Η σχολή της ελίτ των κομμουνιστών

Toυ ΠΕΡΙΚΛΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η επαναστατική σειρήνα χτυπούσε στις 6.30 το πρωί. Οι οικότροφοι άρχιζαν τη μέρα τους με γυμναστική. Αφού έπαιρναν το πρωινό τους ερχόταν η ώρα των μαθημάτων: Φυσική, Μαθηματικά και Ιστορία. Ξυλουργική αλλά και Φωτογραφία, Θέατρο αλλά και Κέντημα, Κινηματογράφος αλλά και Ηλεκτρολογία. Τα ρωσικά ήταν η βασική γλώσσα διδασκαλίας. Η Κυριακή, «ελεύθερη μέρα». 

Αυτή ήταν η ζωή στο Ιντερντόμ. Ο Διεθνής Οίκος στο Ιβάνοβο, μια πόλη μισού εκατομμυρίου κατοίκων σε απόσταση 300 χλμ. από τη Μόσχα, ήταν κάτι περισσότερο από οικοτροφείο. Ηταν το εργαστήριο της κομμουνιστικής εκπαίδευσης, εκεί που φοιτούσαν τα παιδιά όχι μόνο της σοβιετικής νομενκλατούρας αλλά και των πιο διάσημων «συντρόφων» του κόσμου. Από τα θρανία της σχολής πέρασαν τρία από τα παιδιά του Μάο Τσετούνγκ, ο γιος του Τίτο και του Παλμίρο Τολιάτι. Αλλά και η μέλλουσα σύζυγος του αφεντικού της Στάζι Μάρκους Βολφ και ο γιος του γραμματέα του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Η σχολή της ελίτ των κομμουνιστών άνοιξε τις πύλες της το 1933. Η βασική ιδέα ήταν η δημιουργία ενός οικοτροφείου στο οποίο θα συγκεντρώνονταν τα παιδιά των επαναστατών κομμουνιστών απ' όλο τον κόσμο. Ο σκοπός δεν ήταν μόνο εκπαιδευτικός. Τα παιδιά αυτά βρίσκονταν στο έλεος των φασιστικών καθεστώτων που κυριαρχούσαν σε πολλές χώρες της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Το Ιντερντόμ προσέφερε ένα καταφύγιο σε αυτά τα παιδιά από τα 6 τους έως τα 17 τους χρόνια. Παράλληλα εκπαίδευε τους αυριανούς επαναστάτες που θα έχτιζαν την ανθρωπότητα του μέλλοντος. 

Η «σοβιετική Οξφόρδη» έγινε με το πέρασμα των χρόνων ένα σύμβολο. Οι μαθητές και οι μαθήτριες πρέπει να προστατευτούν από τις τροτσκιστικές επιρροές και από τους εχθρούς του λαού. Είχαν όμως τη δυνατότητα να βλέπουν ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν και να διαβάζουν Δουμά και Μπαλζάκ, να παίζουν και να ψυχαγωγούνται. Ο έξω κόσμος ζει τις εκκαθαρίσεις του Στάλιν, η ναζιστική Γερμανία εισβάλλει στην Πολωνία και καταλαμβάνει τη Γαλλία, η φασιστική Ιταλία μπαίνει στον πόλεμο. Μέσα τα παιδιά λαμβάνουν γράμματα από τους γονείς τους, εξόριστους ή κυνηγημένους, και διαβάζουν τις εφημερίδες του κόμματος.

Το ταξίδι για τους ξένους μαθητές ώς το Ιβάνοβο ήταν συχνά μια Οδύσσεια. Πολλά παιδιά ταξιδεύουν μόνα και με ψεύτικα ονόματα. Τα Κινεζάκια φορτώνονται σε αεροπλάνα με προορισμό τη Μόσχα, ενώ οι γονείς τους ακολουθούν τον Μάο στη Μεγάλη Πορεία. Πολλά παιδιά από τη Γαλλία και την Ισπανία διασχίζουν σχεδόν ολόκληρη την Ευρώπη με τρένο για να φτάσουν στον προορισμό τους. Το 1942, στη στολή φοιτούν 180 παιδιά από 29 διαφορετικές χώρες. Πολλά προέρχονται από τη Γερμανία, τα περισσότερα από την Κίνα, υπάρχει κι ένας μαθητής από τη Σενεγάλη, ένας από το Ιράν, ένας από την Ιαπωνία. 

Οι Ελληνες έγραψαν το δικό τους κεφάλαιο στην ιστορία του Διεθνούς Οίκου. Εως τα τέλη της δεκαετίας του 1970, οπότε έκλεισε το οικοτροφείο, φοίτησαν περίπου 300 παιδιά ελλήνων κομμουνιστών. Οι μαρτυρίες τους έχουν την αξία ιστορικών ντοκουμέντων.

Επαγγελματίες επαναστάτες . 

Στον «Διεθνή Οίκο» φοίτησαν δύο αγόρια από την πρώτη γυναίκα του Μάο και ένα κορίτσι από τη δεύτερη. Ο μεγαλύτερος είναι ο Ανιίνγκ, γνωστός και ως Σεριόζα, προορισμένος να γίνει πρόεδρος της Κομσομόλ, της κομμουνιστικής οργάνωσης νέων στη Σοβιετική Ενωση. Ο άλλος ήταν ο Ανκίνγκ, γνωστός σε όλους ως Κόλια. Παίζει σκάκι και μαντολίνο αλλά στο Ιβάνοβο εκδηλώνει τα πρώτα ψυχολογικά προβλήματα. Ο γιος του Τίτο, ο Ζάρκο, γράφτηκε στη σχολή στα μέσα της δεκαετίας του '30 και είναι πιο μεγάλος από τους κινέζους συμμαθητές του με το βαρύ επίθετο. Το 1942 φεύγει από τη σχολή για να πολεμήσει εθελοντικά απέναντι στους Γερμανούς και σκοτώνεται στο πεδίο της μάχης. Οι λιγότερο διάσημοι συμμαθητές τους κι εκείνοι που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια έγιναν γιατροί, βιολόγοι, δικηγόροι, ηθοποιοί. Κανένας, πάντως, δεν έγινε επαγγελματίας επαναστάτης.