ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ψήφος χωρίς αυτογνωσία

Γράφει ο Ξενοφών Γιαταγάνας

Εγραφε ο Στ. Λυγερός στην «Καθημερινή» της Παρασκευής ότι ο επείγων τρόπος με τον οποίο ψηφίστηκαν τα μέτρα συνιστά περιφρόνηση των θεσμών, διότι όσοι τα υπερψήφισαν δεν πρόλαβαν καν να τα διαβάσουν και τα ενέκριναν, επομένως, χωρίς να γνωρίζουν πραγματικά το περιεχόμενό τους. 

Πιθανόν.  

Παρέλειψε όμως να προσθέσει ότι και όσοι τα καταψήφισαν, πιθανότατα να μην μπήκαν καν στον κόπο να πληροφορηθούν περί τίνος πρόκειται. 

Αυτό είναι το πραγματικό δράμα και η αλγεινή εικόνα που προσφέρει το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος.

Το μνημόνιο είναι για τους μεν αναγκαίο κακό, και για τους δε απλώς κακό. Κανείς δεν έχει σκεφτεί ότι μπορεί να είναι και πρόγραμμα ανάταξης της χώρας, που το έχει τόσο ανάγκη. Κανείς δεν έσκυψε στις διατάξεις διαρθρωτικού χαρακτήρα που περιλαμβάνει και που αποτελούν το 80% του περιεχομένου του. Μοιραία έτσι, η σύγκρουση εξαντλείται, με μανιχαϊστικό τρόπο, στα πράγματι επώδυνα δημοσιονομικά μέτρα, που γίνονται ακόμα βαρύτερα εξαιτίας ακριβώς της αδιαφορίας για τις δομικές αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος και της αδυναμίας εφαρμογής τους.

Οι Γερμανοί στη δεκαετία του '90, όταν χρειάστηκε να απορροφήσουν το σοκ της ενοποίησης, κάθισαν όλοι σε ένα τραπέζι, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, συνδικάτα, εργοδότες και εργαζόμενοι, και αποφάσισαν, μεταξύ άλλων, από κοινού να παγώσουν τους μισθούς (από το 1996 μέχρι το 2009 η μέση αύξηση ήταν 2,5%) και να αποκρατικοποιήσουν περισσότερες από 6.000 επιχειρήσεις. Και το έκαναν. 

Την ίδια περίοδο, στην Ελλάδα χτίζαμε ξέφρενα, αγοράζαμε πολυτελή εισαγόμενα προϊόντα, ζούσαμε με τη σπατάλη των επιδοτήσεων και των χαμηλότοκων δανείων και αυξήσαμε μεσοσταθμικά τους μισθούς δημόσιου και ιδιωτικού τομέα κατά 126%. Στο όνομα της περίφημης σύγκλισης. Την αξίζαμε όμως; 

Κάναμε κάτι για την αύξηση της παραγωγικότητας, για τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας;

Απολύτως τίποτα.

Το μνημόνιο θα έπρεπε να είναι δική μας υπόθεση. Να το έχουμε συντάξει με δική μας πρωτοβουλία και να το εφαρμόσουμε με τη δική μας θέληση. Αν δεν το καταλάβουμε όλοι, έστω και την ύστατη ώρα, οδεύουμε στην καταστροφή. Μια χώρα και μια κοινωνία χωρίς αυτογνωσία και αναστοχασμό είναι καταδικασμένη να παρακμάσει και τελικά να διαλυθεί. Και για να παραφράσουμε ένα σοφό απόφθεγμα, καμία χώρα δεν καταστρέφεται από εξωτερικούς, πραγματικούς ή υποτιθέμενους, εχθρούς, αν δεν έχει προηγουμένως πεθάνει μέσα της.