Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο
Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Δεν είναι ίδια όλα τα δίκια. Το δίκιο του δικηγόρου δεν είναι ίδιο
με το δίκιο του οικοδόμου. Τα δίκια του μηχανικού, του δημοσιογράφου,
του γιατρού είναι πιο δίκαια από τ' άλλα.
Aυτή η δύναμη επικρατεί: Ο αυτοματισμός της ιδιοτέλειας. Το
ένστικτο που με οδηγεί, την ώρα που το κοινωνικό κράτος χρεοκοπεί, να
ζητάω μέχρι τέλους το Ταμείο «ΜΟΥ». Να ζητάω πρώτη θέση στο ναυάγιο. Να
προσδοκώ απ' το αγγελτήριο του θανάτου μου αγγελιόσημο.
Αυτή η τυφλή ιδιοτέλεια καταλήγει αυτοκτονική. Οδηγεί την κυβερνώσα
Αριστερά να καμώνεται την αντιπολίτευση για ένα επίδομα γάμου,
επισπεύδοντας έτσι τον πολιτικό αφανισμό της. Οδηγεί τους βουλευτές στην
οριστική απονομιμοποίηση του κοινοβουλίου, μετατρέποντάς τους σε πλασιέ
πότε της μίας, πότε της άλλης συντεχνίας.
Οχι, δεν είναι πολιτική επιλογή. Είναι σαν ένα λογισμικό
εγκατεστημένο βαθιά στο πολιτικό μας υποσυνείδητο. Ακόμη κι εκείνοι που
ρητορικώς αναγνωρίζουν την πτώση της Μεταπολίτευσης μοιάζουν
προγραμματισμένοι να επανλαμβάνουν τους τρόπους που μας χρεοκόπησαν.
Στο κέντρο αυτού του μπεκετικού σκηνικού αναδύθηκε ο πολυσχιδής
Κασσής - η ιλαρή μορφή που είχε ανάγκη η τραγωδία. Τοπάρχης, καταφερτζής
πρόεδρος στη Δόξα Κρανούλας, πτηνοτροφοπατέρας στα Κοτόπουλα «Πίνδος»,
αντιρρησίας και καταληψίας, ο βουλευτής από τα Ιωάννινα ενσαρκώνει, λες,
ένα αρχέτυπο: Τον δημοβοσκό που δεν αντέχει, ούτε άντεχε ποτέ τόση
πραγματικότητα. Τον υπερθετικό του παλιού εαυτό μας. Τον άγγελο του
αδιεξόδου μας.
Σαν τον Εστραγκόν, δείχνει το δέντρο και μας καλεί: «Δεν κρεμιόμαστε, λέω 'γώ;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου