Η Ελλάδα στο Νηπιαγωγείο

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Ο αρχηγός της πολιτικής δυναστείας, που σεμνοπρεπώς προτιμά αυτοπροσδιορίζεται ως «δημοκρατική οικογένεια», ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το προσκήνιο, με έναν τρόπο που αρμόζει άψογα με την κουλτούρα της Μεταπολίτευσης. Εννοώ όλη αυτή την τελετουργική συζήτηση γύρω από το ενδεχόμενο να είναι ξανά ο Γιώργος Παπανδρέου υποψήφιος πρόεδρος του Δ.Σ. της οικογενειακής επιχείρησης, την οποία ίδρυσε ο πατέρας του. Πιστός στο πνεύμα της νοοτροπίας που εξέθρεψε και γιγάντωσε η πολύχρονη επέλαση της πασοκαρίας, ο Γιώργος, διά των αυλικών του, θέτει ως βάση της συζήτησης το δικαίωμά του, για το οποίο διαμηνύει ότι ουδείς μπορεί να του το αφαιρέσει.

Από τη στενή γωνία του εγωισμού που εκφράζεται μέσω του δικαιώματος, ο Γιώργος έχει δίκιο. Κανείς δεν μπορεί να του στερήσει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει εντός του πλαισίου της νομιμότητος. Ακόμη και να τρέξει στον Μαραθώνιο με ένα κόκαλο περασμένο από τη μύτη και φούστα από χόρτα - αν λ.χ. θέλει να διαμαρτυρηθεί για τους «πολιτισμούς» των φυλών που εκλείπουν, καθώς υποχωρούν τα τροπικά δάση... Ουδείς θα τον εμποδίσει! Αντιθέτως, είμαι βέβαιος ότι οι ρέκτες της καλής κωμωδίας θα επικροτήσουν ενθουσιωδώς την άσκηση του δικαιώματός του.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι, όπως τίθεται το ζήτημα, το δικαίωμα αποσυνδέεται από το ηθικό έρμα -αν μου επιτρέπεται να το πω έτσι- χωρίς το οποίο η άσκηση του δικαιώματος γίνεται μια πράξη ανηθικότητας. Προτού, δηλαδή, ο Γιώργος κάνει χρήση του δικαιώματός του, πρέπει να σταθμίσει ερωτήματα όπως το εξής: έκανα τη δουλειά που μου ανέθεσαν τόσο ικανοποιητικά, ώστε να αξίζω να ζητήσω να μου την αναθέσουν πάλι;  

Εχοντας κατά νου, όχι τον θλιβερό μικρόκοσμο του ΠΑΣΟΚ που ζει επικινδύνως μεταξύ γελοιότητας και χυδαιότητας, αλλά τον πολύ κόσμο, στο όνομα του οποίου παίζει τον πολιτικό. (Οπως τα παιδάκια παίζουν τον γιατρό...)

Για ένα καλομαθημένο παιδί που δεν του έλειψε τίποτε, όπως ο Γιώργος, είναι εν μέρει φυσικό και, οπωσδήποτε, κατανοητό να προσπερνά το ερώτημα αυτό και να προσηλώνεται στο δικαίωμά του. Το μεγάλο κακό είναι ότι η νοοτροπία αυτή έχει επί δεκαετίες διαβρώσει την κοινωνία.  

Ο Γιώργος -εντάξει- είναι μια ακραία περίπτωση, υπό την έννοια ότι ουδείς πλέον έχει αμφιβολία για τα, ούτως ειπείν, εξαιρετικά χαρίσματά του. Ομως, αυτό που συνέβη μέσα στο κεφάλι του Γιώργου και εκδηλώνεται σήμερα με το ζήτημα του δικαιώματός του να διεκδικήσει ξανά την ηγεσία συνέβη και στην κοινωνία, εκτενώς και σε όλα τα επίπεδα: μέσα από την εύηχη ρητορική των δικαιωμάτων, εκφράσθηκε ένας λούμπεν εγωισμός, ο οποίος σήμερα γίνεται ευρέως αντιληπτός όχι απλώς ως έκφανση, αλλά ως ουσία της δημοκρατίας. Είναι αυτή η νοοτροπία του κακομαθημένου πεντάχρονου, που κάνει σήμερα την προσπάθεια εξορθολογισμού της χώρας να μοιάζει άθλος ακατόρθωτος. 

Δείτε, π.χ., πως οι περισσότεροι από εμάς -ο καθένας με τον τρόπο του και σε διαφορετικό βαθμό- αρνούμαστε ακόμη να δεχθούμε ότι το δημόσιο χρέος μάς ανήκει. «Εγώ δεν έκλεψα, πλήρωνα πάντα τους φόρους μου και δεν έχω καμία ευθύνη γι’ αυτό που συμβαίνει», ακούς να λένε πολλοί, ιδίως στο Δημόσιο, αρνούμενοι να δεχθούν την πραγματικότητα ότι είχαν θέσεις που δεν προσέφεραν τίποτε -εκτός βέβαια από μισθούς στους κατόχους τους- και οι οποίες συντηρούντο με δανεικά. Πώς, λοιπόν, να μην κλείσει η χρονιά με το έλλειμμα ακόμη να μένει κοντά στο 10%;

Η κρίση μπορεί να έδωσε τη χαριστική βολή στην εποχή της Μεταπολίτευσης, αλλά η πραγματική τραγωδία μόλις ξεκινά. Η Ελλάδα, παρά τον πληθωρισμό «πτυχίων» που παρήγαγαν τα χρόνια της ευμάρειας με τα λεφτά των άλλων, πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή: από το Νηπιαγωγείο...