Toυ Α. ΛΥΚΑΥΓΗ
Πλανώνται όσοι επιπολαίως νομίζουν ότι το πραξικόπημα που εκρεούργησε την Κύπρο και ταπείνωσε τον Ελληνισμό απέτυχε, αφού κατέρρευσε πριν καν συμπληρώσει εβδομάδα ζωής. Και πλανώνται γιατί: ο στόχος της γεωπολιτικής διαιρέσεως της Μεγαλονήσου (για τον οποίον ακριβώς είχαν επιστρατευθεί εξωνημένοι της χούντας) επετεύχθη πλήρως. Και σύμφωνα με τις εντολές εκείνων, που επί χάρτου είχαν προγεωγραφήσει τετελεσμένα και προνοήσει για τα παράγωγα. Και ήδη, 37 συναπτά έτη συμπληρώνονται σήμερα. Εμπεδώνοντας αφενός τη νέα κατάσταση πραγμάτων.
Και διατηρώντας αφετέρου ανοικτό το ενδεχόμενο έως και τελικής τουρκοποιήσεως.πρώτο παρεμπιπτόντως θύμα υπήρξε αυτό εν ονόματι του οποίου η προδοσία διεπράχθη: η ένωση δηλαδή της Κύπρου με την Ελλάδα, ως διαχρονικός πόθος των κυπριακών γενεών. Το ιουλιανό έγκλημα της χούντας και των κυπριακών της πλοκάμων υπήρξε μέρος ενιαίου και αδιαίρετου σχεδιασμού. Είναι, άλλωστε, γι' αυτό που ο "Φάκελος της προδοσίας" όχι απλώς δεν έχει ανοίξει, αλλά και παραμένει επτασφράγιστος. Πέραν όσων αφορούν εκείνα που όλοι βιώσαμε τις φοβερές εκείνες ώρες και μέρες της αντεθνικής αυτουργίας. Και της οποίας
Και δεν θα ανοίξει ο δυσώδης Φάκελος, γιατί αυτομάτως θα συνάψει κατ' άμεσο τρόπο τις δύο φάσεις του σιαμαίου εγκλήματος κατά της Κύπρου. Αιτιολογώντας (κι εν πολλοίς νομιμοποιώντας) την τουρκική επιδρομή. Ως αποτέλεσμα συγκεκριμένων ατύπων συμφωνιών (και σιωπηρών συναινέσεων) της χούντας με την Αγκυρα. Οι επίορκοι της χούντας έπαιξαν κυριολεκτικώς την Κύπρο στα ζάρια.
Και την έχασαν ως επέπρωτο. Αφού η βλακώδης βεβαιότητά των ότι θα έπαιρναν το μεγαλύτερο μέρος, με την Τουρκία να αρκείται σ' ένα 20-22%, απεδείχθη φρούδα. Με τη δεύτερη ν' αποκτά μοναδικό γεωστρατηγικό προγεφύρωμα και τη χούντα να καταλήγει στον Κορυδαλλό.
Οση όμως (και αυτονόητη) σημασία έχει να γνωρίσουν επιτέλους οι Ελληνες τις λεπτομέρειες της μεγαλύτερης εθνικής ατιμίας που διεπράχθη από επίορκους, εκείνο που σήμερα όσο ποτέ πριν προέχει για μας είναι η αποτελεσματική αποτροπή ολοκληρώσεως εκείνου του συνωμοτικού σχεδιασμού.
Και αν υπάρχει ακριβώς κάτι που πρέπει να συνειδητοποιηθεί είναι ότι: θα ήταν τουλάχιστον πλάνη να θεωρηθεί ότι αυτό που χαρακτηρίζεται στερεοτύπως ως κυπριακή τραγωδία, είναι απλώς αυτό που συνέβηκε ή αυτό που και σήμερα ηρέμως βιώνεται ως τετελεσμένο. Αντίθετα είτε σε περίπτωση δοτού κι εξ εκβιασμού ιστορικού συμβιβασμού, είτε με παράταση της αδιέξοδης εκκρεμότητος, οι τουρκικές μεθοδεύσεις προσβλέπουν ευθέως σε ολική άλωση. Χωρίς κατ' ανάγκην ένστολον πλέον Αττίλα, αλλά με προαγωγή συνθηκών στρατηγικής κηδεμονίας.
Η ελλαδική μεταπολίτευση, σε συνθήκες δημοκρατίας, που επαναθεμελιώθηκε επί των ερειπίων και του αίματος της Κύπρου, προσδιόρισε (μεσούσης της τουρκικής επιδρομής) διά χειλέων Καραμανλή τις τραυματικές εθνικές αδυναμίες. Με τη σκληρή διαπίστωση ότι: "Δυστυχώς η Κύπρος είναι πολύ μακρυά"! Κάτι που σηματοδοτεί με δραματικό τρόπο την αδυσώπητη μάχη Ιστορίας - Γεωγραφίας. Με την πρώτη να επανηττάται κατά τρόπο βάναυσο. Και τη δεύτερη να διαμορφώνεται από την ισχύ του επιδρομέα.
Και σ' αυτό το ζοφερό δίπολο πρέπει να επικεντρώσει ο Ελληνισμός την προσοχή. Εκφεύγοντας από σύνδρομα εθνικής κακομοιριάς. Και ανατάσσοντας επιτέλους στρατηγικές αντιστάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου