Το κουσούρι της φυλής

Του ΓΙΑΝΝΗ Κ. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Η ανταλλαγή ομολόγων που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση (το περίφημο PSI, δηλαδή…) είναι μια διαδικασία που θα υποχρεώσει τους δανειστές να διαγράψουν περισσότερα από εκατό δισ. ελληνικού χρέους. Ούτε ένα, ούτε δέκα, ούτε είκοσι... Εκατό δισ.!

Τι σημαίνει αυτό; 

Οτι κάποιοι υπερχρεωμένοι μπατίρηδες ζητούν να τους χαριστεί ένα μεγάλο μέρος από χρήματα που δανείστηκαν και δεν μπορούν πληρώσουν. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

Προφανώς δεν είναι μια συνήθης μέθοδος συναλλαγών. Για να το πω απλά: χάρη μας κάνουν! Και γι' αυτό η χάρη αντιμετωπίζεται από όλους (και από την Ευρωπαϊκή Ενωση...) ως μια έκτακτη περίπτωση που δεν πρέπει να επαναληφθεί.

Με εξαίρεση την ίδια την Ελλάδα. Οπου κατά παράδοση το δάνειο θεωρείται υποχρέωση του δανειστή και δικαίωμα του δανειζόμενου - στη διακριτική ευχέρεια του οποίου υπόκειται η εξυπηρέτηση και η αποπληρωμή του.

Θυμίζω ότι παλαιότερα υπήρχε Σύλλογος στον οποίο εγγράφονταν όσοι έπαιρναν δάνεια από την Κτηματική και του οποίου η δραστηριότητα ήταν να βρίσκει διάφορα τερτίπια για να μην πληρώνουν τα μέλη του τις δόσεις του δανείου που μόλις είχαν συνάψει.

Ετσι και τώρα. Τη στιγμή που ζητάμε να μας χαρίσουν ένα σωρό λεφτά και να αποπληρώσουμε τα υπόλοιπα με ευνοϊκότερους όρους, ακούω διάφορους σουλατσαδόρους να μιλούν για «επαχθή δανειοδότηση» ή για ύποπτη αλλαγή του νομικού καθεστώτος του χρέους ή για «μυστικές διαπραγματεύσεις» με τους «τοκογλύφους».

Δεν φτάνει που τους χρωστάμε, δηλαδή, να τους πάρουμε και το βόδι.

Τους ακούω αλλά δεν με εκπλήσσουν. Διότι πολύ φοβούμαι ότι έχουμε να κάνουμε με το χειρότερο κουσούρι της φυλής.

Ποιο είναι αυτό; 

Αρνούμαστε να δεχτούμε ότι δεν υπάρχει πράξη χωρίς συνέπεια, ούτε επιλογή χωρίς κόστος. Οτι δεν υπάρχει τιμή χωρίς αντίτιμο. Κι ότι όλα κοστίζουν, άρα όλα (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) πληρώνονται.

Θέλουμε, λοιπόν, να παίρνουμε δάνειο αλλά να μην το ξεπληρώνουμε ποτέ.

Θέλουμε να αποδοκιμάζουμε ή να προπηλακίζουμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αλλά να μη συλλαμβανόμαστε, ούτε να διωκόμαστε.

Θέλουμε να περνάμε με κόκκινο και με ληγμένο δίπλωμα αλλά να μη μας πιάνει η Αστυνομία, ούτε να ζητάει τα χαρτιά μας.

Θέλουμε να κλέβουμε τους φόρους αλλά να μη μας κυνηγάει η Εφορία - θυμάμαι ακόμη έναν έμπορο που έλεγε στην τηλεόραση ότι δεν αποδίδει τον ΦΠΑ διότι τότε δεν θα έχει... κεφάλαιο κίνησης!

Κάπως έτσι, την αναπόφευκτη στιγμή του λογαριασμού, ο καθένας ξιπάζεται να θεωρεί ότι η σφαλιάρα είναι αδικία. Πράγμα που ασφαλώς δεν τον σώζει από τις σφαλιάρες. Αλλά ούτε κι από τις αδικίες.