Ο πρόεδρος Ομπάμα, ανακοινώνοντας
την εφαρμογή των τελευταίων κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας, τόνισε ότι
«σήμερα υπενθυμίζουμε ότι οι ΗΠΑ εννοούν αυτό που λένε και συντρέχουμε
τη διεθνή κοινότητα στη στήριξη των ελευθεριών και των δικαιωμάτων των
λαών ανά τον κόσμο».
Γι' αυτό ο Καρλ Σμιτ επέκρινε τους Δυτικούς ότι χρησιμοποιούν
την έννοια της «ανθρωπότητας» ως ένα ιδεολογικό όπλο ιμπεριαλιστικής
επέκτασης και θεωρούσε την ανθρωπιστική ηθική ως όχημα οικονομικού
ιμπεριαλισμού. Μάλιστα ο ίδιος θαύμαζε τον τρόπο με τον οποίο το
αμερικανικό σύστημα είχε κατορθώσει να κερδίσει την παγκόσμια ηγεμονία,
εξισώνοντας τα ιδιαίτερα συμφέροντά του με ηθικούς κανόνες που ήσαν
καθολικά δεσμευτικοί, έτσι ώστε «η αντίθεση στην αμερικανική ηγεμονία να
σημαίνει την αντίθεση στο καλό όλων και τα κοινά συμφέροντα της
ανθρωπότητας».
Με αυτό τον τρόπο κατόρθωσαν οι ΗΠΑ να αποδίδουν το δίκαιο κατά
το δοκούν.
Ετσι, άλλα ισχύουν στην ανατολική Ουκρανία, άλλα στο Κόσοβο
και άλλα στη Γάζα.
Με αυτόν τον τρόπο νομιμοποίησαν στη διεθνή κοινότητα
την κυβέρνηση του Κιέβου, προϊόν της ένοπλης ακροδεξιάς του «Δεξιού
Τομέα» και του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος «Σβόμποντα». Μάλιστα έφθασαν
στο σημείο να επιρρίπτουν ευθύνες για την κατάρριψη του αεροπλάνου
στους ρωσόφωνους και τη Μόσχα και όχι στο Κίεβο που είχε τη δικαιοδοσία
και επομένως και την ευθύνη να πράξει το αυτονόητο, δηλαδή να αποκλείσει
τα αεροπλάνα της πολιτικής αεροπορίας από τον εναέριο χώρο της
ανατολικής Ουκρανίας, ιδιαίτερα μάλιστα μετά την επανειλημμένη κατάρριψη
πολεμικών αεροσκαφών.
Ποια όμως είναι η άποψη των ΗΠΑ για το δικαίωμα των εθνών στην
αυτοδιάθεση, ώστε στρέφονται κατά των ρωσόφωνων της ανατολικής
Ουκρανίας;
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Γούντροου Ουίλσον ανήγγειλε το 1918 τα 14
σημεία μιας «τίμιας ειρήνης» με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Στο
σημαντικότερο εξ αυτών ζητούσε «να εφαρμοστεί το δικαίωμα της
αυτοδιάθεσης στους λαούς όλου του κόσμου». Οχι βέβαια ότι ενδιαφερόταν
για τη μοίρα των λαών, αλλά με αυτόν τον τρόπο απέβλεπε στη διάλυση των
αποικιοκρατικών αυτοκρατοριών της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας, ώστε το
αμερικανικό κεφάλαιο να διεισδύσει σε όλες τις αγορές παγκόσμια.
Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου το ίδιο δόγμα εξυπηρετούσε τη
διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και της ΕΣΣΔ. Ομως οι χώρες αυτές διαλύθηκαν
στις συνιστώσες Δημοκρατίες, στα διοικητικά τους όρια που είχαν χαραχθεί
σε συνθήκες πολυεθνικού κράτους, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν
πολυάριθμες μειονότητες. Δεδομένου ότι οι ίδιες αναλογίες σύνθεσης
πληθυσμών με αυτή της Ουκρανίας υφίστανται στις βαλτικές χώρες, στο
Καζαχστάν, στη Λευκορωσία κ.α., πού θα σταματήσει αυτό το γαϊτανάκι των
εθνικισμών αν τα συμφέροντα της Δύσης και της Ρωσίας συνεχίσουν να έχουν
συγκρουσιακό χαρακτήρα στην ευρύτερη περιοχή;
Μπορεί η Ευρώπη να
αντιδράσει σε όλα αυτά;
Η ουκρανική κρίση ανέδειξε στο μέγιστο βαθμό την κυριαρχία των
ΗΠΑ επί της Ευρώπης σε όλους τους τομείς:
Η Ευρώπη, από πρωταγωνιστής
της κρίσης στην Ουκρανία, με αφορμή την άρνηση του Γιανουκόβιτς να
υπογράψει τη συμφωνία σύνδεσης της χώρας του με την Ε.Ε., περιορίστηκε
σε ρόλο κομπάρσου, με το Βερολίνο μάλιστα να επιδιώκει την
ελαχιστοποίηση των κυρώσεων που απαιτεί η Ουάσιγκτον κατά της Ρωσίας,
ώστε να μην πληγεί η οικονομία της Γερμανίας και των εταίρων που
διατηρούν οικονομικούς δεσμούς με τη Μόσχα. Στο τέλος όμως απεδείχθησαν
αδύναμοι να αντισταθούν στις αμερικανικές πιέσεις. Πρόσθετα, η
Ουάσιγκτον, με την επιμονή της για την επιβολή αυστηρών κυρώσεων,
κατόρθωσε να απελευθερώσει τις αντιθέσεις που σοβούν μεταξύ των ισχυρών
κρατών της Ευρώπης. Η Βρετανία και η Γαλλία, που υφίστανται τις
συνέπειες της γερμανικής οικονομικής ισχύος, πίεζαν για σκληρότερες
κυρώσεις, ώστε να πληγεί η γερμανική οικονομία, ενώ η Γερμανία αμυνόμενη
ζητούσε περισσότερο χώρο για τη διπλωματία.
Η αδυναμία της Ευρώπης έναντι των ΗΠΑ οδήγησε τη Γερμανία σε
σημείο να μην αξιοποιήσει καν το θέμα της υποκλοπής των τηλεφωνημάτων
της καγκελαρίου από αμερικανικές υπηρεσίες και κυρίως το θέμα της
κατασκοπίας των ΗΠΑ εις βάρος της, τουλάχιστον ως πρόσχημα για να
περιορίσει τις συνέπειες των τελευταίων κυρώσεων. Εντυπωσιάζει όμως και η
παθητική αποδοχή των αποφάσεων αμερικανικών δικαστηρίων για την επιβολή
προστίμου ύψους 8,9 δισ. ευρώ στη γαλλική τράπεζα ΒΝΡ Paribas, διότι
δεν σεβάστηκε την εξωτερική πολιτική (!) των ΗΠΑ και αγνόησε τις
κυρώσεις που είχαν επιβάλει σε κράτη (π.χ. Σουδάν, Ιράν κ.ά.), ενώ
επίκεινται πρόστιμα και κατά των δύο μεγαλύτερων γερμανικών τραπεζών για
ανάλογες αιτίες.
Θα μπορούσε να συμβεί ποτέ το αντίστροφο;
Τελικά η
Ευρώπη υπολείπεται σε αυτοσεβασμό και αυτής της Αργεντινής;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου