ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: O Παναγής, ο απόλυτος θιασάρχης του Cirque de Salonique ήρθε σαν αστραπή, φεύγει σαν καβαλάρης;

Toυ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΣΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

Mετά «το δήμαρχο που μας άξιζε», ήρθε και η ώρα του «νομάρχη της καρδιάς μας» να περάσει το κατώφλι του δικαστή. Του «παιδιού του λαού», του δερβισάκου που ξεκίνησε από τα λασποτόπια του Διοικητηρίου να κλωτσά το τόπι. Του λαϊκού τραγουδιστή που, όταν κελαηδούσε «κι αν χιονίζει, κι αν βρέχει, το αγριολούλουδο αντέχει» στο κοσμικό κέντρο «Γαρδένια» στα Λαδάδικα, δεν φτουρούσε δίπλα του ούτε και ο ορ ιτζινάλε Καζαντζίδης. Το πήγαινε το τραγούδι ο κυρ-Πανίκας από μικρός, που ήταν άσημος μεροκαματιάρης βιοπαλαιστής, το πρωί στο παντοφλάδικο και το βράδυ στις ταβέρνες.

Δεύτερη καριέρα έκανε άλλωστε ακόμα και όταν έγινε νομάρχης στα πρωινάδικα που τον καλούσαν, γιατί έφτιαχνε το κέφι, ή στους χορούς της Νέας Δημοκρατίας. Άσματα ασμάτων άκουσε η πόλη με το έτσι θέλω από αυτό το αγόρι. Που είχε καψούρα τον Καραμανλή, όπως δήλωνε δημόσια, αλλά όχι τον Ανδρουλάκη και τα βιβλία του, πρωτοστατώντας στους βανδαλισμούς τους. Στους γάμους χόρευε πιο πολύ και από το γαμπρό, στις κηδείες έκλαιγε πιο πολύ και από τη χήρα, τις Κυριακές στις εκκλησιές πρώτο στασίδι θέση, να τον πιάνουν και οι κάμερες της ΕΤ3, και της TV100, και του θρησκευτικού καναλιού 4Ε.

Μέρες που είναι, ποιος δεν τον θυμάται Ζορό ντυμένο πάνω στο μαύρο άτι; Ποιος δεν είπε «φτου, γαμώτη» όταν ο μεγαλύτερος χαρταετός των Βαλκανίων, ιδέα δικιά του, δυστυχώς δεν μπόρεσε να σαρώσει τον ουρανό και να χαρίσει στην πόλη άλλο ένα μεγάλο βραβείο; Να μην ξεχάσω τον ελέφαντα με την τεράστια προβοσκίδα, δικής του έμπνευσης επίσης, για να τιμηθεί η Ινδία, σε μια παλαιότερη Διεθνή Έκθεση.

Ήταν ένα υπερθέαμα «ο νομάρχης της καρδιάς μας», πόνταρε στην παντομίμα και το χαβαλέ, το πατριωτιλίκι, τα συλλαλητήρια, το «Μακεδονία ξακουστή», το «άδικο κράτος των Αθηνών», το «γεια σου, μάνα Σαλονίκη», τη μάτσο μπρουτάλα και το «για τη φουκαριάρα τη μάνα μου», όταν έγινε λόγος για ένα ψωμιαδικό αυθαίρετο που βγήκε στο φως. Με τούτα και με κείνα, έφτασε να πάρει έως και 10 τοις εκατό πανελλαδικά, όταν βγήκε στην κόντρα με Ντόρα και Σαμαρά για τη γαλάζια προεδρία. Ένας τύπος αστείρευτος σε γκαγκ και χάπενινγκ, ο Παναγής ήταν ο απόλυτος θιασάρχης του Cirque de Salonique. Πρόσφερε στο λαό αυτό που ήθελε: άρτους, θεάματα, χειραψίες, φιλιά, οικειότητα, προφίλ Νίκου Ξανθόπουλου, ξέρεις, ταπεινός, σεμνός παρ’ όλη την αγάπη του κόσμου, καταστασάιζερ ολκής, εξυπηρετησάκιας μέγιστος, κουμπάρος δεινός, ο άνθρωπός σας, το παιδί για όλες τις δουλειές σας.

Και στην περίπτωση του Πανίκα, όπως και στου Παπαγεωργόπουλου, και πολύ πριν αρχίσουν οι ψίθυροι στην αρχή αλλά και οι κατοπινές έρευνες για βενζινάδικα και τεμαχισμένα έργα σε 45άρια, η Θεσσαλονίκη έκανε πως δεν έβλεπε το αισθητικό και λαϊκιστικό πρόβλημα με το «νομάρχη της καρδιάς της». Εφημερίδες και περιοδικά αναζητούσαν πόζες του σε στιγμές υπέρτατης οικογενειακής ευτυχίας με τη σύζυγο Τζούλια και τη γλυκιά του κόρη.  

Όσοι τολμούσαν να κάνουν λόγο για αισθητικό πρόβλημα θεωρούνταν κουλτουριάρηδες, ελιτιστές, μικρόψυχοι και ζηλιάρηδες, που έσκαγαν από το κακό τους που το παιδί του λαού χωρίς πλάτες, χωρίς τζάκια, μόνο με την ντομπροσύνη και το αμάσητο, κατάφερε να γίνει το νούμερο ούνο της πόλης αλλά και στο τοπ της κεντρικής πολιτικής σκηνής.

 

Στις τελευταίες βέβαια εκλογές, που η πόλη μπορεί και να βαρέθηκε τα καμώματά του και ψήφισε Μπόλαρη, τον έσωσε η περιφέρεια, που τον σταύρωσε με τα τσαρούχια, με τέτοια προβολή που του είχε δώσει το μιντιακό «κράτος των Αθηνών». Στον Αυτιά, στις «ξανθές» του Alter, στη Μελέτη, παντού όπου υπήρχε λαϊφσταλάδικο ή ντόμπρα ενημερωτική εκπομπή αφιερωμένη στου λαουτζίκου τα προβλήματα. Ήταν από το λαό, μιλούσε για το λαό, ήταν ο λαός.

Αυτές τις μέρες είναι μόδα πλέον στη Θεσσαλονίκη να δηλώνεις και αντιπαπαγεωργοπουλικός και τα μάλα αντιψωμιαδικός, χωρίς μάλιστα το δικαστήριο να έχει αποφανθεί περί ενοχής ή αθωότητάς του. Ο ίδιος μοιάζει σχεδόν εξαφανισμένος. Το παπί του δεν τρέχει επί της Τσιμισκή, το καλοκαίρι πιθανώς να μη μοιράζει τσίπουρα ή εμφιαλωμένα νερά στους οδηγούς του σαββατοκύριακου ή των αργιών. Ποιος να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τι κρύβει ο Θεός γι’ αυτόν, που θα έλεγε και ο Τόνης Βαβάτσικος. To be continued…