Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή. Θα 'χαμε κρατήσει το κούτελό μας
καθαρό από Μνημόνια. Θα ζούσαμε όπως πριν. Οπως πριν μας χαλάσει η τρυφή
του καπιταλισμού. Θα τη βγάζαμε με ψωμί κι ελιά. Θα επιστρέφαμε στα
χωριά μας. Σε ασβεστωμένες αυλές με βασιλικούς και γιασεμιά. Χωρίς τα
λούσα του πολιτισμού. Χωρίς άιφον, άιπαντ κι αυτοκίνητα. Θα ζούσαμε κι
ας ήμασταν φτωχοί.
Μακάρι να είχαμε γυρίσει στα παλιά. Μακριά από τη μονεταριστική
Ευρώπη. Κοντά στη ναΐφ κι αμόλυντη Μέση Ανατολή. Οι διεφθαρμένοι μας
θεσμοί θα είχαν τσακιστεί. Το δίκιο θα είχε επιστρέψει στους δρόμους.
Στις καμένες τράπεζες, στα λεηλατημένα σουπερμάρκετ, στα σπασμένα
φαρμακεία, θα άφριζε το πάθος μας για λευτεριά.
Το δίκιο θα πήγαζε πάλι από τα κάτω. Από τις παλιές του πηγές. Από
τις μολότοφ των συντρόφων, τα σαρανταπεντάρια των φαρμακοχέρηδων, τα
ξεβρακώματα των Σταμουλοκολλάδων. Από τα ρόπαλα των γοριλλών που
εφαρμόζουν ήδη τον «νόμο» - τον νόμο της ζούγκλας - στα πανηγύρια και
τις λαϊκές.
Ας το καταλάβουμε επιτέλους όλοι, πρόθυμοι ή απρόθυμοι, μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί: τζάμπα μπήκαμε στον πόνο της λιτότητας. Τζάμπα ματώνουμε. Μακάρι να είχαμε από την αρχή αφεθεί στη χρεοκοπία.
Μακάρι να μην είχαμε δαιμονοποιήσει τη χρεοκοπία. Η χρεοκοπία δεν είναι καταστροφή. Είναι του αδούλωτου φτωχού η γλυκαπαντοχή.
Μακάρι να μην είχαμε φετιχοποιήσει το νόμισμα. Το νόμισμα δεν είναι
φετίχ. Φετίχ είναι η πενία ως αγνή ζωή. Φετίχ είναι η βία η
επαναστατική.
Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή. Θα την είχαμε επαναλάβει ως δεινότερη τραγωδία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου