Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ
(...) Το να πιστεύετε ότι η χώρα μπορεί να ακολουθήσει άλλον δρόμο, πέρα από αυτόν στον οποίο τη σέρνουν οι δανειστές της, ισοδυναμεί με το να σηκωθεί ο γέρος από το μπαλκόνι με τα σκουριασμένα κάγκελα και να κατέβει για καμάκι στην καφετέρια. Αν δεν μείνει στον τόπο, δεν θα βρεθεί άνθρωπος να τον πάρει στα σοβαρά.
H χώρα θα κάνει ό,τι ακριβώς και η Ιρλανδία ή η Πορτογαλία: Θα συρθεί από τη μία γωνία στην άλλη, πληρώνοντας την ανεπάρκειά της και τη χρόνια υστέρηση ως προς τις μεταρρυθμίσεις και την ορθολογική λειτουργία του κράτους.
Κακά τα ψέματα, με όσους σοβαρούς παράγοντες συζητώ, εκπλήσσομαι για το μέγεθος του λαϊκισμού στον πολιτικό λόγο. Η κυβέρνηση ψεύδεται όταν εμφανίζεται να διατηρεί διαπραγματευτική ικανότητα και η αντιπολίτευση λαϊκίζει ασύστολα όταν προτρέπει σε επαναδιαπραγμάτευση. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τινάξουμε τη σκόνη από πάνω μας πριν προσπαθήσουμε να σηκωθούμε ξανά.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα, για να καταλάβετε. Αν δεχθούμε ότι η κυβέρνηση πήγε στο Μνημόνιο επειδή δεν είχε άλλη επιλογή, τότε το έγκλημα στην πολιτική της δεν είναι η προσφυγή στο Μνημόνιο, αλλά η μη εφαρμογή όσων προβλέπονται σε αυτό. Γνωρίζατε, ας πούμε, ότι ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί (δεν ξέρω καν αν ξεκίνησε) η καταγραφή της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου; Έχετε παρατηρήσει ότι ακόμα δεν έχει περάσει το ενιαίο μισθολόγιο; Είδατε τις καθυστερήσεις στις αποκρατικοποιήσεις; Τι γίνεται τελικά με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση και την οργάνωση των νοσοκομείων; Μην το ψάχνετε, δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Είναι δόλος ή ανικανότητα;
Το Μνημόνιο και η επιτήρηση της χώρας από τους δανειστές της μας έδωσαν την ευκαιρία να την αλλάξουμε, να την εντάξουμε και θεσμικά στη Δύση. Έλα όμως που μας στοιχειώνει αυτό το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Κατά τη γνώμη μου πρόκειται περί δόλου. Η πολιτική τάξη της χώρας προσπαθεί να κρατηθεί γαντζωμένη στην Ελλάδα που οφείλουμε να σκοτώσουμε με συνοπτικές διαδικασίες. Λογικό, αφού έτσι αντλεί δύναμη και διατηρεί την προνομιακή της σχέση με την εξουσία.
Συνεχίζουν να συμπεριφέρονται με όρους μιας Ελλάδας που δεν υπάρχει. Είναι, πώς να το πω, σαν να έχεις πεθάνει και να ψάχνεις το πορτοφόλι σου. Ακόμα κι αν το βρεις, δεν υπάρχει περίπτωση να το χρησιμοποιήσεις.
Αποτέλεσμα; Δεν ξέρω τι είδους χρεοκοπία θα είναι αυτή, αλλά όλοι το ξέρουμε πως η χώρα χρεοκόπησε εδώ και χρόνια, ίσως αμέσως μετά τον εμφύλιο. Μόνο που αυτήν τη φορά θα είναι πιο σκληρό. Στις προηγούμενες πτωχεύσεις δεν είχαμε τα παιδιά στο σχολείο, το αυτοκίνητο στην πυλωτή και τη δορυφορική στην ταράτσα. Τις προηγούμενες πτωχεύσεις μπορεί η χώρα να τις πέρασε σαν παιδική αρρώστια. Τώρα τη βιώνει σαν θάνατο. Γιατί είναι θάνατος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου