Υπό το βαρύ και αυστηρό βλέμμα φοιτητών της εξωκοινοβουλευτικής
Αριστεράς, η Σύγκλητος του ΕΚΠΑ, με την καθοδήγηση του περιβόητου
πρύτανη και «ηθοποιού» Θ. Πελεγρίνη, αποφάσισε τη «διάσωση» του
σπουδαστικού εξαμήνου. Παρατείνοντας, λοιπόν, για περίπου σαράντα ημέρες
το σπουδαστικό έτος (μέχρι τις 9 Αυγ. 2014) θεωρεί ότι ικανοποιείται η
απαίτηση για δύο πλήρη σπουδαστικά εξάμηνα, βαφτίζοντας έτσι το κρέας
ψάρι.
Και αυτά για να πείσουν ποιους;
Τους ασφαλώς έχοντες λόγο
φορολογουμένους, την ευρεία πλειοψηφία των φοιτητών που επιθυμούν
πλήρεις και ολοκληρωμένες σπουδές, τους συνεπείς ακαδημαϊκούς δασκάλους
ή, τέλος, τους αξιολογητές των ξένων πανεπιστημίων για το επίπεδο
σπουδών των ελληνικών ΑΕΙ;
Ή μήπως είχαν κατά νουν να αποσείσουν τις
βαρύτατες ευθύνες τους για το «χάσιμο» του εξαμήνου, με το πρόσχημα ότι
«δεν έγινε και τίποτα» εις βάρος των φοιτητών, αφού, δηλαδή, τελικά το
πράγμα «βολεύτηκε»;
Γιατί αυτή τη δικαιολογία είχαν στο μυαλό τους από
την αρχή ο κ. Πρύτανης και οι συνδικαλιστές του χώρου των διοικητικών
υπαλλήλων, ποντάροντας σ’ αυτό το «κρυφά υπεσχημένο». Με αυτές τις
σκέψεις, οι τελευταίοι τράβηξαν την απεργία επί τρίμηνο και πλέον.
Αλλωστε, με αυτό το «προηγούμενο» θα επανέλθουν και στην αρχή του
επόμενου ακαδημαϊκού έτους, οπότε και πάλι θα απεργήσουν μέχρις
εξαντλήσεως του εξαμήνου.
Μέσα στη γενική σύγχυση που προκάλεσε η απόφαση της Συγκλήτου για
παράταση του «εξαμήνου», μοναδική φωνή ορθοφροσύνης ήταν αυτή των
καθηγητών της Νομικής Σχολής: ότι, δηλαδή, το εξάμηνο χάθηκε οριστικώς
και ανεπιστρεπτί.
Για ό,τι έγινε φταίνε πολλοί: το υπουργείο για
ολιγωρία και κακή διαχείριση της μοριοδότησης των υπαλλήλων, ο κ.
Πρύτανης για συμπεριφορές αμφίσημες, παράνομες, έως και νομικώς
κολάσιμες (αληθεύει, άραγε, η φήμη ότι θα είναι ο νέος υπουργός Παιδείας
εάν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση;). Φταίνε ακόμη οι διοικητικοί υπάλληλοι,
που ξεκίνησαν και συνέχισαν μια απεργία (που πάντως κρίθηκε
επανειλημμένως παράνομη) αδιαφορώντας για την τεράστια ζημιά που
προκάλεσαν στη φοιτητική κοινότητα (και στους γονείς). Αλλά φταίει και η
υπνώττουσα πλειοψηφία των φοιτητών, όπως εξηγείται στη συνέχεια.
Τα
σαράντα τελευταία χρόνια, η σιωπηρά πλειοψηφία εκβιάζεται συνεχώς από
δυναμικές μειοψηφίες, με επικεφαλής συνήθως οπαδούς της
εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και συνοδοιπόρους. Τώρα οι μειοψηφίες
αυτές ετοιμάζονται να ξαναδημιουργήσουν σοβαρά επεισόδια κατά των
καθηγητών της Νομικής Σχολής, με σκοπό «να μην περάσει» η απόφασή τους.
Και διερωτάται κανείς:
Εως πότε η σιωπηρά πλειοψηφία θα εκβιάζεται;
Εως
πότε αυτή η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών που θέλουν να σπουδάσουν
θα τους ανέχεται (από καθωσπρεπισμό ή βαρεμάρα);
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονισθεί, για μία ακόμη φορά, ότι το πιο
πάνω «σενάριο αυθαιρεσίας» είναι συνηθισμένο, ιδίως μετά τον λεγόμενο
«νόμο πλαίσιο» (Ν. 1268/82) κατά του οποίου δώσαμε πριν από τριάντα
χρόνια μεγάλες δικαστικές μάχες υπό την αιγίδα του αείμνηστου καθηγητή
Φαίδωνα Βεγλερή.
Εν πάση περιπτώσει, τα πανεπιστημιακά ζητήματα δεν επιλύονται με τα ΜΑΤ.
Εάν όμως είχαν «κατεβεέ» χίλιοι αποφασισμένοι φοιτητές για να ανοίξουν
τα πανεπιστήμια και να «τελειώσουν» την απεργία, τότε είναι βέβαιο ότι
θα εξαφανιζόταν ο εσμός των συγκριτικά ελαχίστων απεργών και των
συνοδοιπόρων (συνήθως θρασύδειλων) και ότι το Πανεπιστήμιο θα άνοιγε σε
μια νύχτα. Είναι ακόμη βέβαιο ότι δεν θα τολμούσε κανείς σήμερα να
σκέπτεται «να ευτελίσει», με τις γνωστές τραμπούκικες μεθόδους, τους
καθηγητές της Νομικής Σχολής για την απόφασή τους. Αρκεί, βεβαίως, οι
τελευταίοι να μείνουν σταθεροί στην απόφασή τους και να μην
«αυτοευτελισθούν», υποχωρώντας στο τέλος της ημέρας και ζημιώνοντας έτσι
περισσότερο το Πανεπιστήμιο.
Και ένα τελευταίο, από την πρόσφατη ειδησεογραφία: προ ημερών στο Μεξικό
γονείς και μαθητές πήγαν σε σχολείο που το είχαν «κλείσει» απεργούντες
υπάλληλοι και δάσκαλοι και τους πήραν με τις πέτρες.
Βεβαίως, η απεργία
έληξε αυτοστιγμεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου