ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τώρα το θυμήθηκες, ρε υπουργείο;

Του ΝΙΚΟΥ ΜΟΥΜΟΥΡΗ

(...) H Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013,  θα καταγραφεί ως μια δροσερή, καλοκαιρινή μέρα. Αυτή τη δροσερή καλοκαιρινή ημέρα επέλεξε το υπουργείο Τουρισμού για να παρουσιάσει μια καμπάνια που τιτλοφορείται «Ελλάδα, η πλουσιότερη χώρα του κόσμου», τίτλος που παίζει με τον πόνο μας, καθώς και το μαντίλι που έχουμε για να κλάψουμε δανεικό μας το ’χουνε δώσει.  

Στα αγγλικά το λένε «adding insult to injury» που μεταφραζόμενο σημαίνει «δεν φτάνει που με γ... απάνω στο γαρμπίλι, γκρινιάζεις και για την κυτταρίτιδά μου».

Η καμπάνια σχεδιάστηκε από τους Beetroot, το αισθητικό αποτέλεσμα μπορεί να σου αρέσει, μπορεί και όχι. Μάλλον θα το έχεις ήδη δει και, για να μην το πολυλογούμε, με μια πρώτη ματιά, κινείται στη λογική «όχι σκουπίδια, όχι καγκουριές, όχι ρακέτες στις παραλίες που ενοχλούμε τους ξένους ανθρώποι που ’ρθαν εδώ να μας αφήσουν τα λεφτά τους γιατί αλλιώς θα σκατοψοφολογήσουμε και θα κυνηγάμε χαρούπια στα λαγκάδια, χειμωνιάτικα».

Η καμπάνια είχε ένα κόστος και η καλή μας Διαύγεια μας ενημερώνει πως έχουμε 3 βίντεα (πληθυντικός του βίντεο) + 1 μπόνους που θα φτιάξει η Beetroot, διάρκειας το καθένα 40 sec (sic) έναντι 20.000 ευρώ χωρίς τον ΦΠΑ ή 24.600 με τον ΦΠΑ.

Είναι πολλά; Είναι λίγα; 

Λίγα είναι γιατί άμα μπούμε στη λογική «όχι πολλά, όχι λίγα» θα μας βρει ο άλλος μήνας ο αποπάνω, ο παραπάνω, μέχρι κάποιος να αναφέρει τον Αδόλφο και αυτομάτως να χάσει την αντιπαράθεση που θα μας έχει χωρίσει σε «πολλικούς» και «λιγικούς». Και στο τέλος-τέλος μια χαρά είναι, σκέψου πως έχω ακούσει μια ιστορία για καμιά 75αριά χιλιάρικα για ένα φλας μομπ που διαφήμιζε μια μεσογειακή χώρα, γυρισμένο στο γραφικό Λονδίνο.

Τι μέρα είπαμε πως ήτανε; 

Τέσσερις του Ιούλη, γκράντε γιορτή στις ΗΠΑ. Όπα, μισό. Οχι, δεν είναι Μάρτιος - όχι, δεν είναι Απρίλης. Είναι Ιούλιος. Στην καρδιά της τουριστικής περιόδου, που έρχονται ήδη τα στίφη των 17 εκατ. τουριστών να στραγγίξουν τον ελληνικό ήλιο και να μας πιουν τις μαλαματίνες (άσχετο: γεια σου, Κώστα).

 Τώρα το θυμήθηκες, ρε υπουργείο, να κάνεις καμπάνια για τη συμπεριφορά μας;

Είναι σαν τη μικροαστική οικογένεια: 

Έχουν πέσει σφαλιάρες, έχουνε σπάσει ποτήρια και πιάτα, συνοδεία καντηλιών, αλλά «σους τώρα, μη βγάλεις τσιμουδιά, έχουμε επισκέψεις». Όταν φύγουν οι επισκέπτες μπορούμε και πάλι να ανταλλάσσουμε χριστοπαναγίες, αφού οι ξένοι δεν θα είναι εδώ και η καλή εντύπωση που θα έχουν σχηματίσει για εμάς δεν πρόκειται να χαλάσει.

Η καμπάνια δεν έχει το νόημα που περιέγραφα πιο πριν. Το πραγματικό της νόημα είναι «φρόνιμα τώρα, έρχονται ξένοι άνθρωποι και δεν κάνει να μας δούνε όπως είμαστε», διότι το ιδιοφυές εύρημα της καμπάνιας είναι πως εμμέσως παραδέχεται ότι είμαστε βρωμεροί και τρισάθλιοι και καλό θα είναι να μην είσαι δίπλα μας όταν έχουμε ανοιχτό το παράθυρο του αυτοκινήτου, μπορεί να πετάξουμε ακόμα και μια παλιά σαλονοτραπεζαρία στον δρόμο. Πλήρη, μαζί με τις καρέκλες και τα σεμεδάκια.

Από αυτή την άποψη και αν σ’ ενδιαφέρει, ναι, μ’ αρέσει η καμπάνια. Γιατί με έναν εξαιρετικά ύπουλο (με την καλή έννοια) πονηρό τρόπο δείχνει αυτό που είμαστε. Αυτό το όχι και τόσο ωραίο που είμαστε...