Συνταγές

Από την ΚΥΡΑ ΑΔΑΜ

ΟΙ Ευρωπαίοι παίκτες στο ελληνικό δράμα προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο, προκειμένου να βρουν λύσεις στα αδιέξοδα που έχουν δημιουργήσει.

ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ δανειστές μας -σίγουροι μέχρι πρότινος ότι με το Μνημόνιο 1 η Ελλάδα «μπαίνει στον ίσιο δρόμο»- βλέπουν το ελληνικό πρόβλημα να τους επιστρέφει διογκωμένο και επείγον, με τη χώρα και πάλι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και με όλες τις θετικές εκτιμήσεις και προοπτικές στον κάλαθο των αχρήστων.

ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ εταίροι λοιπόν, βιαστικοί, αδιάφοροι και επιπόλαιοι σε ό,τι αφορά την «ελληνική ιδιαιτερότητα» του πολιτικού συστήματος, πρότειναν ως υπέρτατη προϋπόθεση και όρο για να εγκρίνουν την 5η δόση του δανείου των 110 δισ. και να αποδεχτούν το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, που σκίζει και γράφει η κυβέρνηση, να υπάρξει «πολιτική συναίνεση» ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα. Ετσι θεωρούν ότι θα γίνουν αποδεκτά όλα τα νέα μέτρα χωρίς αντιστάσεις, δηλαδή η πώληση της εθνικής περιουσίας, το κλείσιμο όλων των ΔΕΚΟ, οι απολύσεις και ο μηδενισμός των προσλήψεων στον δημόσιο τομέα, η συρρίκνωση μισθών, συντάξεων και επιδομάτων.

ΦΥΣΙΚΑ από το μυαλό των καλών μας εταίρων δεν περνά στιγμή ότι με αυτή τη «συνταγή», που προτείνουν, όχι μόνον στεγανοποιούν αλλά και γιγαντώνουν το διπολικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, το οποίο από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα δημιούργησε και έθρεψε αυτό το στρεβλό και εδώ και πολύ καιρό σάπιο σύστημα, με συνεχή σκάνδαλα και λαμογιές, που μας έφερε στην κατάσταση του Μνημονίου.

ΖΗΤΟΥΝ επομένως από τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα συναίνεση στη συνδιαχείριση και εφαρμογή των Μνημονίων, τη μεταβατική περίοδο μέχρι το τέλος του 2013. Και αυτό γιατί μετά το 2013 και με την προϋπόθεση ότι ο Μόνιμος Μηχανισμός Σταθεροποίησης της Ε.Ε. θα έχει εγκριθεί από τα κράτη-μέλη, η ουσιαστική διακυβέρνηση της Ελλάδας, που δεν θα έχει ακόμα «βιώσιμο χρέος», θα περάσει στα χέρια της Κομισιόν, ώστε να μην επαναληφθεί το πρόβλημα.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, από την πλευρά της, καλοβλέπει μια άνωθεν επιβεβλημένη πολιτική συναίνεση με προϋπόθεση να είναι αυτή που θα ασκεί την εξουσία και θα έχει τη στήριξη της αντιπολίτευσης ώστε να «σπάσει» τις αντιστάσεις του κομματικού συνδικαλισμού, που η ίδια εξέθρεψε και συντήρησε από το 1980 μέχρι και σήμερα.

Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ της Ν.Δ. δεν θέλει να εκληφθεί ότι μια ενδεχόμενη πολιτική συναίνεσή της σημαίνει αυτομάτως και αποδοχή του Μνημονίου από αυτήν.

ΓΙ' ΑΥΤΟ και έντεχνα απαιτεί από την κυβέρνηση μια συναίνεση στην «επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου», μια αλλαγή όρων του ελληνικού Μνημονίου, που φυσικά θα συν-διαπραγματευθεί με την κυβέρνηση. Και θα είναι και αυτό σκληρό με συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και αποκρατικοποιήσεις.

ΑΝ ΑΥΤΟ το «μοντέλο» περπατήσει, τότε εγείρεται ένα νέο πρόβλημα.  

Ποιες θα είναι εκείνες οι κοινώς αποδεκτές προσωπικότητες που θα επωμιστούν το έργο να συν-διαμορφώσουν και να συν-επιβάλουν τους όρους των νέων Μνημονίων στη χώρα.