Η Ιζι Σάπφερ µελετάει εδώ και έναν χρόνο για να πετύχει τον στόχο. Πρέπει να βρεθεί στο κορυφαίο 3% της πυραµίδας – στην κορυφή µεταξύ των υπερπροικισµένων µαθητών για τους οποίους ανοίγουν διάπλατα οι πόρτες των σχολείων της ελίτ. Οµως η Ιζι δεν έχει ακόµη κλείσει τα τρία. Οταν ήταν µόλις δύο ετών, οι νεοϋορκέζοι γονείς της την έγραψαν στο Πρόγραµµα Προσχολικού Εµπλουτισµού Junior Kumon – µια ιαπωνικής προέλευσης αλυσίδα ιδιωτικών σχολείων στραµµένων προς µια νέα αγορά: την προνηπιακή εκπαίδευση. Ο στόχος είναι να µεταµορφωθούν τα παιδιά σε µικρούς Αϊνστάιν που θα τα καταφέρουν στις εισαγωγικές για τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία ώστε στη συνέχεια να είναι ευκολότερο να στοχεύσουν στο Χάρβαρντ, το Στάνφορντ, τα µεγάλα πανεπιστήµια της ελίτ. Το θέµα προβλήθηκε στην πρώτη σελίδα των «Νιου Γιορκ Τάιµς».
Το τµήµα της Kumon που αναπτύσσεται ταχύτερα στις ΗΠΑ, µε ρυθµό 30% ετησίως, είναι αυτό που αφορά τα παιδιά προνηπιακής ηλικίας. Μόνο στη Νέα Υόρκη υπάρχουν 36 «σχολεία» για τα παιδιά αυτά και φέτος θα ανοίξουν άλλα 14. Οι γονείς πληρώνουν 200 ώς 300 ευρώ τον µήνα για το «ελάχιστο» πρόγραµµα – δύο συνεδρίες εκπαίδευσης στην ανάγνωση και την αριθµητική την εβδοµάδα, στην οποία προστίθεται τουλάχιστον µισή ώρα την ηµέρα στο σπίτι, αφιερωµένη σε υπολογισµούς υπό την επίβλεψη ενός ενηλίκου.
Μεταξύ των παιδαγωγών, αφθονούν οι επικριτές αυτής της νέας εµµονής. Ερευνες δείχνουν ότι ελάχιστο όφελος έχουν τα παιδιά από µαθήµατα σαν αυτά που τους προσφέρει το Kumon, αφού µπορούν να µάθουν εξίσου ή και περισσότερα µαθηµατικά όταν παίζουν βάζοντας το ένα µπολ µέσα στο άλλο στο πάτωµα της κουζίνας. «Στην καλύτερη περίπτωση αυτές οι προσπάθειες είναι εντελώς άχρηστες», γράφει στην «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» η ψυχολόγος Αλισον Γκόπνικ, πρύτανης του Πανεπιστηµίου του Μπέρκλεϊ. «Οµως µπορεί να κάνουν και ζηµιά. Η υπερβολική ανταγωνιστικότητα µου θυµίζει την ιρλανδική άλκη (ελάφι), τα αρσενικά της οποίας αναµετρούνται µε βάση το µέγεθος των κεράτων τους. Το αποτέλεσµα είναι ότι τα ζώα αυτά παραπαίουν κάτω από το βάρος γιγαντιαίων κεράτων, υπερτροφικών και άχρηστων. Πιστεύω ότι µπορεί κανείς να πει το ίδιο πράγµα για πολλούς αµερικανούς γονείς µε παιδιά προνηπιακής ηλικίας στο κεφάλι τους».
«Το να επιβάλλονται σε παιδιά δύο ετών προσπάθειες διαρκούς επανάληψης για αποµνηµόνευση δεν εγγυάται ότι στο µέλλον θα είναι οι άριστοι», λέει η ψυχολόγος Κάθι Χιρς-Πέισεκ.
«Ο συνοµήλικός τους που έχει περάσει την προνηπιακή ηλικία του παίζοντας µε την άµµο στους κήπους µπορεί να έχει περισσότερη φαντασία, περισσότερη επινοητικότητα, περισσότερο ταλέντο στην επικοινωνία και την κοινωνική συνεργασία µε τους συνοµηλίκους του. Πιθανόν το παιδί που έπαιζε µε την άµµο να είναι αυτό που θα επινοήσει το µελλοντικό iPad. Τα άλλα, που εξαιτίας των γονιών τους αποµνηµονεύουν αριθµούς, ίσως παραµεριστούν από παιδιά στην Κίνα και την Ινδία που προσπαθούν ακόµη περισσότερο».
ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου