Η οικονομική λογική του Α. Σαμαρά είναι αψεγάδιαστη. Μια οικονομία σε ύφεση δεν την φορτώνεις με φόρους διότι την βυθίζεις περισσότερο στην ύφεση. Και τότε δεν εισπράττεις ούτε καν τα έσοδα που ήλπιζες να εισπράξεις αυξάνοντας τους φόρους.
Το ξέρει κι ο τελευταίος πρωτοετής φοιτητής των Οικονομικών. Το ζούμε καθημερινά εδώ και δύο χρόνια.
Το πρόβλημα με τον Σαμαρά, όμως, είναι ότι αυτή η αψεγάδιαστη οικονομική λογική στηρίζεται σε μια πολιτική προσδοκία: ότι οι εταίροι θα δεχτούν την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου ώστε να αλλάξει η οικονομική συνταγή.
Αν δεχτούν, έχει καλώς. Αν δεν δεχτούν, η μόνη χρησιμότητα της άποψης του προέδρου της ΝΔ είναι να την συζητούμε σε επιστημονικές ημερίδες. Και έως τώρα τίποτα δεν δείχνει, όχι ότι θα συμφωνήσουν, αλλά ούτε καν ότι θα κουβεντιάσουν.
Κι όμως! Η ορθή αυτή άποψη θα αποκτούσε άλλο βάρος κι άλλη διαπραγματευτική ισχύ αν οδηγούσε τη λογική της μέχρι τέλους. Αν έλεγε, δηλαδή, ότι η μείωση των φόρων δεν μπορεί παρά να συνοδευτεί από μια δραστική περικοπή των δημόσιων δαπανών.
Τότε, θα μπορούσε να πάει στους τροϊκανούς ο Σαμαράς και να τους πει: Κύριοι, θα ρίξουμε τους φόρους κι ας μειωθούν σε πρώτη φάση τα έσοδα. Αλλά επειδή αντιλαμβανόμαστε ότι δεν πρέπει να ξεφύγει το έλλειμμα, τότε ταυτοχρόνως θα περιορίσουμε αποφασιστικά τις δημόσιες δαπάνες.
Αν το έλεγε αυτό ο πρόεδρος της ΝΔ και κυρίως αν το εννοούσε, τότε ίσως οι εταίροι δέχονταν να ξανακάτσουν στο τραπέζι για να κουβεντιάσουν τους φόρους. Κι είναι πολύ πιθανό μια άμεση περικοπή του κόστους του κράτους κατά 20%-30% να επέτρεπε στον Σαμαρά να συμφωνήσει με την τρόικα τη διαφορετική οικονομική πολιτική που επιθυμεί.
Το κάνει; Δεν το κάνει.
Διότι μια μείωση της τάξεως του 20%-30% δεν γίνεται κόβοντας γομολάστιχες ή χαρτιά υγείας αλλά απολύοντας δημοσίους υπαλλήλους, κλείνοντας δεκάδες δημόσιους οργανισμούς και φορείς, «ξεπουλώντας» (κατά την έκφρασή του) δημόσια περιουσία, περικόπτοντας σημαντικά τις αποδοχές όσων μείνουν στο Δημόσιο και γενικά παίρνοντας γενναίες και μη δημοφιλείς αποφάσεις.
Δεν τους κόβω για τέτοια στη ΝΔ. Εδώ και από την εργασιακή εφεδρεία (που είναι δική τους πατέντα...) πάνε να την κάνουν γυριστή επειδή, λέει, μπορεί να οδηγήσει σε μερικές απολύσεις.
Το αποτέλεσμα είναι ότι μια αψεγάδιαστη οικονομική πρόταση μένει μετέωρη επειδή, αντί να ολοκληρώσει τη λογική της, επιλέγει να επενδύσει σε μια αμφίβολη πολιτική προσδοκία.
Κι έτσι από το «λεφτά υπάρχουν!» που μας έλεγε ο ένας περάσαμε στο «λεφτά θα βρούμε!» που μας λέει ο άλλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου