Του ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ
«Η στορία θα είναι ευγενική μαζί μου. Σκοπεύω να τη γράψω». Αλλη μια
αμίμητη επίδειξη σαρκασμού: «Εχει όλες τις αρετές που απεχθάνομαι και
κανένα από τα ελαττώματα που θαυμάζω». Και μόνον αυτός από δημόσιους
άνδρες χλεύαζε με αυτό τον τρόπο: Ο πολιτικός χρειάζεται την ικανότητα
να προβλέπει τι θα συμβεί αύριο, τον άλλο μήνα και του χρόνου. Και την
ικανότητα να εξηγεί μετά γιατί δεν συνέβη.
Μισήθηκε από πολλούς ο Ουίνστον Τσώρτσιλ αλλά πόσες προσωπικότητες με τη δική του ηγετική στόφα συναντάς στον εικοστό αιώνα;
Από το στρατόπεδο των καλών εννοείται.
Ποιος δεν έχει διαβάσει την ομιλία του όταν ανέλαβε πρωθυπουργός;
Η αποδοχή ευθυνών «το μόνο που έχω να σας προσφέρω είναι αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα» αποτελεί μνημείο ωμού ρεαλισμού και κινητήριας φόρτισης των μαζών.
Τότε, καιροί της μεγάλης ανθρωποσφαγής στην Ευρώπη. Και για όσους δεν είχαν ακόμα καταλάβει (παντού και πάντα απαντώνται), ο Τσώρτσιλ διευκρίνισε: έχουμε μπροστά μας ένα μαρτύριο της πιο οδυνηρής μορφής. Ο μετέπειτα αποκληθείς «πατέρας της νίκης» επιστράτευσε -προς έκπληξη πολλών- και την πίστη του στον Υψιστο: «... και μ’ όλη τη δύναμη που μπορεί να μας δώσει ο Θεός». Σε αυτό δεν πρωτοτύπησε ο αείμνηστος.
Διαχρονικά, η «πολιτικοποίηση» της πίστης, με τα αγαθά αλλά και τα δεινά που επισώρευσε στους αιώνες των αιώνων, ήταν οικουμενικό φαινόμενο. Μην πάμε μακριά. Από βυζαντινές εικόνες με τον «Ιησού Χριστό» να στέφει αυτοκράτορες έως τους λόγους ηγετών κρατών -πανίσχυρων και μη- το Υπεράνω όλων προβάλλεται αυθαίρετα ως χορηγός ισχύος και σύμμαχος αρχόντων και αρχομένων.
Ομως και εδώ καταγράφεται πόλωση. Το Θείο μπορεί να περιφρονείται αλαζονικά από τους μεν αλλά υποβιβάζεται ανιέρως από τους δε. Συγκρατήσαμε τις εικόνες από τις εκκλησίες πριν από την Ανάσταση, παραμονές εκλογών, με κορδωμένους υποψηφίους - κατάνυξη μετά αγχώδους προβολής. Παραπέμπω για να μην ξεχνιόμαστε, στο προ ετών «δημοψήφισμα» για την αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες. Εξελίχθηκε ως «απογραφή» ένθεων, άθεων, Γραμματέων, Φαρισαίων αλλά και βουλιμικών της ψήφου. Το «με τη βοήθεια του Θεού θα τα καταφέρουμε» στους μη κακόβουλους μεταφράζεται μόνον ως ειλικρινής, δημόσια παράκληση-προσευχή. Οχι ως επικοινωνιακή απόπειρα εκταμίευσης της βούλησής Του. Αλλωστε, με ποιο διαβατήριο εμείς οι ταπεινοί θα περάσουμε τα σύνορα της θεολογίας;
Ανακαλώ, τώρα που έκλεισαν για τα καλά οι κάλπες, την παρέμβαση του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου. Ενός εκ των πλέον μορφωμένων ιεραρχών. Τι επισήμανε μεταξύ άλλων, ο κ. Νικόλαος;
«...είναι πολύ κρίσιμες αυτές οι εκλογές. Ελπίδα
μας ότι θα δώσουν ένα σαφές και ηχηρό πνευματικό μήνυμα στην κοινωνία
μας... ο Θεός να σας ευλογεί και να στηρίζει τον λαό και το έθνος μας.
Εμείς να ψηφίζουμε κι’ Εκείνος να εκλέγει...».
Οταν ο Αϊνστάιν έλεγε «δεν πιστεύω ότι ο Θεός παίζει ζάρια με τον κόσμο», έθετε δίλημμα ή ομολογούσε πίστη;
Ασφαλώς και αγνοώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου