«Δε θέλω να σκέφτομαι το αύριο. Ζω από μέρα σε μέρα και, στο τέλος της κάθε μέρας, σκέφτομαι ότι τουλάχιστον κράτησα την αξιοπρέπειά μου», έλεγε το καλοκαίρι ένας 36χρονος φίλος, έντιμος, ευφυής και με προσόντα. Για την ακρίβεια, είναι ένας μακροχρόνια άνεργος που θεωρεί τον εαυτό του τυχερό αν, μια φορά το εξάμηνο, βρει κάποια δουλειά του ποδαριού.
Είναι πολλοί σαν κι αυτόν. Ανθρωποι κάτω των 40, που αν και παραμένουν εργαζόμενοι (ακόμα και υψηλόμισθοι) έχουν πάψει να κάνουν απλά σχέδια για το μέλλον, σχέδια όπως το να παντρευτούν και να αποκτήσουν οικογένεια, καθώς δεν ξέρουν τι ξημερώνει το αύριο. Οι άνθρωποι αυτοί δεν βρίσκονται έξω από τη ζωή, δεν κατοικούν σε ένα κουκούλι που το έπλεξαν οι ίδιοι. Βλέπουν ειδήσεις στην τηλεόραση, ενημερώνονται για τις εξελίξεις και λένε... «άσε καλύτερα, ας περάσει πρώτα η κρίση και βλέπουμε».
Μόνο που οι ειδήσεις δείχνουν ότι η κρίση θα αργήσει να περάσει ή ότι ακόμα δεν έχουμε δει την πιο άγρια μορφή της. Είναι αυτονόητο ότι την απαισιοδοξία δεν τη γεννούν τα δελτία και οι δημοσιογράφοι, αλλά η ίδια η πραγματικότητα ή όσες φέτες της πραγματικότητας βλέπουν το μιντιακό φως.
Οι περισσότεροι ζούμε από μέρα σε μέρα, ενώ όλη η Ελλάδα μοιάζει να ζει από δόση σε δόση. Καθώς τώρα η εθνική αγωνία συνδέεται με την έκτη δόση, αναρωτιέται κανείς τι θα συμβεί όταν φτάσουμε στις παραμονές της έβδομης, αν θα επαναληφθούν οι τηλεδιασκέψεις και τα τηλεοπτικά διαγγέλματα του Ευάγγελου Βενιζέλου, αν θα φεύγει ξαφνικά η τρόικα και αν θα επανέρχεται με ένα σουγιά ανάμεσα στα δόντια.
Μαθαίνουμε να ζούμε όχι μόνο από μέρα σε μέρα, αλλά από μέτρο σε μέτρο, από τη μια οδυνηρή έκπληξη στην άλλη. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι δεν αντέχουν να παρακολουθούν τα δελτία ειδήσεων, όχι εξαιτίας των κραυγών και των κοκορομαχιών στα πάνελ, όπως συνέβαινε πριν από λίγα χρόνια, αλλά γιατί «και» τα δελτία δεν δείχνουν ένα αμυδρό, έστω, φως. Ωστόσο, ακόμα και αυτοί που λένε ότι «δεν» βλέπουν δελτία, στην πραγματικότητα κρυφοβλέπουν –αυτό τουλάχιστον δείχνουν τα νούμερα τηλεθέασης-, όπως κάποτε αυτοί που κρυφοέβλεπαν ριάλιτι υποστήριζαν ότι δεν παρακολουθούν τέτοια προγράμματα.
Από δελτίο σε δελτίο βλέπουμε τη ζωή μας να στριμώχνεται, τον ορίζοντά μας να στενεύει. Και σ’ αυτό το παρατεταμένο λυκόφως, κανείς δεν έχει διάθεση να επαναλάβει τους γνωστούς στίχους:
«Βαρέθηκα το δειλινό, πάμε στο σπίτι μας
πάμε στο σπίτι μας ν’ ανάψουμε το φως»
(Ημερολόγιο Καταστρώματος Α’).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου