Με τρόπο ελληνικό

Tης Χριστινας Κοψινη

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 άρχιζε να επαληθεύεται αυτό που ήδη βίωναν οι αναπτυγμένες οικονομίες. Οι μισθοί άρχισαν να απογειώνονται κατακόρυφα, αρχικώς στις τράπεζες και δη στις ξένες που δέσποζαν στο χρηματοπιστωτικό στερέωμα της Ελλάδας, αλλά και σε δημόσιες επιχειρήσεις, καθώς και σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνταν στον κλάδο της μεταποίησης. 

Η αύξηση των αποδοχών και σε μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, όπως π.χ. στον «Τιτάνα», δεν ήταν απόρροια των συνδικαλιστικών επιρροών, όπως καθ’ υπερβολή διατείνεται το μύθευμα που λέει ότι για όλα τα κακά της χώρας φταίνε τα συνδικάτα.

Aποτελούσε τη λογική συνέπεια της αυξανόμενης παραγωγικότητας και των τεχνολογικών προσαρμογών που προηγήθηκαν σε εκείνους τους κλάδους «ηγέτες» όπως είθισται να αποκαλούνται οι τομείς που μπορούν να συμπαρασύρουν προς τα πάνω την οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας. 

Αυτή η άνοδος των μισθών επιβεβαιώθηκε και στη συνέχεια, μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 2000 με όλες τις υπερβολές που διαπιστώσαμε στις τράπεζες και ακόμη περισσότερο σε ΔΕΚΟ όπως στη ΔΕΗ και στον ΟΤΕ, αλλά και σε επιχειρήσεις όπως τα ΕΛΠΕ, όπου οι εργαζόμενοι λαμβάνουν και σήμερα 17,8 μισθούς. Βεβαίως, από την άνοδο των μισθών σε αυτούς τους ηγεμονικούς κλάδους και τις επιχειρήσεις ευνοήθηκε το σύνολο του ιδιωτικού τομέα, εν τέλει, καθώς συμπαρασύρθηκαν προς τα πάνω και τα κατώτατα όρια ακόμη και σε κλάδους που από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 άρχισαν να παρακμάζουν.

Σήμερα, σε συνθήκες πλήρους απαξίωσης των κλάδων που έσερναν κάποτε την οικονομία, παρατηρείται το ακριβώς αντίθετο. Οι υψηλόμισθοι χώροι δεν ηγούνται στην αναπροσαρμογή μισθών, αφήνοντας απροστάτευτο τον υπόλοιπο ιδιωτικό τομέα. Ετσι, ενώ διατηρούνται σε ελαφρώς πιο χαμηλό επίπεδο οι μισθοί σε ΔΕΚΟ και τράπεζες, κατρακυλούν απότομα οι μισθοί στoυς λοιπούς κλάδους που ταλαιπωρούνται και από την ανεργία.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί η τρόικα επιμένει στον παραλογισμό των κατώτερων ημερομισθίων, αφού η συμπίεσή τους θα δώσει το τελικό χτύπημα στην εσωτερική αγορά.  

Απλώς η τρόικα κάνει αυτό που έπραξε η κυβέρνηση με τις συντάξεις. Εμαθε ότι στην Ελλάδα πρέπει να ξεκινάς όχι από τα δίκαια μέτρα αλλά από τα πιο εύκολα: με οριζόντιες περικοπές στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα και «όποιον πάρει ο χάρος». 

Αλλωστε, ακόμη και στην επιστολή προς το Εργασίας χαρακτηρίζει «χρονοβόρα» τη διαδικασία περιστολής των δαπανών σε ΔΕΚΟ. Αρα, ας θιγούν οριζοντίως ο 13ος και οι 14ος μισθός. Κατάλαβαν, λοιπόν, ότι είναι πιο δύσκολο να μειώσεις ένα μισθό από τα 3.500 ευρώ (π.χ. στην Εθνική Τράπεζα) σε 3.000 ευρώ, παρά να μειώσεις τα 751 ευρώ σε «566 ευρώ ακαθάριστα» στον ιδιωτικό τομέα, όπου ούτε ισχυρά συνδικάτα υπάρχουν ούτε πολιτική προστασία.

Αργησε λίγο η τρόικα, αλλά τελικώς διδάχθηκε τον ελληνικό τρόπο.