Του Νικ. Παπαδογιάννη
Τον γνωστότερο ποδοσφαιριστή της Ευρώπης δεν τον αναγνωρίζει σήμερα ούτε ο θυρωρός της παλιάς του πολυκατοικίας. Μετά βίας καταδέχονται να ρίξουν μια ματιά προς το μέρος του η κόρη του και η άλλοτε σύζυγός του...
Ο Ζαν-Μαρκ Μποσμάν είναι αλκοολικός και πένης. Επιβιώνει με μοναδικό εισόδημα ένα επίδομα 500 ευρώ το μήνα. Μόνος με τους τέσσερις τοίχους του. Αν αποφασίσει να συζήσει με την άνεργη μητέρα των δύο μικρότερων παιδιών του, θα γίνει ακόμα πιο φτωχός. «Μοναδική μου συντροφιά ήταν ο σκύλος μου» λέει. «Αλλά πέθανε και αυτός πριν από τρεις μήνες. Ηταν ο πιο πιστός μου φίλος τα τελευταία 15 χρόνια».
Στα 46 του έχασε την αθλητική σιλουέτα του, έχασε την όμορφη κόμη του, έχασε ό,τι είχε και δεν είχε. Τα λίγα χρήματα που κέρδισε από το ποδόσφαιρο κατέληξαν στον πάτο του μπουκαλιού. Οταν μπήκε σε κλινική για να πολεμήσει τον ανελέητο αλκοολισμό του, έμαθε ότι έτρεχε ολοταχώς προς τον γκρεμό: «Με δυο-τρία ποτά ακόμα το συκώτι σου θα πάθει ανήκεστο βλάβη» τον προειδοποίησαν οι γιατροί. Οπως του Τζορτζ Μπεστ, ο οποίος εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο στα 59 του χρόνια. Αλλά ο Μπεστ άφησε πίσω του ένα θρύλο που δεν θα σβήσει ποτέ. Ο Μποσμάν τι αφήνει;
«Αφιέρωσα την καριέρα μου στη μάχη για την ελεύθερη διακίνηση των συναδέλφων μου» επισημαίνει σε όσους έχουν ακουστά τη φράση «διάταξη Μποσμάν» χωρίς να γνωρίζουν ποιος κρύβεται πίσω από αυτό το δισύλλαβο επώνυμο. «Διεκδικώ μία θέση στην Ιστορία, αυτό μόνο. Την υστεροφημία μου. Πολλοί Ευρωπαίοι ποδοσφαιριστές κέρδισαν ποτάμια από χρήμα χάρη σε μένα. Εβαλα τέλος στην εποχή της σκλαβιάς. Εδωσα μεγάλη μάχη για να το πετύχω. Στο τέλος της κατάντησα μπεκρής...»
Ο Μποσμάν δίνει εδώ και 4 χρόνια μια άλλη μάχη, εξίσου σκληρή και δύσκολη. «Εκοψα το ποτό στις 27 Δεκεμβρίου 2007» ισχυρίζεται, καθώς πίνει μια γουλιά από ένα ποτήρι σαμπάνια: «Είναι η μοναδική παρασπονδία που επιτρέπω στον εαυτό μου, μία στο τόσο». Λίγο κρασάκι και μια χούφτα αντικαταθλιπτικά χάπια. «Ολοι μου έδιναν συγχαρητήρια, αλλά κανένας δεν μου έδινε δουλειά. Οταν κατάλαβα ότι είχα ξοφλήσει, βυθίστηκα στη μελαγχολία. Καθόμουν όλη μέρα στο πατρικό μου σπίτι και έπινα». Λέει «στο σπίτι», αλλά εννοεί «στο γκαράζ». Εκεί κοιμόταν για δύο χρόνια, εγκαταλειμμένος από την πρώτη του σύζυγο και την 21χρονη, σήμερα, θυγατέρα του: «Προτιμώ να μη συζητήσω τη στάση τους».
Η δικαίωση
Το Ανώτατο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δικαίωσε τελεσίδικα την προσφυγή του Ζαν-Μαρκ Μποσμάν το 1995 κατά της Λιέγης, έπειτα από πέντε χρόνια δικαστικών μαχών. Εκτοτε, αμέτρητοι Ευρωπαίοι ποδοσφαιριστές χωρίς συμβόλαιο μετακομίζουν από ομάδα σε ομάδα και από χώρα σε χώρα δίχως να απαιτείται αποζημίωση από τη νέα τους ομάδα προς την προηγούμενη. Στον ίδιο επιδικάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, «όχι πάντως τόσα πολλά όσο νομίζετε». Κατέληξαν, τα περισσότερα, στις τσέπες δικηγόρων, εφοριακών και επιτήδειων. Ο Μποσμάν ήταν ένας μέτριος ποδοσφαιριστής. Βρήκε όλες τις πόρτες κλειστές. Κανένας σύλλογος δεν δέχτηκε να του συγχωρήσει τη ζημιά που έκανε στο σινάφι τους.
Σήμερα ο φαλακρός και υπέρβαρος Μποσμάν ζει στη Λιέγη με τις μακαρονάδες που του φτιάχνει η μητέρα του. Πασχίζει να βγάλει μερικά ευρώ ντυμένος με κουρελιασμένη στολή «πρεσβευτή του ποδοσφαίρου», αλλά ουδείς ενδιαφέρεται να τον προσλάβει.
Αν κάποιο συνδικάτο είχε την πρόνοια να καθιερώσει υποχρεωτικό «μποσμανόσημο» σε κάθε συμβόλαιο που υπογράφει ελεύθερος ποδοσφαιριστής, ο Ζαν-Μαρκ θα ήταν σήμερα ο βασιλιάς της μπάλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου