Σε ό,τι αφορά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα, όπως συνήθως
ονομάζουμε τη Γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης από τους ναζί, γίνεται
μάχη από τους αναθεωρητές. Επιφανέστερος όλων, ο πολυγραφότατος David
Irving. Από κάτω του υπάρχει πλήθος από άλλους ιστοριογραφούντες.
Απαντες θέτουν ένα ψευδοπρόβλημα. Προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν
υπήρξε γενοκτονία, αμφισβητώντας βασικά δύο πράγματα: τον αριθμό των
θυμάτων και το αν υπήρχε σχέδιο, με εντολή του Χίτλερ, για την
ολοκληρωτική εξόντωση των Εβραίων της γηραιάς ηπείρου.
Προσπαθούν να τεκμηριώσουν την αμφισβήτηση ακόμη και με υπολογισμούς
για το πόσα σώματα την ημέρα μπορούσε να κάψει ένα... κρεματόριο κ.λπ.
Εν ολίγοις, θεωρούν ότι η πλειονότητα των θυμάτων απεβίωσε από
αρρώστιες, κακουχίες και πείνα στα στρατόπεδα, αποτέλεσμα των
γενικότερων δυσκολιών του πολέμου, κι όχι οργανωμένου σχεδίου Τελικής
Λύσης.
Ακόμη όμως και οι αρνητές της γενοκτονίας καταλήγουν σε
τεράστιους αριθμούς θυμάτων, όσο κι αν αρνούνται την οργανωμένη εξόντωσή
τους, οι οποίοι κόβουν την ανάσα. Γιατί είτε 6.000.000 είτε 4.000.000 ή
1.500.000, δεν παύει να είναι ένα πρωτοφανές έγκλημα κατά της
ανθρωπότητας, το οποίο κανένας άνθρωπος που εμφορείται από τις
ανθρωποκεντρικές αξίες του ελληνισμού και της χριστιανικής πίστης δεν
επιτρέπεται να αμφισβητεί.
Απόδειξη, η πραγματικότητα, πληθώρα επιμέρους διαταγών και αναφορών
για τη σύλληψη, εκτόπιση και συγκέντρωση σε στρατόπεδα εκατομμυρίων
αμάχων. Πραγματικό γεγονός η εξόντωση πλήθους αμάχων, με διάφορους
τρόπους. Κι αυτό δεν έγινε χωρίς εντολές από την ηγεσία, χωρίς οργάνωση,
αυτουργούς -φυσικούς και ηθικούς- και μέσα.
Οποιος έχει μελετήσει την ιστορία του εθνικοσοσιαλισμού γνωρίζει ότι,
παρά την εσφαλμένη εντύπωση πολλών, το καθεστώς δεν λειτουργούσε με μια
αυστηρή, κάθετη ιεραρχία και αναλυτικές διαταγές. Ηταν περισσότερο
χαοτικό και ριζοσπαστικό απ’ ό,τι νομίζουμε, βασισμένο στην πρωτοβουλία
των πολιτικών και των στρατιωτικών στελεχών του εθνικοσοσιαλισμού, οι
οποίοι όμως κινούνταν «στο πνεύμα του Φύρερ». Ο Χίτλερ διατύπωνε τη
«γενική ιδέα», τον βασικό στόχο, κι οι από κάτω διαγωνίζονταν ποιος θα
την εφαρμόσει αποτελεσματικότερα, στο πεδίο της μάχης, στην οικονομία ή
στα στρατόπεδα θανάτου.
Εδώ, η «γενική ιδέα» ήταν η «εκκαθάριση» της
γερμανοκρατούμενης Ευρώπης από τους Εβραίους με βάση ένα αντισημιτικό
υπόστρωμα δεκαετιών, αν όχι αιώνων. Μέχρι στη Μαδαγασκάρη σκέφτονταν να
τους στείλουν (!) και η σιωνιστική ηγεσία διαπραγματευόταν, πριν αλλά κι
εν μέσω του πολέμου, με τους ναζί για τη μετανάστευση και τη διάσωση
Εβραίων γιατρών, γεωπόνων, μηχανικών, αξιωματικών στην Παλαιστίνη, όπου
θα θεμελίωναν το μελλοντικό εβραϊκό κράτος.
Τελικά, ο βασικός τρόπος που επελέγη για την Τελική Λύση στο «πνεύμα
του Φύρερ» ήταν -μετά τις διακρίσεις, τον κοινωνικό και τον οικονομικό
αποκλεισμό- όχι η μαζική μετανάστευση, αλλά οι μαζικές συλλήψεις, η
λεηλασία των περιουσιών και των επιχειρήσεων εβραϊκών συμφερόντων, οι
μαζικοί εκτοπισμοί και, τέλος, οι εκτελέσεις, είτε άμεσα είτε με την
πείνα και τις αρρώστιες. Κι αυτό ήταν ξεκάθαρη γενοκτονία.
Το σφάλμα του σιωνισμού, δηλαδή του εβραϊκού εθνικιστικού κινήματος,
έως πρόσφατα, ήταν η εμμονή ότι υπήρξε μόνο μία γενοκτονία, η δική τους.
Αυτό το ψεύδος για δεκαετίες αφαιρούσε ηθικό κεφάλαιο και δημιουργούσε
και αντιπάλους. Σήμερα, ευτυχώς, το Ισραήλ και η διασπορά των Εβραίων
αντιλαμβάνονται ότι ήταν σφάλμα και ότι, αντιθέτως, θα συσσωρεύσουν
τεράστιο ηθικό και πολιτικό κεφάλαιο με τη διεθνή αναγνώριση και των
άλλων γενοκτονιών, όπως π.χ. των Ελλήνων και των Αρμενίων. Βοήθησε
άλλωστε σε αυτό και η κατάρρευση των σχέσεων στρατηγικής συνεργασίας του
Τελ Αβίβ με την Αγκυρα, με ευθύνη των Τούρκων ισλαμοφασιστών. Ρήγμα με
βάθος στο μέλλον, που δεν αποκαταστάθηκε ούτε κατ’ ελάχιστο από την
«κολοβή» συγγνώμη του Νετανιάχου για το «Μαβί Μαρμαρά», το πλοίο της ΜΙΤ
και των «χρήσιμων ηλιθίων».
Ως πριν από λίγα χρόνια, η διαφύλαξη των σχέσεων με την Αγκυρα
επέβαλε στο Ισραήλ και το λόμπι του να μπαίνουν φραγμός στις
αναγνωρίσεις π.χ. της Αρμενικής Γενοκτονίας στις ΗΠΑ. Σήμερα, οι μεγάλες
αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις συνεργάζονται με τις αμερικανοαρμενικές
για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, ενώ συζήτηση για την
αναγνώριση των Γενοκτονιών Αρμενίων και Ελλήνων γίνεται στο ίδιο το
Ισραήλ. Η Κνεσέτ θα πρέπει να αποτίσει, με νομοθετική αναγνώριση, φόρο
τιμής στο αίμα των χριστιανών της Μικράς Ασίας, όπως κάνουμε κι εμείς
στο αίμα των δικών τους θυμάτων γενοκτονίας.
Η σχέση στρατηγικής συνεργασίας σε θέματα ενέργειας και ασφάλειας
επιβάλλεται από τα τεμνόμενα, κοινά συμφέροντά μας. Η σχέση ανάμεσα
στους αρχαίους λαούς μας πρέπει να θεμελιωθεί και με αμοιβαίες
συμβολικές κινήσεις, που θα βάλουν και ηθικά θεμέλια σε μια συνεργασία
που άργησε δεκαετίες. Μια εθνική αναγκαιότητα, για όποιον βλέπει τον
χάρτη, που δεν μπορεί να κλονιστεί από έναν ιδεοληπτικό και βλακώδη
αντισημιτισμό του προηγούμενου αιώνα, ξένο με το έθνος μας και τις
ανθρωπιστικές αξίες του, αλλά και αντίθετο με τα συμφέροντά του..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου