάσει στη Λευκωσία μια εικοσαριά Αμερικανοί
πράκτορες, ενδιαφερόμενοι προφανώς για όλα.
Για ακόμη μία φορά, την ώρα που φλέγεται η ευρύτερη περιοχή, η
Τουρκία επανεμφανίζεται σαν ταραχοποιός. Παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές,
αλλά και το ευρωπαϊκό δίκαιο. Προσπαθεί να δημιουργήσει και να
καταγράψει διεκδικήσεις σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με πρόσχημα
μια δήθεν «εξουσιοδότηση» από την κατοχική διοίκηση του ψευδοκράτους,
επιχειρεί να βάλει κάτω από τον έλεγχό της τις ενεργειακές πηγές της
Κυπριακής Δημοκρατίας. Αμφισβητεί, όχι μόνο τα κυριαρχικά δικαιώματα,
αλλά και αυτήν ακόμη την υπόστασή της. Και προφανώς δεν ήταν καθόλου
τυχαία η χρονική στιγμή που επέλεξε.
Η επικείμενη συνάντηση κορυφής μεταξύ της Ελλάδας, της Κύπρου
και της Αιγύπτου για την αξιοποίηση του υποθαλάσσιου πλούτου τους, η
ισχυροποίηση του σημερινού καθεστώτος στη Συρία, οι αντιφάσεις της σ'
ό,τι αφορά τους τζιχαντιστές, αλλά και η προοπτική δημιουργίας κουρδικού
κράτους, έσπρωχναν την Αγκυρα σε μια προσπάθεια δημιουργίας και
εξαγωγής προβλημάτων προς τα δυτικά. Συλλειτουργούσαν, ωστόσο, στην ίδια
κατεύθυνση και οι ηγεμονικές βλέψεις του νεοσουλτάνου της που -μετά την
καθολική επικράτησή του στην πολιτική ζωή της χώρας- δείχνει να
αισθάνεται παντοδύναμος και να αρέσκεται σε προκλήσεις προς τη Δύση.
Αθόρυβα, αλλά ουσιαστικά, ύστερα από σχετικές διαβουλεύσεις του
πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά με τον Κύπριο πρόεδρο Ν. Αναστασιάδη, Αθήνα
και Λευκωσία προχώρησαν σε συμφωνία που ενοποιεί τον μεταξύ τους
θαλάσσιο χώρο, δημιούργησαν θεσμική βάση απέναντι στις πειρατικές
ενέργειες της Τουρκίας και προχώρησαν στον αναγκαίο στρατιωτικό
συντονισμό.
Αθόρυβα και διακριτικά ο ελληνισμός διεμήνυσε τη
συμπαράστασή του στην Κύπρο που, άλλη μία φορά, προκαλείται και
εκβιάζεται.
Διαπιστώνεται, ωστόσο, ένα τεράστιο κενό από την πλευρά της
Ε.Ε., πλήρες μέλος της οποίας είναι η Κύπρος. Αλλά και μια ένοχη
αποστασιοποίηση της Αγγλίας που κατακρατά στο νησί κυρίαρχες βάσεις με
το πρόσχημα της εγγυήτριας δύναμης και την υποχρέωση αρωγής στην
Κυπριακή Δημοκρατία.
Απέναντι σε όλα αυτά, η κυπριακή ηγεσία δεν μπορούσε παρά να
διακόψει -και το έκανε από την πρώτη στιγμή- τις λεγόμενες ενδοκυπριακές
συνομιλίες. Υστερα από εθνική συνεννόηση, αποφάσισε, επίσης, να μη
συναινέσει στο άνοιγμα κανενός νέου κεφαλαίου στην ενταξιακή πορεία της
Τουρκίας, αλλά και να καταγγείλει την Αγκυρα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο,
στον Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό και στην αρμόδια για το Δίκαιο της
Θάλασσας Διεύθυνση του ΟΗΕ. Προέκρινε, επίσης, μέτρα που δεν θα σέρνουν
την ελληνική πλευρά σε αδιέξοδα, αλλά θα σπρώχνουν την Αγκυρα σ' αυτά
και της προκαλούν πολιτικό και διπλωματικό κόστος.
Κινούμενη με σύνεση και αποφασιστικότητα, η Λευκωσία αποφάσισε
να κλιμακώνει την αντίδρασή της ανάλογα με τις κινήσεις της Αγκυρας.
Δικαιούται, άλλωστε, πριν ασκήσει βέτο για πάγωμα των ενταξιακών
διαπραγματεύσεων της Τουρκίας, να επικαλεστεί την αρχή της κοινοτικής
αλληλεγγύης και να αξιώσει κοινές αποφάσεις στο Συμβούλιο Κορυφής.
Εχει,
επίσης, την ευκαιρία να επιδιώξει, με προσφυγή στο Συμβούλιο Ασφαλείας,
την επαναφορά του Κυπριακού στη διεθνή ατζέντα ως ζητήματος εισβολής
και κατοχής και εποικισμού.
Εχει, ταυτόχρονα, και τη δυνατότητα να
προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τη λήψη προσωρινών
ασφαλιστικών μέτρων.
Και εάν τα πράγματα εκτραχυνθούν, δεν μπορεί παρά
να κλείσει τους δρόμους που οδηγούν από και προς τα κατεχόμενα. Το
άνοιγμά τους, άλλωστε, μόνο τον Αττίλα ωφέλησε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου