Του Κώστα Ράπτη
Η «ισχυρή υποστήριξη», όπως ήδη χαρακτηρίσθηκε, της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον προς την Ελλάδα και δη την κυβέρνηση Παπανδρέου είναι καταρχήν μια πράξη αυτοπροστασίας των ΗΠΑ, οι οποίες, αντιμέτωπες με την δική τους κρίση δημοσίου χρέους έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν για το ενδεχόμενο ενός υπερατλαντικού ντόμινο, συνεπεία της αναβλητικότητας και αποσπασματικότητας που χαρακτηρίζει τους ευρωπαϊκούς χειρισμούς.
Αποτελεί άλλωστε μία σταθερά του τελευταίου 18μήνου ο καταλυτικός ρόλος που είχαν οι ΗΠΑ στη λήψη αποφάσεων για την ελληνική κρίση, παρεμβαίνοντας στο ανώτατο επίπεδο (με τις τηλεφωνικές επαφές του Μπαράκ Ομπάμα με Άγκελα Μέρκελ και Νικολά Σαρκοζί παραμονές έγκρισης του πρώτου «ελληνικού πακέτου» την περσινή άνοιξη και με τις προ μηνός παραινέσεις του αμερικανού προέδρου στην γερμανίδα καγκελάριο κατά την επίσκεψή της Ουάσιγκτον), αλλά και διευκολύνοντας, ως βασικός μέτοχος του ΔΝΤ, την ελαστική ερμηνεία των κανονισμών του Ταμείου, σε μία συγκυρία κατά την οποία το αυξημένο ειδικό βάρος των αναδυόμενων οικονομιών γεννά φωνές διαμαρτυρίας για προνομιακή μεταχείριση των υπερχρεωμένων χωρών του «Πρώτου Κόσμου».
Υπενθυμίζουν έτσι τα διαδραματιζόμενα στις μέρες μας ότι (παρά τα κατά καιρούς γκωλικής εμπνεύσεως διακηρυσσόμενα περί «ευρωπαϊκής χειραφέτησης») οι ΗΠΑ υπήρξαν από την πρώτη στιγμή μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο ισχυρότερος υποστηρικτής, αν όχι εμπνευστής, της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Οι αναφορές της Χίλαρι Κλίντον στην ανάγκη να καταστεί η Ελλάδα πιο ανταγωνιστική, κυρίως με μια πιο φιλική προς τις επιχειρήσεις φορολογική πολιτική, και η επαναφορά από μέρους της της πάγιας αμερικανικής θέσης για θωράκιση της πνευματικής ιδιοκτησίας, εικονογραφούν και τις επενδυτικές ευκαιρίες που πιθανότατα διακρίνει η αμερικανική πλευρά μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, ενώ η παρουσία στην συνοδεία της αμερικανίδας υπουργού του Ρίτσαρντ Μόρνινγκσταρ (ο οποίος πρόσφατα επανήλθε στη θέση του ειδικού απεσταλμένου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για θέματα ενέργειας στην Ευρασία) υπενθυμίζει το αμείωτο αμερικανικό ενδιαφέρον για την προώθηση ενός «Νότιου Διαδρόμου» διοχέτευσης των κεντρασιατικών υδρογονανθράκων προς τη Δύση, με παράκαμψη της Ρωσίας.
Ωστόσο, οι οσοδήποτε ισχυροί συμβολισμοί δεν θα πρέπει να μας κάνουν να παραβλέψουμε το γεγονός ότι μικρά περιθώρια επί της ουσίας διαπραγμάτευσης υπήρξαν. Η Ελλάδα είναι «δεδομένη» σε ό,τι έχει να κάνει με τα κύρια ζητήματα αμερικανικού ενδιαφέροντος στην περιοχή, αποσπώντας τον έπαινο της Χίλαρι Κλίντον για την διάθεση της βάσης της Σούδας για την αντιμετώπιση της λιβυκής κρίσης, για την κοινή αντίληψη στο θέμα του Στολίσκου Ελευθερίας προς τη Γάζα, για την κρίση στη Συρία κ.ο.κ.
Ούτως ή άλλως η «παραδοσιακή» ατζέντα σχετικά με το τρίγωνο «Αθήνα-Άγκυρα-Λευκωσία» υποβαθμίσθηκε μπροστά στο επείγον των διαβουλεύσεων για την κρίση χρέους. Θα πρέπει ωστόσο να υπογραμμισθεί ότι ήδη από την Κωνσταντινούπολη, προηγούμενο σταθμό της περιοδείας της, η Χίλαρι Κλίντον υπήρξε σαφέστατη ως προς την ανάγκη επίλυσης του Κυπριακού με την εγκαθίδρυση διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας εντός του 2012 - υιοθετώντας το χρονοδιάγραμμα που προκύπτει από τις τουρκικές επιδιώξεις.
Αρκεί άλλωστε να αναγνώσει κανείς τις δηλώσεις, ακόμη και τις εμμέσως επικριτικές, της Αμερικανίδας υπουργού κατά την παρουσία της στην τουρκική επικράτεια (για την «εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη της τάξης του 11%», για τα «μαθήματα που αναμένουν να αντλήσουν από την Τουρκία οι λαοί της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής», για την «ποικιλότητα [diversity]» ως ισχυρό πολιτισμικό χαρτί της γείτονος, για την Τουρκία ως «ηγέτιδα στην περιοχή και παραπέρα και ως πολύτιμη σύμμαχο των ΗΠΑ στα πλέον πιεστικά παγκόσμια ζητήματα της περιόδου») για να αντιληφθεί την ανισορροπία των αντικειμενικών δεδομένων, και της πρόσληψής τους από αμερικανικής πλευράς, στις δύο ακτές του Αιγαίου.
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου