ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ: Οι Ιταλοί υπερασπίστηκαν το Δίστομο

Του ΑΝΤΩΝΗ ΒΕΗ

Με νομικά «πυρά» μεγάλου διαμετρήματος και αποφασιστικότητα στο ύφος απάντησε  η Ιταλία στην επιχειρηματολογία της Γερμανίας, διά στόματος επιφανών διεθνολόγων.

Ξεκίνησε μ' ένα «άνοιγμα» του μέλους της αντιπροσωπείας Τζιάκομο Αγιέλο, ότι η Ιταλία δεν θα προβάλει αντιρρήσεις αν το Δικαστήριο της Χάγης κηρύξει παράνομη την απόφαση του Εφετείου Φλωρεντίας, με την οποία κατασχέθηκε στο Κόμο της Ιταλίας η Βίλα Βιγγόνι, σε εκτέλεση της απόφασης που δικαιώνει τα θύματα του Διστόμου. Στη συνέχεια, όμως, προχώρησε στην ανατροπή των θέσεων της Γερμανίας με νομικά και πολιτικά επιχειρήματα.

Ο καθηγητής Λουίτζι Κοντορέλι, από το Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, υποστήριξε ότι η Γερμανία παραβίασε το Διεθνές Δίκαιο δύο φορές: Και όταν έσφαζε τους αμάχους, αλλά και μετέπειτα, αφού ώς σήμερα αρνείται πεισματικά να αποζημιώσει τα θύματα.

Συντασσόμενος με την άποψη του καθηγητή Μίχαελ Μπότε, ο οποίος χθες σε συνέντευξη Τύπου στο Πανεπιστήμιο της Χάγης παρουσίασε τη γνωμοδότηση που έχει εκπονήσει με εντολή της Διεθνούς Αμνηστίας υπέρ των θυμάτων, υπογράμμισε ότι η ανεξαρτησία των εθνικών δικαστηρίων να αποφασίζουν για θέματα όπως αυτό της ετεροδικίας των κρατών υπάγεται στη βασική αρχή της αυτοδιάθεσης των κρατών, η οποία αυτοδιάθεση -ως εκ τούτου- είναι η υπερέχουσα δικαιική αρχή.

Η Γερμανία, είπε, είναι υποχρεωμένη να αποζημιώσει τα θύματα. Το επιτάσσει το Διεθνές Δίκαιο που ήταν σε ισχύ τη δεκαετία του 1940 και παραμένει σε ισχύ μέχρι σήμερα. Αυτό που στο μεταξύ έχει αλλάξει είναι η αντιμετώπιση του προνομίου της ετεροδικίας. Και τούτο διότι αυτό ανήκει στη Δικονομία, η οποία εξελίσσεται. Υπογράμμισε, τέλος, ότι η πολιτεία, εν προκειμένω η ιταλική, δεν έχει το δικαίωμα να παραιτηθεί από αξιώσεις των πολιτών της που εδράζονται στο Διεθνές Δίκαιο.

Ο καθηγητής Σαλβατόρε Ζαπαλά, από το Πανεπιστήμιο της Κατάνια, επέκρινε, τη Γερμανία για το γεγονός ότι στην παρέμβαση εκπροσώπου της προχθές «επιδόθηκε σε καταστροφολογία», όταν έκανε λόγο για χάος που τάχα θα δημιουργηθεί στις διεθνείς σχέσεις σε περίπτωση διάτρησης της αρχής της ετεροδικίας.

Ο καθηγητής Πάολο Παλκέτι, από το Πανεπιστήμιο της Μακεράτα, υπενθύμισε στην παρέμβασή του το άρθρο 12 σχετικής συνθήκης του ΟΗΕ, στο οποίο προβλέπεται ρητά ότι είναι δυνατή η άρνηση του προνομίου της ετεροδικίας, όταν αφετηρία της διαφοράς είναι παραβιάσεις του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου.

Ο διάσημος Πιέρ-Μαρί Ντιπουί, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Γενεύης, παρεμβαίνοντας τελευταίος, είπε ότι σήμερα πλέον τα εθνικά δικαστήρια ανά τον κόσμο καλούνται όλο και πιο συχνά να κρίνουν υποθέσεις που αναφέρονται στο Διεθνές Δίκαιο, για τον λόγο ότι αυξάνεται η σημασία της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Ο Ντιπουί υποστήριξε ότι το Ανώτατο Δικαστήριο στη Ρώμη βρέθηκε σε διλημματική θέση και έπρεπε να σταθμίσει. Εκρινε λοιπόν ότι η αρχή της ετεροδικίας δεν είναι θέσφατο και έπρεπε να υποχωρήσει έναντι του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου. Ετσι αποφάσισε υπέρ των θυμάτων, διότι διαπίστωσε ότι μετά την επί δεκαετίες εμμονή της Γερμανίας να μην καταβάλλει αποζημιώσεις, τα θύματα κινδύνευαν να χάσουν το δίκιο τους. 

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ