Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΙΩΝΗ
Μέρες Νόμπελ -και λογοτεχνίας- και λέω να μη σταθώ σ' αυτόν που το πήρε φέτος, τον γνωστό μας Περουβιανό Μάριο Βάργκας Λιόσια, αλλά σ' έναν άλλο, πριν από πέντε χρόνια, το 2005, που μας άγγιξε ιδιαίτερα.
Είναι ο Βρετανός Χάρολντ Πίντερ, αγαπητότατος και στο ελληνικό κοινό, όχι μόνο ως συγγραφέας, αλλά και ως άγρυπνη συνείδηση διεθνούς εμβέλειας. Καταιγιστικός κατά των ανεξέλεγκτων καταπιεστικών εξουσιών, ενεργός συμπαραστάτης των απανταχού πασχόντων.
Αποκορύφωμα, η ομιλία του κατά την τελετή της απονομής του Νόμπελ στις 7 Δεκεμβρίου 2005. Μια ομιλία-καταπέλτης, που δεν έχει ξανακουστεί στο ιερατείο της Σουηδικής Ακαδημίας.
Ο ίδιος, χτυπημένος από καρκίνο, δεν μπόρεσε να παραστεί. Προμαγνητοσκόπησε κι έστειλε από το νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν την ομιλία, που προβλήθηκε σε τεράστιες οθόνες, προκαλώντας τεράστια αίσθηση. Τρία χρόνια αργότερα, στις 24 Δεκεμβρίου 2008, έφευγε από τη ζωή, στα 78 του.
«Εμεινα άφωνος, αλλά θα πάψω να είμαι άφωνος όταν θα πάω στη Στοκχόλμη», δήλωσε μόλις του αναγγέλθηκε ότι πήρε το Νόμπελ.
Και όντως. Ιδού μερικά αποσπάσματα από εκείνη τη μνημειώδη ομιλία (σε μετάφραση των Φωτεινής Μπάρκα και Ναταλί Χατζηαντωνίου), που είναι σαν να εκφωνήθηκε σήμερα:
«Για να διατηρηθεί η πολιτική εξουσία είναι αναγκαίο οι πολίτες να παραμένουν στην αμάθεια, να αγνοούν την αλήθεια, ακόμα και της δικής τους ζωής. Ως εκ τούτου, ό,τι μας περιβάλλει είναι ένα απέραντο υφαντό από ψέματα από τα οποία τρεφόμαστε».
«Οπως ξέρετε, η δικαιολογία για την εισβολή στο Ιράκ ήταν ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν διέθετε ένα εξαιρετικά ισχυρό οπλοστάσιο όπλων μαζικής καταστροφής, κάποια από τα οποία μπορούσαν να πυροδοτηθούν μέσα σε 45 λεπτά, προκαλώντας τον όλεθρο. Μας διαβεβαίωσαν ότι αυτή είναι η αλήθεια. Δεν ήταν [...] Μας είπαν ότι το Ιράκ απειλεί την παγκόσμια ασφάλεια. Μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν η αλήθεια. Δεν ήταν. Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική και έχει να κάνει με το πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιλαμβάνονται το ρόλο τους στον πλανήτη και πώς επιλέγουν να παίξουν αυτό το ρόλο».
«Η εισβολή στο Ιράκ ήταν μια ληστρική πράξη, ενός αιματηρού τρομοκρατικού καθεστώτος που περιφρονεί κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Ηταν μια αυθαίρετη στρατιωτική επιχείρηση βασισμένη σε μια ατελείωτη σειρά ψεμάτων και χυδαίας χειραγώγησης των ΜΜΕ και κατ' επέκταση της κοινής γνώμης. Μια πράξη που ενώ υποδυόταν την απελευθέρωση, αποσκοπούσε στην εδραίωση του στρατιωτικού και οικονομικού ελέγχου των Αμερικανών στη Μέση Ανατολή -ως τελευταία πηγή πρώτων υλών».
Το «κατηγορώ» του στρέφεται και σε άλλες παρεμφερείς ανά τον κόσμο δραστηριότητες των ΗΠΑ, ενώ δεν χαρίζεται στη συμμετοχή της πολιτικής ηγεσίας του τόπου του ούτε στα όσα συνέβησαν στη Σοβιετική Ενωση και στην Ανατολική Ευρώπη μετά τον πόλεμο. Εκτιμά όμως πως «τα εγκλήματα της ΗΠΑ την ίδια περίοδο έχουν μόνο επιδερμικά καταγραφεί, πόσω μάλλον τεκμηριωθεί, πόσω μάλλον κατανοηθεί, πόσω μάλλον αναγνωριστεί ως εγκλήματα».
Ωστόσο καταλήγει:
«Πιστεύω ότι παρά τα τεράστια, υπαρκτά εμπόδια, υψίστης σημασίας υποχρέωση, που μας αφορά όλους εμάς τους πολίτες, είναι να έχουμε ατρόμητη, απαρέγκλιτη, άγρια πνευματική αποφασιστικότητα να ορίσουμε την πραγματική αλήθεια της ζωής μας και της κοινωνίας μας. Είναι επιτακτική ανάγκη. Εάν μια τέτοια στάση δεν ενσωματωθεί στο πολιτικό μας όραμα, δεν έχουμε καμία ελπίδα να αποκαταστήσουμε ό,τι σχεδόν έχουμε χάσει: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου