Εχει πεθάνει αλλά δεν το ξέρει... Είναι το σύνηθες ευφυολόγημα των γιατρών όταν εξετάζουν υπέργηρους που δηλώνουν (και νιώθουν) ότι «χαίρουν άκρας υγείας».
Μακάβριο χιούμορ μεν, τόσο πραγματιστική διάγνωση δε...
Η οικονομία της Ελλάδας το 2009 έχαιρε επίσης «άκρας υγείας». Είχε πεθάνει, αλλά δεν το ήξερε...
Το δράμα ωστόσο δεν είναι αυτό κυρίως, όσο οι θεράποντες ιατροί.
Ο Μάκης Βορίδης ας πούμε, «μεγάλη ελπίδα της παράταξης», διέγνωσε πως η
δημοσιονομική κρίση οφείλεται στην ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς,
την οποία εξέφρασε ο Α. Παπανδρέου τη δεκαετία του '80. Αλλά το δημόσιο
χρέος της χώρας εκτινάχθηκε στα 299,7 δισ. επί πρωθυπουργίας Καραμανλή,
το έλλειμμα ως ποσοστό ΑΕΠ στο θηριώδες 15,6% επί θητείας του ιδίου
πρωθυπουργού. Οι 865.000 προσλήψεις στο Δημόσιο την πενταετία 2004 -
2009 επίσης, δεν έγιναν από τον αναστηθέντα Γ. Γεννηματά. Θα το
ξέραμε...
Προφανώς, ο κ. Βορίδης έχει ξεγελαστεί από το τσιτωμένο
δέρμα των παρειών του Κ. Καραμανλή και από το χλομό πρόσωπο του
ασθενούς Α. Παπανδρέου... όσον αφορά την εξασθένηση της οικονομίας.
Αλλά μακρηγορήσαμε. Το θέμα μας δεν είναι ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ με τα
στραβά και τα σωστά του, ο Κωνσταντίνος ή ο Κώστας Καραμανλής που συχνά
πυκνά διανθίζουν τον φτωχό λόγο «φτωχών» πολιτικών. Το θέμα μας είναι η
άρνηση συμβιβασμού με μια διαμορφωμένη πραγματικότητα και η συνακόλουθη
υπεκφυγή των κοστοβόρων πολιτικών για την ανατροπή της.
Μικροί
και άτολμοι πολιτικοί κρύβονται πίσω από μεγάλα ονόματα και ιστορικές
διαμάχες για να συσκοτίσουν την ατολμία τους στην ανάληψη ευθυνών.
Πολιτική νεκροφιλία από έναν τύπο πολιτικής που απεβίωσε αλλά δεν το
γνωρίζει...
Το θέμα μας δεν είναι καν ο Βορίδης αλλά οι Βορίδηδες...
Είναι η τριετής προσχηματική συζήτηση για την αξιολόγηση στο Δημόσιο
που καταλήγει τώρα, σε εκατόμβες οριζόντιων απολύσεων. Όπου μαζί με τα
ξερά καίγονται και τα χλωρά. Τα «χλωρά» που τα υπεράσπιζαν με ρητορική
γενναιότητα στον πόλεμο κατά της αξιολόγησης οι «φίλοι του λαού». Όταν η
«κινητικότητα» και όχι η μονιμότητα στο «βρέξει - χιονίσει» του
Δημοσίου θα έπρεπε να είναι προμετωπίδα μιας κοινωνίας που σέβεται τον
εαυτό της...
Αλλά είπαμε. Επιτυχημένος και, αλίμονο, δικαιωμένος
πολιτικός στην Ελλάδα δεν είναι εκείνος που τάχθηκε να προστατεύει τους
θεσμούς, αλλά ο καλός τσομπάνης της εκλογικής του αγέλης.
Πώς γίνεται να παραμένουν στις θέσεις τους οι προσληφθέντες επί... υπουργίας Πολύδωρα 1.200 «αστυνομικοί περιβάλλοντος»;
Ποιοι είναι αυτοί, θα ρωτήσετε. Οι κατ' ευφημισμόν αποκληθέντες της
τεθνεώσας αγροφυλακής, διάδοχοι αυτοί των αποθανόντων δραγάτηδων της
ελληνικής υπαίθρου όταν αποψίλωναν περιουσίες λεφούσια λησταρχών που
κατατρομοκρατούσαν την αγροτιά στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος.
Εκτός και αν τους αδικούμε. Αν εμείς ως κοντόφθαλμοι δεν βλέπουμε ό,τι
αυτοί διακρίνουν. Ότι η κρίση θα οδηγήσει τους πεινασμένους σε κλοπή
οπώρων και, συνεπώς, θα πρέπει να είναι έτοιμο για δράση το σώμα δίωξης
κλεφτοκατσικάδων και περιβολοριφιφίδων.
Πώς να ελπίζεις, σε τι
και σε ποιους όταν ακόμα και την ύστατη ώρα, επιχειρήθηκε να εξαιρεθούν
από τη διαθεσιμότητα υπάλληλοι στα γραφεία υπουργών;
Σε ποιον να
προσδοκάς όταν ύστερα από έναν ολόκληρο αιώνα και κάποιες δεκαετίες
επικαιροποιείται η έκρηξη απόγνωσης του Χαρ. Τρικούπη λίγο «πριν πάρει
των ομματιών του» για τη Γαλλία;
«Επί είκοσι χρόνια αγωνιζόμεθα
ανενδότως όπως διορθώσωμεν τα κακώς κείμενα, προσπαθούντες αφ' ενός να
επιτύχωμεν, διά κατάλληλων οργανικών νόμων συναδόντων προς το
κοινοβουλευτικόν της χώρας πολίτευμα, αφ' ετέρου δε να επανορθώσωμεν τα
οικονομικά του κράτους, ποσάκις δεν διακυβεύσαμεν την δημοτικότητα ημών,
ποσάκις δεν αντιμετωπίσαμεν μανιώδεις αντιδράσεις όπως επιτύχωμεν του
ποθούμενου, και όμως, τις πότε αναγνώρισε τους κόπους και τους αγώνες
ημών;».
Θα πείτε κάποιοι «και ποιος είναι ο Τρικούπης;»
Σωστά.
Αυτός για τον οποίο οι πολιτικοί του αντίπαλοι, οι Δηλιγιανναίοι
επιχειρούσαν να ξεσηκώσουν τον κόσμο της υπαίθρου κατά της δημιουργίας
του σιδηροδρόμου με το επιχείρημα «θα σκιάζονται τα γίδια...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου