Toυ Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ
Μεταξύ Βορρά και Νότου διευρύνεται το ρήγμα. Η Γαλλία υπέστη, την
τελευταία εβδομάδα, πλήγματα απανωτά. Οι στόχοι της: για αναστροφή της
καμπύλης της ανεργίας, περιορισμό του ελλείμματος και μείωση του χρέους,
δεν επιτυγχάνονται. Σ΄επιστέγασμα, ο οίκος αξιολογήσεων “Standart and Poors” υποβάθμισε (και πάλι) την γαλλική πιστοληπτική αξιοπιστία.
Η δυσμενής εξέλιξη προκάλεσε αντίδραση των Βρυξελλών. Ο κ. Barroso επισήμανε
ότι η Γερμανία σημειώνει διαρκώς ετήσια εμπορικά πλεονάσματα.
Κατ΄ακολουθίαν την κάλεσε ν΄αυξήσει την, εκ μέρους της, κατανάλωση άρα
(και) ζήτηση, ώστε να επέλθει διάχυση του πλούτου της και στην νότια
ζώνη.
Η εξέλιξη ανάγλυφα ανέδειξε την μεταξύ Βορρά και Νότου δυσανεξία. Η
Ενωμένη Ευρώπη, συνακολούθως και η Ευρωζώνη, διαθέτουν οικονομικό
οργανισμό καταστατικής περιωπής. Πρόκειται, ασφαλώς, για την συνθήκη του
Maastricht. Η τελευταία ήδη από 10.12.1991 έχει αναδείξει την Οικονομική και Νομισματική Ένωση “Economic and Monetary Union” – “E.M.U.”.
Στο πλαίσιο αυτής καθιερούται για όλα τα κράτη μέλη ενιαίως νομισματική
σταθερότης. Ο στόχος επιδιώκεται κατά τρόπο μαθηματικό. Δηλαδή,
ουδέποτε η, τυχόν, απόκλιση ετησίου διαχειριστικού ελλείμματος επιτρέπεται να υπερβαίνει το 3% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (Α.Ε.Π.) εκάστης χώρας. Ομοίως ουδέποτε το δημόσιο χρέος (άθροισμα ελλειμμάτων), οιασδήποτε χώρας
επιτρέπεται να υπερβεί το 60% του αυτού μεγέθους (ΑΕΠ). Υπ΄αυτές τις
συνθήκες η συνολική ανάπτυξη έχει συμφωνηθεί ισόρροπη (!!!).
Η
αποστομωτική απάντηση της Γερμανίας ακολούθησε, βάσει των
συμπεφωνημένων. Υπογραμμίσθηκε, εκεί, η συμμόρφωση της χώρας (Γερμανίας)
στις αρχές της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Υπογραμμίσθηκε,
επίσης, η ποιοτική υπεροχή των γερμανικών προϊόντων που, κυρίως,
μάλιστα διατίθενται, κατ΄εξοχήν, εκτός του ευρωπαϊκού Νότου.
Καταλογίσθηκε, τέλος, ευθύνη στις νότιες και απείθαρχες χώρες. Αυτό και
υπό την ειδικότερη εξήγηση ότι τα εκεί ελλείμματα ΔΕΝ
αντιστοιχούν στα πλεονάσματα της Γερμανίας και λοιπών βορείων.
Οφείλονται, κατά την απάντηση, αποκλειστικά, τα ελλείμματα αυτά στις
καταναλωτικές υπερβολές των Νοτίων.
Η
αναντιστοιχία πλεονασμάτων των μεν προς ελλείμματα των δε, είναι
μαθηματικώς αυταπόδεικτη. Αρκεί να υπομνησθεί ότι οι Βόρειοι, μάλιστα δε
οι Γερμανοί, κατ΄εξοχήν εξάγουν εκτός του Ευρωπαϊκού Νότου. Είναι,
έτσι, πρόδηλη η ανυπαρξία της επικαλούμενης “δικαιολογητικής αντιστοιχίας”.
Τα εμπορικά πλεονάσματα συνιστούν εθνικό πλούτο. Αρα είναι
και απρόσβλητα. Αυτό, βέβαια, στο μέτρο που έχουν συγκροτηθεί ακριβώς
δια του σεβασμού των συνθηκών, μάλιστα δ΄εκείνης του Maastricht.
Ο σεβασμός αυτός από ουδένα αντιλέγεται (!!!). Σε διάθεση, λοιπόν,
αυτού του πλούτου ουδείς δύναται να υποχρεώσει τους μοχθήσαντες λαούς.
Είναι αυτονόητο από την κοινή πείρα ότι ουδείς υποχρεούται να διαθέσει
αποταμιεύσεις του εντίμως συγκροτηθείσες. Αυτό
μάλιστα ώστε να καλυφθούν ανοίγματα που έχουν προκαλέσει σπατάλες άλλων
(!!!).
Είναι χαρακτηριστικό ότι ουδεμία νότια χώρα επικαλείται ατύχημα,
φερ΄ειπείν φυσική καταστροφή. Ολες επικαλούνται βοήθεια για ελλείμματα
που έχει προκαλέσει η υπερβολική πιστωτική τους επέκταση.
Τα δυσχερέστερα, ατυχώς, έπονται. Ολες οι νότιες χώρες αποκλείεται να καλύψουν τα όρια της δημοσιονομικής πειθαρχίας του “Maastricht”.
Συναφώς και όποιες νότιες χώρες καταφέρουν να καλύψουν τις δικές τους
αντίστοιχες υποχρεώσεις, θα έχουν οικονομικώς εξαντληθεί. Αρα θα είναι,
πράγματι, απρόσφορες να βοηθήσουν οιαδήποτε άλλη νότια συνάδελφό τους
(!!!).
Συμπέρασμα:
Ζήτημα, είναι ποιους, τελικά, η
Γερμανία θ΄αποδεχθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου