Ο Θουκυδίδης στην περίφημη αντιπαράθεση Μηλίων και Αθηναίων ξεκαθαρίζει πως ζητήματα δικαίου και δικαιοσύνης ισχύουν μεταξύ ίσων.
Είναι προφανές πως ό,τι συμβαίνει στη Γάζα δεν διαμείβεται μεταξύ ίσων. Από τη μία πλευρά υπάρχει ο τέταρτος ισχυρότερος στρατός του κόσμου και από την άλλη δύο εκατομμύρια εξαθλιωμένοι και υπό κατοχή Παλαιστίνιοι.
Η σύγκρουση αυτή τη στιγμή δεν είναι μεταξύ ίσων. Η σύγκρουση είναι μεταξύ κυρίων και κατεχομένων και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά, η οποία διαμορφώνει το ζήτημα της δικαιοσύνης πέραν της ανισότητας των αντιπάλων σε έναν αγώνα ανάκτησης των δικαίων ενός λαού έναντι των αδικιών οι οποίες έχουν συσσωρευτεί πάνω του.
Η Ιστορία της περιοχής και αυτή των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων αλλά και των Αράβων είναι αμείλικτη. Μια γιγάντια σειρά εγκλημάτων, δηλαδή πολέμων οι οποίοι έχουν σήμερα καταλήξει σε ένα ιστορικό αδιέξοδο. Ενα αδιέξοδο για το οποίο κανείς δεν έχει τη λύση.
Το λεξιλόγιο της σχέσης Ισραηλινών-Παλαιστινίων περιέχει τις έννοιες: πόλεμος, εκδίκηση, μίσος.
Εννοιες όπως συνεργασία, συμπάθεια και δικαιοσύνη δεν έχουν ακόμη καταχωριστεί στις σελίδες του λεξικού.
Οι Παλαιστίνοι επιζητούν δικαιοσύνη, οι Ισραηλινοί ασφάλεια. Μια μακρά σειρά πολέμων μεταξύ αραβικών κρατών και Ισραήλ, τα οποία έπαιζαν τον ρόλο του υπερασπιστή των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, αντικαταστάθηκε από μια σειρά συγκρούσεων με μη συμβατικά όπλα, τρομοκρατία και τυφλές επιθέσεις ρουκετών από τους ίδιους τους Παλαιστίνιους εναντίον των Ισραηλινών.
Οι διηγήσεις των δύο αντιπάλων είναι παράλληλες, δεν τέμνονται σε επίπεδο θεωριών των διεθνών σχέσεων, γιατί ιστορικά το φαινόμενο είναι σχεδόν μοναδικό. Η εξομάλυνση αυτής της σύγκρουσης είχε στόχο τη δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών, τα οποία θα αναγνώριζαν το ένα στο άλλο το δικαίωμα να συνυπάρχουν εν ειρήνη. Αυτό ήταν το σχέδιο της Συμφωνίας του Οσλο. Η δολοφονία τού τότε πρωθυπουργού του Ισραήλ Ράμπιν ματαίωσε το όλο εγχείρημα μια για πάντα. Οι προσπάθειες στη συνέχεια ήσαν θνησιγενείς και ουδέποτε κατέληξαν σε κάτι ουσιαστικό. Κατέληγαν όμως σε κάτι επίμονο και θλιβερό: σε πόλεμο.
Η Δυτική Οχθη, ένας χώρος διαμορφωμένος σε γκέτο και πλήρως ελεγχόμενος από το Ισραήλ, δεν ενδείκνυται για εξεγέρσεις με διάρκεια στον χρόνο και σε βάθος επιχειρήσεων. Η Γάζα, μια ελάχιστη έκταση, είναι όμως συνεχής, πυκνοκατοικημένη και μπορεί να προσφέρει μια κάποια εστία αντίστασης κατά της ισραηλινής κατοχής.
Το φαινόμενο της Χαμάς ή άλλων οργανώσεων είναι στην ουσία ένα δευτερεύον ζήτημα. Απλά η Δυτική Οχθη ελέγχεται πλήρως, ενώ η Γάζα όχι. Και αυτό είναι που τώρα ο πρωθυπουργός Νιετανιάχου σχεδιάζει να κάνει με το νέο του σχέδιο για την αποστρατιωτικοποίηση της Γάζας υπό διεθνή έλεγχο.
Για το Ισραήλ, η επίκληση της ασφάλειας είναι η μοναδική του άμυνα απέναντι σε ένα εμφανές και απροκάλυπτο έγκλημα. Το αν σκοτώνονται άμαχοι και καταστρέφονται περιουσίες δεν αποτελεί ζήτημα δικαίου και ηθικής τάξης, αλλά της θέλησης και δυστυχώς και του φόβου του ισχυρού. Γιατί το ζήτημα εδώ παρουσιάζει ένα καίριο ιστορικό φαινόμενο. Ο περιπλανώμενος και καταδιωκόμενος Εβραίος της Διασποράς φοβάται. Φοβάται την επανάληψη της Ιστορίας: το μίσος που βίωσε αιώνες τώρα βρίσκεται και πάλι γύρω του. Και γνωρίζει πολύ καλά πως αυτή τη φορά είναι ο ίδιος πρόξενος αυτής της φοβερής μοίρας, ενός δράματος το οποίο παίζεται ανάμεσα στα συντρίμμια και τα αποκαΐδια της Γάζας.
Γύρω από αυτή τη δαντική σκηνή απλώνεται μια άλλη σκηνή από το έπος
του Μεσαίωνα, αυτή ανάμεσα στους Αραβες. Χώρες διαλύονται και φανατικοί
εξοντώνουν τους αντιπάλους τους προβάλλοντας τις εκτελέσεις στα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης. Οι πρώην προασπιστές των δικαιωμάτων των
Παλαιστινίων βρίσκονται οι ίδιοι μέσα στην ίδια μοίρα με τους πρόσφυγες
που φιλοξενούσαν. Η Συρία είχε πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες
Παλαιστίνιους πρόσφυγες. Σήμερα εκατομμύρια Σύροι είναι πρόσφυγες. Η
σκληρή μοίρα των Παλαιστινίων έχει αρχίσει να απλώνεται στον αραβικό
κόσμο, ο οποίος χρησιμοποίησε το Παλαιστινιακό για δικούς του σκοπούς. Η
αδικία είναι απώλεια του ανθρωπισμού μας. Η δικαιοσύνη, το μέγιστο
αγαθό κατά τον Πλάτωνα, είναι αυτό που θα λέγαμε πως χαρακτηρίζει την
πρόοδο του πολιτισμού, αν κάτι τέτοιο υπάρχει.
Για το Ισραήλ ο υπαρξιακός φόβος, ο οποίος έναντι των ρακένδυτων Παλαιστινίων είναι μια φαντασίωση, έχει γεννήσει έναν κύκλο αδικίας ο οποίος αργά ή γρήγορα, παρά την τυφλή υποστήριξη της Ευρώπης και της Αμερικής, θα επιφέρει μια απόδοση δικαιοσύνης η οποία δυστυχώς θα είναι εις βάρος όλων όσοι ζουν σε αυτήν τη δέσμια από την Ιστορία περιοχή.
Ιστορικά η εμφάνιση του Ισραήλ στην περιοχή είναι το αποτέλεσμα των ενοχών της Ευρώπης για το ειδεχθές έγκλημα του Ολοκαυτώματος.
Ηταν το τίμημα της εξαργύρωσης αυτών των ενοχών με την εξαθλίωση ενός άλλου λαού, ο οποίος αναγκάστηκε να εκπατριστεί για να στεγαστούν αυτοί τους οποίους ένα άλλο εγκληματικό μίσος έδιωξε και εξόντωσε από τις δικές τους πατρίδες. Ινα πληρωθεί η ρήση του προφήτη Ησαΐα: «επαχύνθη γαρ η καρδία του λαού τούτου, και τοις ώσιν αυτών βαρέως ήκουσαν και τους οφθαλμούς αυτών εκάμμυσαν μήποτε ίδωσιν τοις οφθαλμοίς και τοις ώσιν ακούσωσιν και τη καρδία συνώσι… Και είπα: ως πότε Κύριε, και είπεν: έως αν ερημωθώσι πόλεις παρά το μη κατοικείσθαι και οίκοι παρά το μη είναι ανθρώπους, και η γη καταλειφθήσεται έρημος…» (στ, 10-12).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου